کارتون و سال های پر خاطره ی کودکی

یالطیف

{قبل از هر چیز یک توضیحی خدمت تان بدهم. مطالب وبلاگ را سه تا سه تا تئی یک صفحه کردم. شاید موقتی باشد. فقط این را بگویم یک چیزهایی را هم در مطلب ِ خمینی ویرایش کردم که مغبون نباشم بابت ِ برخی اشتباهات و کلاً نظرم روی جنگ اعصاب نیست. بیشتر آرامش است و آرامش. بالاخره ما که دیدمان از دنیا کوتاه است و خیلی دوست دارم همه ی جهان را ببینم و نگاهم بازتر شود. حرفی نیست. فط اگر قرار است همه ی دنیا را دیدن نتیجه اش عصبانیت و نفرت باشد دوست دارم همین بنشینم و از گاندی بخوانم که لذت دارد جملاتش ... تازه توی دهکده ی جهانی بودن و توی اینترنت سرک کشیدن و هفته ای چندتا رمان خواندن هم یک جورهایی یعنی دنیا را دیدن. تازه چیزهایی دیدن که آن هایی هم که آن طرف هستند نمی توانند ببیندش. رمان یعنی همین دیگر. در هر صورت ... دنیای کودکی را عشق است ...}

هفته ی قبل پنج شنبه روز جهانی کودک بود. سال های کودکی ما سال های خیلی قشنگی بود. خیلی به این فکر نمی کردم که به آن سال ها برگردم. منتها توی نظرم بود که یک مروری داشته باشم به کارتون های سال های کودکی. کارتون هایی که با گفتن اسم شان کلی خاطره برای شما زنده می شود و توی این خاطرات تان من را دعا بفرمایید.

خوب، از کجا شروع کنیم؟ از کارتون پسر ِ شجاع شروع کنیم. یکی از همان کارتون های خاطره انگیز بعد از ظهرهایم. نکته ی جالب در این کارتون نام آن اسب آبی بود که پیپ می کشید. اسمش را گذاشته بودند پدر ِ پسر ِ شجاع. اسمش برایم هنوز هم عجیب است که این بنده خدا باغ این همه تریپ روشن فکری از خودش هویتی نداشته و اسمش را از  پسرش می گرفته.

افسانه ی سه بردار را در حد ِ یک شبح در ذهنم دارم. علی مردان خان را هم فکر کنم ۵ یا ۶ سالم بود نشان می داد. این را دیگر داداشم می داند و من بی خبرم. بچه های کوه تاراک کارتون ِ مورد ِ علاقه ام بود. گیرم شده بود دو تا بچه خرس ملوس که کلی ماجرا سرشان می آمد و چقدر دوست داشتنی بودند.

 

یک کارتونی هم بود که یکی اولش یک سوتک می کشید و بعد انگاری همه ی ما یک کانگوری دوست داشتنی را همراهی می کردیم. اسکیپی را می گویم. حالا توی این عکس ِ زیری من آن کودک را یادم نمی آید ولی اسکیپی را برعکس. سانتی متر به سانتی متر صورت کشیده و با هوشش را به یاد می آورم. کارتون نبود ولی زیبا بود ...

  

نمی دانم من چرا آن شرلی با موهای قرمز را یادم نمی آید. شاید از همان اولش هم این دخترها توی ذهنم نمی ماندند. این هم که نیست چون پرین و حنا و اینها توی ذهنم هستند. ولی آهنگ ِ آن شرلی خیلی برایم آشناست. همچنان دوستش دارم.

  

گفتی پرین و کردی کبابم. یادتان هست رفقا ... ددددد د...دددد وای دیوانه اش هستم. کارتون ِ بامزه ی باخانمان. اگر پرین یک شخصیت ِ حقیقی بود یکی از دخترهای خوب ِ رویاهایم بود.

ولی از جودی اَبُت آن قدرها هم خوشم نمی آمد. مخصوصاً با آن نام مسخره اش. بابا لنگ دراز. خیلی اسم چرتی بود. آهنگش هی پر بدک نبود.

اَه ... دختره ی چشم سفید. بجای علافی برو زندگی از پرین یاد بگیر. توی این دخترها شخصیت حنا را ... وای فوق العاده بود. حنا دختری در مزرعه. نگاه کنید چقدر قیافه ی نازی داشت.

 

یکی از آن کارتون هایی که یادم است دقیقاً یک سال وقتم را گرفت دو قلوهای افسانه ای بود. البته این برای سال های راهنمایی ام بود. ولی عجب  کارتون ِ سرکاری بود. می توانستند از همان اول دستشان را بگذارند توی دست ِ هم معجزه کنند. هی آدم را توی کف می گذاشتند تا آخرش از این قابلیت استفاده کنند. از بس خودشان دسته بیل بودند. یادم است دقیقاً ۵۲ قسمت بود یعنی یک سال ِ تمام.

فوتبالیست ها. من دیگر شورش را در نیاورم. یک شوت می کردند دو هفته سر ِ کار بودیم. اما این قدر تکنیک به کار می بردند این ژاپنی ها که تا تهش بنشینی ببینی چه می شود.

کارگاه گجت را یادتان است. یک کارگاه خنگ که همه ی موفقیت هایش مرهون خواهرزاده و آن سگ ِ باهوش بود. کلاً یگ ها نقش به سزایی در سال های بچگی مادارند. از موش و گربه بگیر تا گچت و بعد لاکی لوک و بعدترک همین مامور مخصوص حاکم بزرگ و ... تا پرین و گربه سگ و خیلی جاهای دیگر. محبوب ترین حیوان کارتون ها سگ ها هستند به جای آن باید خرها باشند. گجت را می گفتم.

 

هنوز زود است بزرگ شوم. کلی کارتون ِ از دوران راهنمایی مانده است. مثل ِ همین گوریل انگوری. با آن نوای انگوری ... انگوری. وقتی برای جمع کردن دیتا برای رمان دوم به شمال شهر رفته بودم. یک پنت هاوس توی شهرک غرب دیدم که جان می داد برای این که پله شود برای گوریل دوست داشتنی خودمان. همان که بهش می گفتیم دوست ِ بنفش.

خونه ی مادر بزرگه هزار تا قصه داره... یک سگ ِ حکیم دیگر هم اینجا بود به نام هاپو کومار. حالا بد نبود که ما یک حیوان دیگر را می کردیم دانا و این قدر نمی زدیم توی سر ِ مخمل ِ بدبخت. عکسی هم ازش پیدا نرکدم. جوجه ها را یادتان است. چه کرد در این برنامه ی عروسکی مرضیه برومند.

مرضیه برومند مدرسه ی موش ها را در ذهن مان زنده نگه داشت. از تپلی بگیرید تا سرمایی و آن که چه جه می زد و  عینکی و همه ی آن هایی که می گفتند م مثل موش، پ مثل ِ پسته و ...

سری بزنیم به کارتون ِ دیگر مرضیه برومند یعنی زیزیگلو. زی زی گلو آسی پاسی داراکوتا تا به تا. یادتان است لیلی رشیدی با آن صدای بچه پسندش و آقای پدر که فکر کنم امیرحسین صدیق از همین جا معروف شد.

 

پلنگ صورتی را هوز هم دوست دارم. یادم می آید سال ِ اول دانشگاه هم سی دی اش را خریده بودم و آخر هفته ها خانه ی دادش علی ام می دیدمش. چقدر دلم برای آن انسان مفلوکی می سوخت که خودش را پشت سر پلنگ صورتی نفله می کرد.

پینی کیو دروغ گو. اگر قصه ی پینیکو می خواست واقعیت داشته باشد زندگی الان کار ِ سختی بود. ایده ی جالبی بود با دو شخصیت حلیه گر. گربه نره و روباه مکار. نمی دانم این گربه ی بدبحت چه بدی به بشر کرده که همه جا می کنندش آدم بده ی داستان.

سنباد و علی بابا. یک جهانگرد عرب که کارش شده بود دریا نوردی با یک کلاغ ِ دوست داشتنی. به خاطر شرقی بودن تم ِ کارتون مورد پسند و استقبال قرار گرفت.

 

کی هست که هلاک ِ زورو نباشد. با آن علامت ِ زد دوست داشتنی که هنوز هم تیک ِ دیدن ِ آن سال ها را دارم و هر از چندگاهی این علامت را تمرین می کنم. با وجود ایده ی غیر کارتونی آن ولی تمرین روحیه سلحشوری و شجاعت برای کودک دوست داشتنی است. چه زورو باشد و چه لینچان و چه داداش کایکو.

بچه ها آقای سکسه! چقدر خوشگل بود کارتونش. هیپ ... هیپ. مانند بسیاری از کارتون های آن سال ها دو بعدی بود و  ساده اما دوست داشتنی که کودک سادگی را خیلی دوست دارد. برعکس پاندا و راتا تویل و شرک که آدم احساس می کند برای بزرگ ترهاست.

خوشم می آمد از علی کوچولو که نه قرمان بود و نه شجاع و نه ترسو اما زیبا و انسانی. کارتون نبود اما ..

وای ... چاق و لاغر. دو تا دزد ابله با یک ژیانی که یکی از دوست داشتنی ترین ماشین های عمرم بود. از این عروسکی های دوست داشتنی بود.

دنیس را هم به زور یادم می آید.

از کارتون دور دنیا در هشتاد روز هم آن حیوان ِ بدبختی در ذهنم هست که در به در بود و همیشه هفت هشت رکعت عقب بود.

گوش مروارید را هم مثل ِ خیلی های دیگر در ذهن ندارم و لذا در موردشان نمی نویسم. هر چه را که یک چیزهایی دیدم را به خاطر می آورم و نه همه را. مثل ِ مورچه خوار.

عجب چیزی بود آن گرگ ِ بدبخت که آخر نتوانست شترمرغ ِ صحرای استرالیا را بگیرد. بیگ ... بیگ. اسمش را یادم نمی آید. ولی چقدر دیدمش. حول  و حوش ِ ۱۰ سال و هنوز هم و شاید هم تا آخر عمرم.

جیمبو ... جیمبو ...

 

زبل خان اینجا ... زبل خان آنجا ... زبل خان همه جا. یک صورت فتوژنیک با یک سری حرکات محیرالعقول و دوست داشتنی برای ما.

 

ملوان ِ زبل با آن اسفناج های خوشمزه. در مازندران یک غذایی است که بهش می گفتند نرگسی. اساس ِ این غذا اسفناج بود و من متنفر بودم. مادرم باید چه جمله ای می گفت که من مثل ِ خوره بیافتم به جان نرگسی ... حدسش نباید کار ِ سختی باشد.

بچه باشی و هلاک ِ تام و جری نباشی. هیأت من ذالک اظن ...

 

دو خمیر دوست داشتنی و کلی داستان ِ خنده دار با آهنگ دن دن درررر دن دن دن.

فوق العاده بودند نه. بی خود حرف نزنم و باز برای شما بگویم از لاکی لوک.

آقای راننده ... آقای راننده یلا بزن تو دنده. می خواهم برم تلویزیون ... چطوری الاغ جون؟ من می میرم برای این صورت. هنوز مبهوت ِ هنر ِ ایرج طهماسب و حمید جبلی هستم. حتی همین عید امسال که دوباره اشک را در چشم مان جمع کرد. هم برای خندان و هم برای گریه انداختن. با آن همه شخصیت دوست داشتنی و البته سر آمد همه ی آن ها کلاه قرمزی.

کلی کارتون ِ دیگر مانده است. دژ ِ فضایی، هادی هدی، رابین هود.

بچه ها واتو واتو، بامزی، مارکو پلولو، نل و کلی ... خاطره و داستان از بعد از ظهرهای بیش از ۱۰ سال مان. که گوشه ای از آن را این جا آوردم. چه سال هایی بود سال های کودکی. ننویسم که باز یادم می آید. مثل ِ  ابوعلی سینا، خانواده ی دکتر ارنست، از سرزمین های شمالی، آلن، آلیس، الفی، ...

 

ویکی، تن تن، رکیو، پرفسور بالتزور، ... یکی جلویم را بگیرد ... هاج زنبور عسل ... آقای قناد و فتیلیه و ... پورنگ و ... بای بای بچه ها.