صدا و سیمای ما...2

یالطیف

یکی از دوستان پرسیده بودند که رییس صدا و سیما را چه کسی انتخاب می کند؛ باید بگویم رهبری. اهل فلسفه بافی نیستم، ولی احساس می کنم شاید پرسنده می خواهد بگوید خب، پس اشکال از جای دیگری است! از آن جایی که سوال بسیار موجز پرسیده شده، لذا چاره ای نیست جز این که حالات مختلف را بررسی کنیم. به علتِ وجود حالات مختلف من تنها به دو حالتِ مهم می پردازم.

حالتِ اول؛ اگر امروز مشکلی در صدا و سیما است و به نظرِ ما نقدِ آن خوانده می شود، این مشکل به رهبری بر می گردد که رییس ِ لایقی را برای آن بر نمی گزیند.

باید گفت این را خودِ رهبری باید جواب دهند. اگر اشکالی مطرح می شود به مشکلاتِ موجود است تا رفع شود و این یعنی ولایت پذیری. همین می شود که یک استاد حزب اللهی آرام نمی نشیند و برای اصلاح ساختار و نه شخص بر روندِ معیوب صدا و سیما نقد وارد می سازد. وگرنه هیچ یک از اساتید و چهره های شبه روشن فکری دیگر چنین نقدهایی را در سخنان خود نمی آورند، اتفاقا هر کس در این جا اشکلاتِ صدا و سیما و برنامه های آن را عنوان می کند، نشان می دهد که دلش برای کشور می سوزد و از بقیه پایبندی بیشتری به اسلام دارد. وگرنه استاد جامعه شناسی دانشگاه تهران به راحتی می توانست از کنار ِ این پدیده رد شود.

پس؛ اشکال به این نیست که چرا فلان فرد رییس سازمان است، بلکه اشکال به این است که چرا روندِ درستی در آن دیده نمی شود. چه بسا اگر فردِ دیگری رییس سازمان بود مشکلات بیشتر بود و اوضاع وخیم تر می شد. جالب است بدانید پیام رهبری در انتصابِ آقای ضرغامی ناظر بر همین مشکلات است و حتی ایشان این مشکلات را می بینند و بر آن وقوف دارند. به جنس ِ کلمات دقت کنید:

جناب آقای مهندس عزت الله ضرغامی

با پایان گرفتن دوره‌ی ریاست پنجساله جنابعالی بر سازمان صداوسیما،  با قدردانی از تلاشهای طاقت فرسائی که در مدیریت این رسانه‌ی گسترده و فراگیر به کار برده و خدماتی که شما و همکارانتان در زمینه‌های گوناگون به انجام رسانیده‌اید، برای دوره ئی دیگر شما را به ادامه‌ی این کار سنگین و حساس میگمارم.
برجستگیها و نقاط قوّت  کنونی صدا و سیما در کنار کمبودها و نقاط ضعف آن باید پیوسته در برابر چشم جنابعالی و دیگر مدیران آن سازمان و در معرض ملاحظه و مقایسه قرار گیرد و همت بر روند نقص زدائی، به هیچ رو کاهش و سستی نیابد.
سفارش اساسی اینجانب نزدیک کردن و رساندن این رسانه‌ی فرهنگ‌ساز، به طراز رسانه‌ئی است که دین وَ  اخلاق وَ امید وَ آگاهی،  بارزترین نمود آن باشد و رفتار اجتماعی مخاطبان و نیز نهاد حساس و مهمی چون خانواده  بر اساس آن شکل گیرد و هنر و شیوه‌های گوناگون حرفه ئی و آزموده  شده یا نوپدید، یکسره در خدمت رشد این شاخصها در آید. 
بندِ بالا یعنی  رهبری دارند از صدا و سیما مطالبه می کنند. اگر صدا وسیما در این زمینه مشکلی نداشت چه دلیلی داشت در حکم انتصاب رهبری این جملات دیده شود؟ رهبری همان مطالباتی را از صدا و سیما می خواهند که ما بدان نقد داریم. باید بگویم با توجه به مطلبِ پیشین مطالباتِ رهبری گسترده تر و نقدهای ایشان ریشه ای تر است. قطعا تصدیق می فرمایید که رهبر باید سیاست های کلان را پی ریزی کند و به هیچ روی شایسته نیست که ایشان به طور ِ مستقیم در تصمیم ها دخالت کنند. بلکه باید راه را نشان دهند و به نیروهای شان بگویند حرکت کنید. این مشی امام راحل هم بود. مگر در مورادِ جزیی رهبران در مدیریت زیر دستِ خود اعمال فشار نمی کنند. نمونه اش سه روزنامه اطلاعات، کیهان و جمهوری اسلامی. هر سه روزنامه زیر نظر ولایت فقیه است و جالب است که مشی هر سه روزنامه با هم متفاوت و حتی متضاد است. کیهان همان روزنامه ای است که بر خاتمی می تازد و اطلاعات همان روزنامه ای است که کیک یک متری برای خاتمی می گیرد و در موسسه اش تولد خاتمی  را با حضور او گرامی می دارد... هر دو روزنامه هم زیر نظر ولی فقیه است.
برای اولین بار بود من دیدم رهبری حکمی را با لحن ِ زیر صادر کرد. این یعنی اوضاع صدا و سیما به شدت درام است. ایشان در حکم شان آورده اند:از تجربه‌های موفق یا ناموفقِ دوره‌ی پنجساله‌ی باید برای رساندن این رسانه به این کیفیت برتر سود ببرید و با زمانبندی برنامه‌ها و تعیین شاخصهای قابل اندازه‌گیری، حرکت مجموعه را تکمیل یا تصحیح نمائید. انتظار دارد نشانه‌های این تحول در اولین سال مسئولیت جنابعالی مشاهده شود . توفیق شما را از خداوند متعال خواستارم.

حالتِ دوم؛ چرا به مجموعه ای که زیر نظر رهبری است نقد وارد می کنید؟ مگر شما رهبری را قبول ندارید که به مجموعه ی تحتِ مدیریت ِ ایشان نقد وارد می کنید؟

در پاسخ باید گفت چون رهبری را قبول داریم به مجموعه ی تحتِ مدیریتِ ایشان نقد وارد می کنیم. ما وظیفه داریم که نقدهای خودمان را ابراز کنیم. این نقدها نه تنها شامل مجموعه ی تحت مدیریت ِ رهبری می شود که حتی شامل خودِ رهبری هم می شود. یعنی می توان خودِ ایشان را هم نقد و نصیحت کرد؛ اما لزومی ندارد این موردِ آخر رسانه ای باشد. اگر نقد مشفقانه و دلسوازنه باشد، باید به خودِ مجموعه ی بیتِ ایشان ارسال شود. و اگر کسی نقدی به رهبری دارد و آن را برای ایشان ارسال نکند در حقش جفا کرده است. این ها که دارم می گویم خطبه امیرالمونین است. ما در مکتبِ علی یاد گرفتیم که کژی ها را به گوش ِ حاکم برسانیم. در همین مکتبِ امیرالمومنین یاد گرفتیم که در زمانِ جهاد و انجام حدود و دستوراتِ الهی گوش به فرمانِ ولی خودمان باشیم، حتی اگر دستور دهد قرآن ها را در هم بریزد و به خیمه نفاق بزنید... این هر دو هم نقد حاکم و فرمان پذیری از حاکم در خطبه ی حضرت امیر آمده است و جز حقوق حاکم بر مردم است.

به نظر ِ من کسی که منتقدِ دلسوزِ اجزای سیستم باشد و آن را عنوان کند بالاترین خدمت را به ولایت فقیه کرده است. زیرا نظریه ولایت فقیه امام خمینی قدرتش در بیداری امت است، وگرنه یک امت بی تفاوت و خمود و درمانده بهترین خبر برای غرب است و آن روز، یعنی روز ِ بی نقدی و رضایت از وضعیت صدا و سیما و قوه قضاییه یعنی روز ِ مرگِ ولایت فقیه.

وقتی جملاتِ دکتر فیاض را در مقاله ی که در زیر می بینید خواندم، ایمان آوردم هنوز انسان های ولایت مدار توی دانشگاه ها حضور دارند و هنوز ولایت فقیه زنده است. امثال دکتر جوادی یگانه و دکتر فیاض و... توی آن دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران هستند که آدمی به آینده امید دارد...