انقلاب اسلامی، مائده‌ی آسمانی نیست

پیش‌نوشت:

این نوشته متنی‌ست که قرار بود این هفته جایی بخوانم و نخواندم. من خودم الان بخش‌هایی از این متن را نادقیق می‌دانم یا تعابیر یا واژه‌هایی را خارج شده از مواضع‌شان می‌بینم. با این وجود، همین متن را منتشر می‌کنم. چرا؟ نمی‌دانم. حس می‌کنم یک ذرّه باید انقلاب اسلامی را آورد توی میدان. بی‌پروا. بندِ دوّم این نوشته، الهام گرفته شده از یکی از مطالب خوبِ وبلاگِ پیاده‌روست. آیدا وبلاگ‌نویسِ خوبی‌ست. ما -یعنی ایرانی‌ها- وبلاگ‌نویسان موفّقی داریم. که همه‌شان با نظم حاکم مشکل‌ دارند؛ یکیش آیداست. در بین طرفدارانِ انقلاب اسلامی، وبلاگ‌نویس خوب در حد و اندازه‌های آیدا یا کمی پایین‌تر از آن نداریم. آدم‌های انقلاب اسلامی چندان مجالِ متنِ خوب نوشتن ندارند انگار.

 بدن‌نوشت:

من 27 سال است در وضعیّت انقلاب اسلامی زندگی می‌کنم. شما هم کمابیش چنین‌ هستید. با نهایت چند سال کم‌تر یا بیش‌تر.

من شلوراک‌پوش باشم، مهمانی مختلط داشته باشم، الکل، دوست‌دختر، ابروهای برداشته، موسیقی، کانال V، متالیکا، جاستین بیبر داشته باشم، یا من خانواده‌ی بی‌حجاب، عروسی مختلط، زیرابرو با حفظ میان ابرو، خواستگار، نذر، وی‌ پی ان، احترام به بکارت و ترانه‌های شجریان داشته باشم، یا من شلوار پارچه‌ای گران، نماز، مفاتیح الجنان و الحیات، ابروهای پُرِ مشکی، نگاهِ زیرزیرکی به خواهر دوستم، صدایِ خوشِ افتخاری داشته باشم، یا من برادرِ شهید، شوهر خواهرِ معمم، عکس امام و آقا، نماز مستحبی، طهارت نجاست، حج عمره و صدای خوش منشاوی داشته باشم، در همه‌ی این موارد من در وضعیّت انقلاب اسلامی هستم. (Ref: http://piaderou.com/?p=101‎)

من نمی‌توانم از این مسأله بگریزم.

یادم می‌آید که یکی از زنانِ فمنیستِ شبکه‌ی من و تو داشت درباره‌ی حجاب حرف می‌زد با موهایی که خلیجی درست شده بود و با سفیدی چهار بندِ انگشتِ زیرِ گلویش که چشم‌ها را می‌زد. او یکی‌دوبار کاملا ناخودآگاه، به آیت الله خمینی یا آقای خمینی گفته بود امام خمینی. این اشتباهِ لفظیِ لحظه‌ای، به نظرم، بهتر از هر دلیلِ دیگری نشان می‌دهد که ما در وضعیّتِ انقلاب اسلامی هستیم یعنی چه! حـتّی در شبکه‌ای که مجریانش سال‌هاست از ایران جدا شده‌اند و هم‌نوای گوگوشِ آن ورِ مرزهایند، انقلاب اسلامی در روترین شکلش حضور دارد.

این امام خمینی گفتنِ مجری زنی که نظریات بدیع در حجاب ساطع می‌کند و کم مانده به قول امام حاشیه بر عروه‌ الوثقی زند، یک گزاره‌ی مهم را پیشِ روی همه ما قرار می‌دهد. آن هم این است که ما نمی‌توانیم درباره‌ی وضعیّتِ دیگری به اندازه‌ی وضعیّتِ انقلاب اسلامی ژرف شویم. چون در آن وضعیّت زندگی نکرده‌ایم. برای ما مردمِ عادی، علّامه‌ی حلّی با محققِ کرکی با یک دو جینِ عالم دیگر فرقی ندارند. ما حسّ تجربی نداریم از فرق اصول کافی با من لا یحضر. حتّی طلبه‌ی مدرسه‌ی معصومیه، دعوای جاسبی و هاشمی و احمدی‌نژاد برایش ملموس‌تر است از بحث‌های آخوند در شواهد یا حجیّتِ خبرِ واحد در اصول یا محاجّه‌اش با مکاسب. برای من، سطحی‌ترین آدمِ  انقلاب اسلامی که چینش صندلی‌ها را سیاسی می‌بیند باورپذیرتر است از دانشمندانِ ریاضی که دارم با آن‌ها سروکلّه می‌زنم.

چرا؟

چون این وضعیّتی بوده که من حسّش کرده‌ام، در آن فکر کرده‌ام، تجربه‌اندوخته‌ام، معنا ساخته‌ام، ارزش پرورانده‌ام. هیچ تجربه‌ی زنده‌ای از هیچ یک از گذرهای تاریخی دیگر نداشته‌ام. من فرزندِ کوپن‌های رنگارنگ هستم. من فرزندِ دفترچه بسیجم که هیچ تنابنده‌ی دیگری در آن سوی مرزها نمی‌تواند بفهمد دفترچه بسیج چرا اندازه‌ی شناسنامه مهم بود. من -چه بفهمم، چه نفهمم- فرزندِ گودر هستم. گودر خبرخوانِ گوگل است. ولی -به قول آرش سالاری- هرگز یک آمریکایی نمی‌تواند بفهمد همین اپلیکیشنِ ساده چه نقشِ جدّی در زندگی مجازی ما بازی کرد و در وضعیتِ انقلاب اسلامی و در این خاک، چطور مهم شد و اصالت یافت. مفهومِ ساده‌ی فرودگاه، آن تعیّنی که برای بسیاری از دوستانِ من داشته و دارد، شاید برای هیچ کسِ دیگری در جهان نداشته باشد. شما به بازتولیدِ مفهومِ فرودگاهِ امام در متن‌های کسانی که رفیق از دست داده‌اند نگاه کنید. فرودگاهِ امام خودش تبدیل به معنا شد. فی‌المثل در این متن به دوستی که رفیقش مهاجرت کرده به آمریکا بنگرید:

«بشود یک روز جمع بشویم و پول بگذاریم روی هم، فرودگام امام را بخریم یک جا. خرابش هم نکنیم الزاما. ترمینال اتوبوسش کنیم. یا فقط بگذاریمش برای پروازهای داخلی. آدم‌هایی که دوست‌شان داریم فقط به قدری بتوانند دور بشوند ازمان که نیاز به اسکایپ نشود. که رفاقت نمیرد.»

ماننده‌ی این متن را بسیار در اینترنت می‌توانید ببینید. این محصولِ تنفّسِ در شرایطِ انقلابِ اسلامی‌ست.

اگر از من بپرسی پَهلوی چطور بود، ممکن است بتوانم به تو کلیّاتی بگویم، ولی آیّا می‌توانم حسِّ بی‌واسطه‌ام را بهت انتقال دهم؟ حسّی که در آن زیسته باشم و لمس کرده باشم. من اگر از دورانِ پهلوی یا هر دوره‌ی تاریخی دور و نزدیک دیگری سخن بگویم، مستقیم یا نامستقیم دارم از زاویه‌ی انقلاب اسلامی به آن نگاه می‌کنم. زوایه‌ای که از زندگی در دورانِ انقلاب اسلامی آموخته‌ام. حتّی من عاشورا را با توجّه به نگاهِ امروزی‌ام در انقلاب اسلامی بازتولید می‌کنم. برجسته شدنِ «فتنه‌گر بودنِ امام حسین» در نظرِ «سبزهای انقلاب اسلامی» و برجسته شدنِ «بصیرتِ امام حسین» در نظرِ «ولایی‌های انقلاب اسلامی» هر دو از این زاویه قابل تحلیل است. یعنی حتّی وقتی یک انسان سبز، یعنی مخالفِ ولیِّ فقیهِ موجود یا ولایت فقیه، می‌خواهد از امام حسین سخن بگوید -ولو کارگردانِ حرفه‌ای سینما و سازنده‌ی رستاخیر هم باشد- روی این نکته تأکید می‌کند که این یزدیان بودند که به امام حسین می‌گفتند فتنه‌گر و شبیه این داستان هم برای طرفدارانِ ولی فقیه برقرار است. بهترین نمونه‌اش مقایسه‌ی دو نماز جمعه است. نماز جمعه آقای هاشمی در 26 تیر 88 و نماز جمعه‌ی رهبر در شهریور همان سال. یعنی نوع مواجهه‌ی ما با تاریخ و خوانشِ دوباره‌اش بستگی پیدا می‌کند به ادبیات و معنایی که واژه‌ها و تحلیل‌ها در دوران انقلاب اسلامی یافته است. به آمالِ ما در این دوران.

 انقلاب اسلامی درونِ کتابِ حدیثِ پیمانه‌ی پارسانیا یا این کتاب جدیده‌ی حسین کچوئیان نیست. انقلاب اسلامی، موجودِ کت‌وشلواری مانند صفویه یا علمای سلف یا نسل درخشانِ عرفای نجف نیست. انقلاب اسلامی مهمانِ وی‌آی‌پیِ ما نیست. انقلاب اسلامی به خانه‌های ما، به خصوصی‌ترین اتاق‌ها و محفل‌های ما راه پیدا کرده است. ولی از این هم درونی‌تر است. انقلاب اسلامی اتمسفری‌ست که در آن زندگی می‌کنیم. همین ما با همه‌ی بحران‌های‌مان. با همه‌ی لایی‌کشیدن‌های‌مان بین اخلاق و بی‌اخلاقی. بین ادب و بی‌ادبی. بین فوتبالِ بارسا-ختافه دیدن و نماز جمعه رفتن‌مان. انقلاب اسلامی حتّی به قول سهراب این نزدیکی‌ها نیست. انقلاب اسلامی همین ما هستیم، همین مایی که این‌جا نشسته‌ایم و می‌خواهیم درباره‌ی چیزهای دیگری از بیرون نظر بدهیم. ولی من می‌خواهم بگویم نظر بدهیم، عیبی ندارد. حرف بزنیم، مسأله‌ای نیست. بحران‌ها را بشناسیم، منعی ندارد. فقط شخصیّتِ خودمان، فردیّتِ خودمان و خودِ خودمان را منقطع از این زمان و این حال ندانیم. ما از دریچه‌ی وضعیّتی که نامش را گذاشته‌ایم انقلاب اسلامی داریم به جهان و بحران‌هایش می‌نگریم. این دریچه و این فردیّـت و این تأثیر و این اتمسفر و این اکسیژن را فراموش نکنیم. انشاالله.

انقلاب اسلامی گرفتار کرده ما را. گریزی از این گرفتاری نیست؛ هست؟

 

آخوندها، «آخوندا» نیستند!

به نامِ مهربان

هفته‌ی پیش رفتم قم. سه طلبه را زیارت کردم.

اوّلی. سین بود. انقلابی. داننده. مدوّن. گوش ندهنده. صدا کننده. راهنمای قویِّ چشمک‌زن. مُدام می‌خواست بگوید و روشن بگوید. آرمان‌خواهی تعریف کند. واقع‌گرایی بنا کند. جهان بسازد. جهان خراب کند. مؤدّب باشد. انقلابی بماند. انقلاب پشتِ انقلاب. بعضی‌ها را عزیز بنامد. بعضی را عزیزتر. طلبه‌ی نشان دهنده‌ی عقلانیّت همراه با انقلابی‌گری. سینما بخواند، ادبیّات تعریف کند، اخلاقی بزید. انقلابی بماند. آقا و امام را به یک چشم نگاه کند. اسلام را همه‌ی اسلام بنامد. خوش‌رفتار باشد. پیگیر و روبه‌جلو و با مرام باشد. نیمه شب به ما زنگ بزند که آقا شما قم ماندید یا رفتید. که گفتیم رفتیم و کف‌مان بُرید از مروّتش. از آدمیّتش. چیزی بین توکّلی در سیاست، طالب‌زاده در رسانه، امیرخانی در نوشته، جلال در متلک. ولی نه به اندازه‌ی توکّلی منصف‌نما، نه به اندازه‌ی طالب‌زاده عرفان‌مسلکِ ریشِ خوش‌رنگِ انقلابیِ انگلیش‌من، نه به اندازه‌ی امیرخانی خوش‌ذوق، نه به اندازه‌ی جلال شجاع. چون برخی جواب‌ها را زیرِ لب می‌دهد. خوش‌بین، منتقد، امیّدوار. گفت: «پیش‌آمده که توی خیابان راه می‌رفتم و یک نفر با موتور رد شد و گفت زنده باد عمّامه.» او گفت: «دوست داشتم که به او بگویم زنده باد نَنَت.» ولی مجموعه‌ای از اخلاقِ آخوندی از این انقلابی‌گریِ جلالیِ خوش‌رنگ و شیک و مستعد جلوگیری کرد. ولی می‌شد گفت: «زنده باد عمّت».

دوّمی هم سین بود. داستان‌نویس. ضدِّ انقلاب به معنای حوزوی واژه. آنتی همه چی. خوش‌برخورد. انسان. اخلاقی. سخی. جزنگر. منطقِ مظفّر. ایرادگیر؛ اگر بخواهد. پیدا کننده اشتباه از هر معصومی؛ اگر اراده کند. خطرناک. نه بی‌بی‌سی. نه بیست و سی. نه کدیور. نه رحیم‌پور. نه صانعی. نه مکارم. نه هیچ چی. شاید کمی وحید و سیستانی. و البته هرگز نه منتظری و نه دیگری. ضدِّ دیگری. باهوش. کمی منصف. بسیار دوست‌داشتنی. تهی از پیش‌فرضِ اخلاقی، پر از پیش‌فرضِ اخلاقی؛ در آنِ واحد. نمی‌دانی کدامش است. خوش‌معاشرت. خوش‌صحبت. مدارا و صلح و دوستی. کمی تودار. امنیّتی. طرح‌کننده. اعتماد به نفس. اشتباه را نمی‌پذیرد. درستِ مخالف را هم به راحتی نمی‌پذیرد. ولی منطقی. ولی فلسفی. ولی حوزوی. می‌گفت: «گروهی خدمتِ استادِ قدیمی درس می‌گرفتند. این بنده خدا از آن حوزوی‌های ضدِّ انقلاب بود. آن قدر هم دوزش زیاد بود که به دورانِ پیش از انقلاب می‌گفت پیش از طاغوت.» جای فکر دارد این حرف. چون حق و خدا تنها یکی است. راهِ حق، یک راه است. یک ولی دارد. این راهِ شیطان است که طاغوت‌ها دارد و اولیا. راهِ باطل است که راه‌ها دارد. متکثّر در ولی و سرپرست است. «اللَّهُ وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ ۖ وَالَّذِینَ کَفَرُوا أَوْلِیَاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ یُخْرِجُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ.»

سوّمی امّا کاف بود. انقلابی. برق خوانده. علوم اجتماعی را در ارشد خوانده. طلبه است. با چفیه. ضدِّ آخوندها. درس‌ها را دانه دانه به حالتِ مدرسی می‌خواند. تا نفوذ کند در دستگاه‌ها آخوندها. ولی آنتی آخوند. از غذای‌شان نمی‌خورد. از مرجع‌های‌شان شهریّه نمی‌گیرد. با آن‌ها دوستی نمی‌کند. سعی دارد از آن‌ها تأثیر نپذیرد. ولی ریش بلندی دارد. ولی با چفیه است. ولی با نماز است. ولی نورانی است. ولی ضدِّ آخوندِ  فعلی است. خودش آخوند است. با سواد است. درس می‌خواند. باهوش است. ضدِ آخوندها و سیستم فعلی است. آن‌ها را بد می‌بیند. سیستم‌ها آن‌ها را نادرست می‌پندارد. از همه خفی‌تر عمل می‌کند. از همه زیرزمینی‌تر عمل می‌کند. آخرِ تقیّه است. آخرِ نگفتن است. ولی باور دارد. حرف نمی‌زند، عمل می‌کند. بحث نمی‌کند، راه را در ذهنش مرور می‌کند. چه باید کرد؟ «باید از اقدامِ دفعی جلوگیری کرد. نمی‌توان آن‌ها را ناگهان تغییر داد. بلکه باید عوض‌شان کرد. باید با حوزه‌های موازی کار را پیش برد» و «درس» و «سبک زندگی» و «همه چی» این حوزه‌ی فعلی را عوض کرد. یک انقلابی. یک چه‌گوارا + ریش. یک عمو فیدل. ولی چپ نیست. ولی سوسیال نیست. چطور تحلیل می‌کنی؟ «این دوگانه‌ها همه غلط است». «فقیر-غنی». «چپ-راست». «قوی-ضعیف». فقط یک دوگانه درست است: «ظالم-مظلوم». باید کنارِ دسته‌ی دوّم ایستاد مقابل دسته‌ی اوّل.

تو چه می‌گویی؟ کنار کدام می‌ایستی؟ همه را آخوند می‌خوانی؟ به همه یک جور فحش می‌دهی؟ باز می‌توانی بگویی: «آخوندها»! اگر این جور بگویی بی‌سوادی. امّلی. نمی‌شناسی. شناخت نداری. تو وقتی به آخوندها فحش می‌دهی باید بدانی به کدام‌شان داری فحش می‌دهی؟ این‌ها تازه سه آخوند بودند. آن هم از سه از چهار آخوندی که در یک روز دیدم. چهارمی‌اش جواد بود؛ قلاوند.

پس‌نوشت:

سعی می‌کنم تا آخرِ هفته باز هم حرف بزنم و هنرخانه و کتاب‌خانه را همان آخر هفته به‌روز کنم.

من تو را دوست دارم

به نامِ مهربان

چند روز پیش فردین آرش به من گفته بود که آدم‌ها نسبت به پاسخ‌های تو به کامنت‌ها ذهنیّت بدی دارند، پس بهتر است کمی مهربان‌تر با آن‌ها برخورد کنی و این قدر تند پاسخ‌شان را ندهی.

این نوعی مرام‌نامه‌ی برخورد در فضای مجازی هم شاید باشد.

1. من تو را دوست دارم. در این هیچ شکّی نداشته باش. تو را که مثل من نمی‌اندیشی را می‌گویم. نه آن که مثل من می‌اندیشی. اگر با تو می‌جنگم، بهت حرف می‌زنم، باهات دعوا می‌کنم، چون من تو را دوست دارم. چون تو را جزو آدم‌های زنده می‌دانم. من برای تو که مثل من فکر نمی‌کنی می‌نویسم، نه برای تو که مثل من فکر می‌کنی.

نکته: اگر دقّت کنی می‌بینی که من تقریباً نه جای خاصّی لینک هستم و نه نشانی از من در سایت‌های اصول‌گرا می‌بینی. سه بار مطالبم بازنشر داده شد. آن طور که خودم دیده‌ام. یک بارش در عصر ایران بود و دو بارش در پارسینه. که هر دوی این‌ها گرایش‌های اصلاح‌طلبی دارند. ولی من هیچ‌گاه اصلاح‌طلب به معنای سازمانی کلمه نبوده‌ام؛ همان طور که اصول‌گرا هم نبوده‌ام.

2. هیچ فرد یا افرادی را به عنوان مرجع فکری در جامعه نپذیرفته‌ام. بسیار ساده. نمی‌دانم چرا گاهی دوستان می‌گویند تو که این حرفت با حرفِ فلانی فرق داشت. این فرق داشتن برای من اصالت ندارد. من اسلام و مکتب شیعه و اصول فکری‌اش را پذیرفته‌ام. یعنی درس‌آموزِ علمای این مکتب هستم، ولی فرد یا افرادی را به عنوان گروه مرجعِ فکری نمی‌شناسم.

نکته: ضمناً من خیلی ریش ندارم. اینی هم که دارم ریشه در آب دارد.

3. نمی‌دانم تندی من در برابر کامنت‌ها از چه روی است؟ خودم چنین مسأله را احساس نکرده‌ام. ولی اگر هم هست، برایم توضیح دهید کجا و چگونه این اتّفاق افتاده است. من تندی به یاد نمی‌آورم. البته صراحت و رک بودن را دوست دارم و افتخار می‌کنم اگر بتوانم بدون پوشیه و رودربایست حرفم را به نفر روبه‌رویم بزنم. 

نکته: البته این زیاد برایم پیش آمده که دوستی با کسی نسبت به من ذهنیّت منفی داشت، همواره پر از برکت بوده. یعنی نفر من را ندیده بود و نسبت به من یا نوشته‌هایم ذهنیّت بدی داشته، ولی بعد از گفت‌وگو و تعامل و معاشرت این رابطه گرم‌تر شده و نگاهش به من تغییر کرده. از معاشرت با مخالفان خوش‌حال می‌شوم. یکی از دردها ما در دنیای امروز پابند شدن ما به دنیای مجازی است، گاهی نیاز است که آدم‌ها را ببینیم و با آن‌ها هم‌سخن شویم و بگوییم و بشنویم و این فاصله‌ها را با رابطه‌های مستحکمِ اجتماعی کم کنیم. این از سوء ظن‌ها کم می‌کنید. مشکل بی‌ارتباطی هاله‌ای از قضاوت‌ها نادرست برای ما به بار آورده است. 

4. من هیچ‌گاه هیچ کامنت یا مطلبی را سانسور نمی‌کنم. مگر این که تویش فحش بد یا ناسزای فجیعی باشد. وگرنه همه‌ی نظرها آن طور که خواننده بخواهد در همان لحظه قابل انتشار است. حتّی بازبینی هم نداریم. کافی است شما پیش‌تر در سایتِ بیان ثبت‌نام کرده باشید. بعدش من نظارتی روی کامنت‌های شما ندارم. مگر این که ببینم اخلاق در هتک است. 

نکته: از یک چیز خیلی بدم می‌آید. آن هم این که مخاطبِ من با نامِ خودش پیام نگذارد. طرف می‌آید با نامی بی‌هویّت و جعلی برایم پیام می‌گذارد. واقعا دوست ندارم دفعه‌ی بعد پیامش را ببینم. طرف می‌آید با نام سرباز ولایت پیام می‌گذارد... تو که این قدر جربزه نداری که با اسم خودت پیام می‌گذاری، غلط می‌کنی که نظر می‌دهی. تو که هویّتی نداری و این قدر از شجاعت خالی هستی که حاضر نیستی نامت را بنویسی، پس چه ادّعایی داریی؟ برو دنبالِ زندگی‌ات. نام‌تان را با ایمیل و با نشانی وبلاگ‌تان کامل بنویسید. (مگر آن کسانی که من می‌شناسم‌شان و با آن‌ها در معاشرتم مثل سجّاد و فردین و مجتبی و امیر و باقی این لشکرِ شکست‌خورده) ولی باقی‌تان نام‌تان را درست و کامل و با ایمیل و وبلاگ‌تان بنویسید. باشد؟ چون من صدها هزار کلمه مطلب در این وبلاگ گذاشته‌ام. که شما می‌توانی سرِ دانه دانه‌شان بیخِ گلویم را بگیری و از من سؤال بپرسی. آیا من حق ندارم نشانی وبلاگت را بدانم تا من هم نظرهایت را بخوانم؟ یا دستِ کم حق ندارم نشانی ایمیلت را داشته باشم که بتوانم به طور ویژه به حرفت پاسخ بدهم؟ یا بدتر از این من حق ندارم اسمت را بدانم؟ رابطه در فضای مجازی باید دو طرفه باشد. وقتی تو خودت را از هویّتی که داری خالی می‌کنی یا هویّتت را پنهان می‌کنی من چطور باید با تو حرف بزنم! به نظرم این دسته از آدم‌ها ابتدا به خودشان توهین می‌کنند و خودشان را حقیر می‌شمارند.

این گرفتاری در گروهی که خودش را بچّه حزب‌اللهی می‌نامند بیشتر دیده می‌شود. به سایت‌ها و وبلاگ و شبکه‌های اجتماعی بروید؛ پر است از سرباز ولایت و فدایی رهبر و این طور چرندیات. یعنی چی؟ اسمت را بنویس مردکِ بی‌هویّت! عکسِ خودت را بگذار، چرا عکس رهبر را می‌گذاری؟ یعنی تو و رهبر عین هم هستید؟ یعنی چی این کارهای خز و بی‌کلاس. این‌ها ما قبل فضای مجازی‌اند. این‌ها از توی غارهای‌شان بیرون نیامده‌اند. 

ای کاش اندازه‌ی برادرزاده‌ی ده‌ساله‌ام فضای مجازی را فهم می‌کردید. بروید به درباره‌ام، ببینید که محمّد عزیز اسمش را کامل‌تر از اسمِ من نوشته است!

5. من بیشترین پاسخ‌های تند را -اگر تند باشد- به دوستانی داده‌ام که از همه به آن‌ها نزدیک‌ترم. اگر پاسخ فرد یا افرادی را به تندی هم داده‌ام یا شما چنین حسّی داشته‌اید، مطمئن باشید من با آن طرف یک سابقه‌ی دوستی قوی و قدیمی یا شوخی! دارم. به همین سادگی. من و سجّاد این‌جا خیلی بهم چرت‌وپرت گفته‌ایم. ولی دستِ کم هفته‌ای یک بار همدیگر را می‌بینم. و تا به حال چندین مسافرت رفته‌ایم و هزاران ساعت را با هم گذرانده‌ایم. این پاسخ‌ها را شما به خودتان نگیرید.

6. من از نقد و نفی خیلی خوشم می‌آید. دوست دارم دوستانم و خوانندگان با من واردِ چالش شوند. هر چه دوست دارید بگویید.

7. من اگر از کسی تعریف می‌کنم به این معنی نیست که من عاشقشم و همه جوره تأییدش می‌کنم، اگر هم کسی را می‌کوبم به این معنی نیست که من از آن فرد متنفّرم یا همه جور ردّش می‌کنم. نه! من مسئول روابط عمومی هیچ فرد یا نظام یا حکومت یا سازمانی نیستم. متأسّفم که این‌ها را توضیح می‌دهم.

8. تو می‌توانی بدونِ هیچ دلیلی از من تنفّر داشته باشی. ولی من بدون هیچ دلیلی تو را دوست دارم. اگر هم به تو حرفی را می‌زنم یا بهت انتقاد می‌کنم به این خاطر است که تو را دوست دارم. و علاقه‌مندم که تو در کلام از ناراستی و ناپاکی خارج باشی تا آن‌جایی که ممکن است صمیمی و صاف و صادق باشی. این را برای خودم تمرین می‌کنم، برای تو هم می‌خواهمش. 

9. اگر جایی، در مطلبی اشتباهی کرده باشم، بهم بگویید. سعی می‌کنم بپذیرم. «گُه خوردم» را برای همین روزها گذاشته‌اند. 

پس‌نوشت:

1. این مطلب را تقریباً روز شنبه نوشته بودم. ربطی به کامنتِ توهین‌آمیز اخیر -با آن‌ همه اشتباه ویرایشی و غلط املایی و ناشی‌گری فنّی و بی‌سوادی- ندارد.

این نوری‌زاده هم شر شده. هفته‌ی بعد درباره‌اش خواهم نوشت.

آدمِ اعتباری؛ آدمِ حقیقی

به نامِ مهربان

برخی از آدم‌ها از خودشان چیزی ندارند. به اعتبار مقامی، مسئولی، چیزی، اعتبار کسب می‌کنند. مثلِ خیلی‌ها! نیاز نیست من اسم ببرم. مثل آدم‌هایی که فراموش می‌شوند. این آدم‌ها روزی رییسی، وزیری چیزی بوده‌اند، ولی الان خبری ازشان نیست. مقام و مسئولیّت برای‌شان مثلِ لُنگ می‌ماند. وقتی لُنگ را از پای‌شان باز می‌کنی، پوشنده‌ای زیرش ندارند که آن‌ها را از گزندِ فراموشی روزگار در امان بدارد. فراموشیِ روزگار ترتیبِ این آدم‌ها را می‌دهد. چیزی ازشان نمی‌ماند. اگر هم روزی رییس جای مهمّی بوده‌اند یا وزیرِ ویژه‌ای بوده‌اند، این مقام نه به خاطرِ وجودِ آن‌ها، بلکه به خاطرِ ویژه بودنِ آن مسئولیّت اهمیّت داشته است.

چرا راهِ دوری برویم؟ همین تاریخِ پهلوی. (از آن‌جا مثال بیاورم که به این آدم‌های یک لاقبای یک شب به مسئولیّت رسیده‌ی جمهوری اسلامی برنخورد.) از آن تاریخ پر نشیب و فراز و پر از کام‌یابی و ناکامی نامِ کدام نخست‌وزیر بیش از همه در ذهن‌تان مانده است؟ یا در ذهنِ مردم مانده است؟ روشن است؛ دکتر محمّد مصدّق. دلیلش این است که دکتر مصدّق نخست تبدیل به دکتر مصدّق شد و بعد به مقامِ نخست‌وزیری دست یافت. رنجِ سال‌های تبعید در احمد آباد یا فراموش‌زدگی رسانه‌ی ملّی باعث نشد که یاد و نام او از خاطرِ ما برود. نامِ او سال‌ به سال هم در صدا و سیمای ما تکرار نمی‌شود، سریال و فیلمی با نامِ او ساخته نمی‌شود، خیابانی به اسمش نمی‌شود، ولی هم‌چنان مردم مصدّق را بیشتر از وثوق الدّوله و دکتر علی امینی و اعلم و باقی به یاد دارند. حتّی بیشتر از دکتر فاطمی. حتّی بیشتر از سیاست‌مدارِ کارکشته و مردمی چون قوام السّلطنه. این خوب است یا بد؟ کاری به اینش نداریم.

ولی در واسپاری مسئولیّت‌ها، به آدم‌های حقیقی هم توجّه داشته باشیم. از این که آدمِ حقیقی مسئولیّتی را پذیرفته است، دل‌نگران نباشیم. (بلکه افتخار هم کنیم!) امید داشته باشیم که این آدم، چون آدمِ حقیقی است کمتر می‌تواند خیانت کند و کمتر به مملکت ضربه بزند. وگرنه جمهوری اسلامی که در تربیّت نیروهای ضربه زننده و سپردن مسئولیّت به بی‌لیاقت‌ها و اعتباری‌ها که یدِ طولایی دارد. این را من نمی‌گویم. همین حالا دو جناح درگیر در حاکمیّت این نظر را دارند. کیهان معتقد است باید با اهل و اصحاب و سران فتنه برخورد کرد. هاشمی رفسنجانی معتقد است که باید از سپردن امور با نابلدان و نامحرمان! و نادانان دوری گزید. هر دوی این دو دسته دارند می‌گویند جمهوری اسلامی در سال‌های اخیر از این که جای‌گاه‌ها مهمِّ اعتباری را به آدم‌های بی‌لیاقت اهدا کرده است خطاکار است یا دستِ کم ضربه خورده است.

ولی این میان کسی نمی‌گوید که مصدرِ امورِ اجرایی را به آدم‌های حقیقی (به یک معنا محبوب و مردمی و در معنای درست‌تر و جامع‌تر اصیل) بسپاریم. چون این آدمِ حقیقی به این خاطر آدمِ حقیقی بوده است که اصالتی داشته است و فرهنگی. با امور، سیاسی برخورد نکرده است. اهلِ دعوا یا منفعتِ سیاسی نبوده است. این آدمِ حقیقی به این خاطر آدمِ حقیقی شده است که مردم دوستش داشته‌اند. یا توانسته خودش را دوست‌دارِ مردم کند.

چرا باید فرهنگِ کشور به آدم‌های اعتباری سپرده شود؟ دستِ کم این حوزه را بدهیم دستِ حقیقی‌ها. این‌ها که بتوانند با همین محبوبیت‌شان یا (درست‌تر این است که بگوییم) اصالت‌شان کار را پیش ببرند. چون این‌ها نگرانند. نگرانِ جامعه و نگرانِ مملکت. (حواس‌تان باشد قضاوتِ ارزشی نمی‌کنم که نگرانیِ این آدم درست یا نه! حتّی نمی‌گویم این آدمِ حقیقی آدمِ منطقی یا مدیرِ خوبی است!) نه. بلکه می‌گویم حال که شما از سیاست‌بازی‌های خودتان خسته شده‌اید و همدیگر را به ناسزا می‌گیرد، چرا مصدرِ امور را به اهلی که نامی دارند نمی‌سپارید. آن‌هایی که این نام را از صدقه سر نفت و بیت‌المال و پولِ دولت و پروپاگاندا به دست نیاورده‌اند. این‌ها دستِ کم آدم‌های صادق‌تری هستند و دستِ کم آدم‌های مراقب‌تری‌اند. چون اگر آدمِ مراقبی نبوده‌اند که به این جای‌گاه آن هم در مملکتِ زیرآب‌زنی مثلِ ایران دست پیدا نمی‌کردند. (منظورم از امروزِ ایران است؛ نه تاریخِ ما که از زیرآب‌زنی به دور بوده است!) این‌که این دست آدم‌ها از میانِ حقد و حسد و کینه‌ی کلّی آدمِ نادان، سالم بیرون آمده‌اند، بسی شایسته‌ترند از هم‌شهری‌ها و پسرخاله‌ها و مقربیّنِ درگاه و «من از قدیم‌می‌شناختم‌شان‌»ها.

اگر شهابِ مرادی، شهابِ مرادی می‌شود، اگر حاج منصور، حاج منصور می‌شود، اگر شجریان، شجریان می‌شود، هیچ‌کدام‌شان با پروپاگاندای حاکمیّت و توصیه‌ی أکیدِ مقامِ معظّمِ رهبری به این جای‌گاه نرسیده‌اند. این‌ها آدم‌های حقیقی هستند. این‌ها با هوش و درایت و مردمی بودن‌شان به این جای‌گاه رسیده‌اند. کنسرت به کنسرت خوانده‌اند، روضه به روضه پیش رفته‌اند، منبر به منبر سخنرانی کرده‌اند تا به این جای‌گاه رسیده‌اند. با تکِ تکِ مخاطبان‌شان بدونِ واسطه حرف زده‌اند، خندیده‌اند، اشک ریخته‌اند تا مردم پذیرفتندشان. مثلِ آقای ایکس نبوده‌اند که با رانت و دمِ این و آن را دیدن به کیاستی برسند و تازه طلب‌کار هم باشند که فلانی واردِ عرصه‌ی سختی شده است. آقای ایکس، فلانی هزاران عرصه‌ی سخت را پیش از این عرصه آزموده است. فلانی هزار گرفتاری و حاشیه را در متنِ جامعه طی کرده تا به این جایگاه رسیده است. این طور نبود که شهاب مرادی ناگهان از روی منبری پایین آمده باشد، و پریده باشد در دامنِ شهرداری. خیر. شهابِ مرادی آدمِ حقیقی است. شهاب مرادی یعنی هزاران ساعت منبر و سخنرانی و تلویزیون و شب‌نخوابی و کامنت جواب دادن و کلاس برگزار کردن و با هزار جور جوان مریضِ معتاد و نادان و اواخواهری  و ترامادولی سر کردن، پس به جایی رسیدن. این جا دیگر دستِ من و شما و نظام و حتّی رهبری هم نیست. (تغییرِ ساختِ سیاسی هم این آدم را از ریخت نمی‌اندازد!) دیگر شما آقای ایکس نمی‌توانی ایشان را بالا ببری و نه می‌توانی زمینش بزنی. اگر تو را از آن جای‌گاهی که هستی بردارند، باید فردا کاسه چه کنم چه کنم دست بگیری که ای وای همان دو واحدِ درسِ دانشگاهی هم یادمان رفته است. وگرنه شهاب برمی‌گردد سر درس و بحث و خارجِ آقا و کلاسش و زندگی‌اش و حتّی مسئولیّتش! آقای ایکس به فکرِ لُنگِ خودت باش، وگرنه هیچ تنبانده‌ی نمی‌تواند روی قبا و عبای اصیل ساختِ مردم لُنگ ببندد. چه رسد به شما.

این یعنی جامعه‌ی سیاسیِ ما مریض است. یعنی جامعه‌ی سیاسی ما چشم‌تنگ است. مسئولِ بالادستی هم نمی‌تواند آدمِ حقیقی را که الان آمده زیر دستش تحمّل کند. ما وظیفه داریم از این آدمِ حقیقی دفاع کنیم.

ما وظیفه داریم بگوییم اگر عادل فردوسی‌پور بشود مسئول روابط عمومی وزارت ورزش و جوانان، اگر حسین رضازاده بشود نایب رییس فدراسیون وزنه‌بردای، مرتضی حیدری بشود سخنگوی قوّه‌ی قضاییه، پرویز پرستویی بشود رییس خانه‌ی سینما، علیرضا قربانی بشود مسئول واحد موسیقی صدا و سیما، پناهیان بشود مسئول نمایندگی مقام رهبری در دانشگاه‌ها، رضا امیرخانی بشود دبیر جشنواره‌ی کتابِ فجر، مسعودِ فراستی بشود مسئولِ نقد سینما در سیما... بسی اخلاقی‌تر و پسندیده‌تر و انسانی‌تر و درست‌تر است از... پس این آدم افتخاری است برای آن جای‌گاه. در این حالت دیگر این رابطه برقرار نیست که جای‌گاه حقیقت باشد و طرف اعتبار. جای‌گاه اعتبار می‌گیرد از حضور طرف. ما کجاها جلو رفتیم؟ وقتی که جای‌گاه از نفر اعتبار می‌گیرد. جای‌گاه است که برجسته می‌شود و جلو می‌رود. به این خاطر که آن آدم، آن مسئول، آن فرد حقیقی بوده! نه این که معروف باشد، بلکه حقیقی باشد. این دو تا با هم فرق دارند. الان نیروی دلاور دریایی ارتش مقدّس ایرانِ اسلامی تبدیل شده به یک جای‌گاهِ افتخارآفرین در ذهنِ مردم. چرا؟ به خاطر این که امیر دریادار سیّاری آدمِ حقیقی است. نه آدمِ اعتباری. آدمی است که پیِ معرّفی این نیرو و شناساندنش به مردم است. (مردم این روزها این نیرو را با نامِ ایشان می‌شناسند. باید هم این طور باشد. وقتی امیرِ راست‌قامتِ ارتش، زمانِ سال تحویل، توی استودیو می‌نشیند و به نیروی صفش در دریای عمّان عیدِ نوروز را تبریک می‌گوید.) سیّاری معروف نبود، ولی نیرو و مجموعه‌ی تحتِ امرش را معروف کرد و به آن حقیقتی بخشید. این یعنی آن آدم هم یک آدمِ حقیقی و اصیل بوده است. چرا که توانسته نامِ نیروی دریایی و کارویژه‌هایش را در ذهنِ مردم برجسته کند. این طور هم نیست که این کار فقط با پروپاگاندا یا کارِ تبلیغاتی شدنی باشد! نه جربزه و اصالتی هم باید در آن نفر باشد که چنین کُند که بود و هست. مثلِ صیّادِ دل‌های دلاوران؛ صیّادِ شیرازی.

وقتی حالِ آدم از دعواهای سیاسی و این همه سیاسی کاری اصول‌گرا و اصلاح‌طلب (به‌ویژه اصلاح‌طلب) بهم می‌خورد، طبیعی است که حاج منصور را گزینه‌ی بهتری بدانیم برای ریاست فرهنگی منطقه‌ی پانزده خرداد و شجریان را اصلح بشناسیم در ریاستِ خانه‌ی موسیقی و...

خدا کند آدمِ حقیقیِ ما، شهابِ مرادی، در مسئولیّت تازه موفّق و سربلند باشد.

پس‌نوشت:

1. آدم‌های حقیقی را بشناسیم و معرّفی کنیم. یکی‌اش آیت الله خامنه‌ای. متأسّفانه همه فکر می‌کنند جای‌گاهِ فعلی‌ ایشان است که به ایشان حقیقتی بخشید. این ظلمِ نظامِ رسانه‌ی کودنِ ماست در حقِّ ایشان. به یک دلیل ساده! آن هم این که در سال 50 آیت الله خامنه‌ای چه کاره‌ی مملکت بود که دکتر شریعتی با تجلیل نامش را می‌برد و او را در موضوعاتی از خودش خبره‌تر می‌داند؟ آیت الله خامنه‌ای در دهه‌ی 40 چه کاره حسن بود که شهید برونسی دربه‌در و مجنونِ ایشان بود؟ آیت الله خامنه‌ای در ایران‌شهر به اعتبارِ کدام جای‌گاه شد محبوبِ اهلِ تسننِ آن سامان؟ چه ویژگی در ایشان بود که شهید مطهّری به ایشان تلفن می‌کند و برای عضویّت در شورای انقلاب از ایشان دعوت می‌کند؟ ایشان سال‌ها بعد رهبر می‌شود و خاک بر سر ما و این حزب‌اللهی‌هایی که با پروپاگاندا می‌خواهند به اعتبارِ رهبری همه‌ی حرف‌ها و گفته‌های ایشان را مقدّس جلوه دهند. نه برادر. ایشان بزرگ است، چون بزرگ بود و سال‌ها پیش در ذهن همه‌ی مبارزان و روشنفکرانِ دینی ارج و منزلتی داشت. و حتماً آن حقیقت برای ما درخشنده‌تر از این اعتبار باید باشد. اصلاً این اعتبار از آن حقیقی بودنِ ایشان می‌آید. همان که عزّت شاهی ازش به آقای خامنه‌ای تعبیر می‌کند و شما بدون این که بفهمید زیرِ لب تقلید می‌کنید «امام خامنه‌ای»! در حالی که این امامت یا رهبری نتیجه‌ی همان «آقای» خامنه‌ای گفتنِ عزّت شاهی است.

2. این نوشته را یک وقت در مدح و ثنای آقای مرادی نبینی‌ها! دارم واقعیّتِ دیگری را می‌گویم. اگر من را این‌جا ثناگو و مدّاح و ذلیلِ نامعصومی دیده‌اید، خاک بر دهانم بپاشید. خاک را توی کیسه کنید، بعد از کلاس شنبه یا یک‌شنبه تربیتِ مدرّس روی صورتم خالی کنید.

3. من اوّلین کتابِ شعرِ مستقلِ زندگی‌ام را خوانده‌ام. تاسیان از سایه. عهد کرده‌ام بعد از خواندن هر کتاب شعر، کوشش کنم شعری هم بسرایم. بعد از این کتاب هم شعری سراییده‌ام که بنا به دلایل شخصی و

شاید هم امنیّتی! نمی‌توانم منتشر کنم. شعری بود تقدیم به شهابِ مرادی. عکّاسِ عکسِ بالا هم حسینِ عربیِ نازنین است.

4. تا آخرِ هفته‌ی بعد به سلامت که دوست‌ دارم درباره‌ی علیرضا نوری‌زاده حرف بزنم. صادقانه و راحت.

حکومت اسلامی با سس سبز-بخش پایانی

به نامِ مهربان

پیش‌نوشت:

گاهی وقت‌ها حرف‌هایی هست که دوست نداری به موقع یا داغِ داغ بزنی‌شان. دوست داری کمی آب‌ها از آسیاب بیافتد تا بعد بتوانی بهتر ببینی. این تحلیل‌ها شاید زیاد باشد، که هست، ولی در شنیدن‌شان منفعتِ اخلاقی بیشتری نهفته است تا گیرها و نقدهای سیاسی. این حرف‌ها حکمِ شقشقیه‌ی نفهته‌ای دارد که آدمی از سپهرِ سیاست در ایران می‌بیند و دوست دارد بیان کند. این حرف‌ها به نفع هیچ جناح سیاسی نمی‌تواند باشد و همین طور به ضرر هیچ جناحی. امروز این حرف‌ها را می‌زنم. کم‌کم بخوان؛ مطمئن باش، به این زودی‌ها این حرف‌ها منقضی نمی‌شود. خدایا مهم نیست ما سبز باشیم، یا سکولار، یا دینی؛ مهم این است که تو به ما برهان بدهی. تو به ما گذشت یاد بدهی و مهربانی عطا کنی. 

بدن‌نوشت:

چرا جنبش سبز بعد از انتخابات 88 به نتیجه‌ای که می‌خواست نرسید؟ در ادامه‌ی نوشته‌ی پیشین یک نتیجه‌ی منطقی دیگر هم می‌توان گرفت.
از آقایانِ ذوب در نظام شروع می‌کنیم. به آقایان بسیار! موافق حکومت می‌گوییم پس چه شد آن نتایجی که قرار بود انقلاب شما به ازای یک ساعت در اختیار داشتن صدا و سیما به بار آورد؟ آن‌ها می‌گویند یعنی چی؟ مگر تو دشمنی دشمنان بین‌الملل مخصوصاً آمریکا با ما را ندیده‌ای در این سی و چند سال که این حرف را می‌زنی؟
بعد به آقایان بسیار همراه! با جنبش سبز می‌گوییم پس کو آن تشکیلات منسجم شما که قرار بود جمهوری اسلامی را تسلیم کند و رهبرش را از جا بردارد؟ آن‌ها می‌گویند مردِ حسابی اوّلا صبر داشته باش، دوّم این که تو مخالفت برخی از علما و قلع و قمع حکومت اسلامی را ندیده‌ای؟ وقتی حکومت، ما و نیروهای‌مان را قلع و قمع می‌کند، چطور انتظار داری ما پیروز شویم؟
این دو استدلال هر دو از یک منطق و از یک چشمه سیراب می‌شود. آن این است که ضعف‌ها و ناتوانی‌هایش را به عوامل بیرونی نسبت می‌دهد. منظورم این نیست که آمریکا با ما دشمنی نمی‌کند یا جمهوری اسلامی افرادی از جنبش سبز را قلع و قمع نکرده است. بلکه می‌خواهم بگویم چرا آدم‌هایی از هر دو جریان دست از نقدِ خویشتن و فروتنی کشیده‌اند و همه چیز را به مخالفان‌شان نسبت می‌دهند. (نمونه‌ی واضحی که این دست استدلال‌ها را نقض می‌کند و رسوای‌شان می‌سازد خود انقلاب اسلامی است. انقلاب اسلامی هم‌زمان با مخالفت‌های تمام قد آمریکا و هم‌چنین قلع و قمع‌های نیروهای رژیم پهلویِ دوّم با دستِ خالی بالید و به ثمر نشست.) ولی متأسّفانه می‌بینید که آقایان جنبش سبز که خودشان منتقد توهّم توطئه هستند، خودشان گرفتار این توهّم شده‌اند و همه‌ی ناتوانی‌‌های‌شان را به حکومت نسبت می‌دهند

##

##

چرا جنبش سبز بسیار به مخالفان شبیه است؟!
در نوشته‌های پیشین پیرامون این شباهت حرف‌هایی زده بودم. امّا یک شباهت دیگر که جنبش سبز را بازتولیدی از انقلاب اسلامی یا جمهوری اسلامی آن هم با تفسیر جبهه‌ی پایداری نشان می‌دهد، خشونت‌طلبی و مرگ‌خواهی‌اش است.
شاید بپرسید کی و کجا جنبش سبز چنین کاری کرده است؟ عرض می‌کنم. یکی از وجوهی که جنبش سبز بسیار به آن تأکید دارد، روایتِ رحمانی از اسلام، صلح‌خواهی، خشونت نورزیدن است. این را در نوشته‌های آدم‌های معتقد به جنبش دستِ کم در وب‌سایتِ جرس بسیار می‌بینید. که می‌گویند آدم‌های صلح‌طلبی هستند.
امّا اگر این حرفِ عزیزان درست است و به آن اعتقاد دارند، چرا آن‌ها در سال 88 شعار «مرگ بر روسیه» و «مرگ بر چین» داده‌اند؟ اگر شعار «مرگ» گفتن به قول آقای خاتمی و آقای هاشمی بی‌استثنا نادرست است، پس چرا بدنه‌ی اجتماعی این جنبش به این سخن گوش نداده‌اند و برای کشوری و دولتی تقاضای مرگ کرده‌اند؟ اگر سران جنبش سبز با هر گونه «مرگ» گفتنی مخالف هستند، چرا در برابر این شعار موضع نگرفته‌اند و سکوت کرده‌اند؟
تازه از این رادیکال‌تر شعار عجیب و بسیار کینه‌توزانه‌ی «مرگ بر تو» در جریانِ راه‌پیمایی روز قدس سال 88 بود. اگر طلب مرگ کردن برای دیگری مثل آمریکا و انگلیس امرِ پسندیده‌ای نیست، چرا این طلب مرگ کردن برای هم‌وطن پسندیده است؟ چه روایتی از صلح و دموکراسی باعث می‌شود بدنه‌ی اجتماعی جنبش سبز در روز قدس به رقیبانش بگوید «مرگ بر تو»؟ اگر بدنه‌ی اجتماعی جنبش سبز خواهان تغییر در رفتارِ خشونت‌ورزانه‌ی حکومت است، چرا خود به بدترین وجه شعارهای خشونت‌ورزانه می‌دهد و برای هم‌وطنش طلبِ مرگ می‌کند؟
به نظر می‌رسد در این مورد هم رفتار این جنبش بسیار شبیه جمهوری اسلامی بود. (نکته‌ی جالب وقتی است در گوگل می‌نویسید مرگ بر... بلافاصله گوگل ده گزینه را پیشنهاد می‌دهد، از این ده گزینه، 4 گزینه صریحاً شعارهای مخالفان حکومت اسلامی است! و تنها 3 شعارش مربوط به انقلاب اسلامی است. مرگ بر خامنه‌ای و مرگ بر اسلام در رده‌های یکم و سوّم قرار دارد!) شاید بشود گفت این‌ها در مرگ خواستن از جمهوری اسلامی هم جلوترند!

##

##

در نوشته‌ی پیشین مرگ‌خواهی و خشونت‌ورزی تئوریک جنبش سبز را بحث کرده‌ام. حال می‌گویم یکی دیگر از شباهت‌های جنبش سبز به جمهوری اسلامی کیشِ شخصیّت است.

جنبش سبز به آدم‌های طرفدار ولیِّ فقیه می‌گوید: «چرا به آیت الله خامنه‌ای که یک انسان معمولی است ویژگی‌های الاهی نسبت می‌دهید؟» به طور ویژه جنبش سبز با نامیدن «ولیِّ امر مسلمین جهان» یا «امام» نامیدن آیت الله خامنه‌ای یا برخی القاب و صفت‌ها به ایشان مخالف بوده و هست و این را به نوعی شخص‌پرستی، کیش شخصیّت و از نشانه‌های استبداد می‌داند. آیّا حرفِ جنبش سبزِ نادرست است؟ من در این سلسه نوشته‌ها سعی می‌کنم هیچ قضاوت ارزشی نکنم، با این که در داستان با جنبش سبز تا حدِّ زیادی هم‌سخنم. ولی مسأله این است که همین الان بروید به سایت جرس! (جرس، کلمه، و سهام‌نیوز را می‌توان سایت‌های اصلی این جنبش نامید. گو این که معتقدم این جنبش سر و تهِ معلومی ندارد ولی نمی‌توان مرجعیّت این سایت‌ها را کتمان کرد!)
همین الان بروید به سایت جرس؛ نوشته «هزار روز از حصر آفتاب گذشت». یا در همین خانه‌های مجازی سبزها در فیس‌بوک می‌بینید که نوشته «ای اهل حرم میر و علمدار نیامد» و این را گراور کرده‌اند روی عکس میرحسین. یا سایت کلمه جمله‌ای را از میرحسین در بالای سایت خود گذاشته با این نتیجه که «من و امام حسین» در یک شرایط یکسان تاریخی قرار داریم. نتیجه این که جنبش سبز هم دچار کیشِ شخصیّت شده و به نوعی به همان بلایی که خودش به آن نقد دارد گرفتار شده است. آن هم این که یک آدم معمولی به آفتاب تبدیل شود یا میر و علمدار باشد!
نمونه‌ی واضحِ این داستان مهرماه 88 بود. وقتی قرار روز تولّدِ خاتمی را جشن بگیرند، گفته‌اند میرحسین هم متولّدِ ماه مهر است. این در حالی است که میرحسین زاده‌ی اسفندماه است. این وسط خودِ میرحسین به خوبی داستان را فهمید و به سبزی‌ها اعتراض کرد که دست از این بازی‌ها بردارند و جمله‌ی معروفش را گفت: «روز تولّدِ من روز آشنایی با شما بود.» بله آقای جنبش سبز اگر به آیت الله خامنه‌ای نمی‌توان گفت «علیِّ زمان» یا «حضرتِ ماه» به همان دلیل هم به میرحسین موسوی هم نمی‌توان گفت «میر و علمدار» یا «آفتاب»! ای کاش این جنبش واقعاً دموکراتیک باشد و دست از این کیش شخصیّت‌ها بردارد. بدترینش متنی است که برای خاتمی نوشته‌اند و هنوز هم روی صفحه‌ی فیسبوک خاتمی دات آی آر هست. در جایی از آن متن نوشته: «خاتمی همه جا هست»

##

##

جنبش سبز می‌گوید چرا به ما می‌گویید که شما آمریکایی هستید. چرا به ما می‌گویید شما منحرف هستید؟ چرا؟ چون هم‌جنس‌گراها و مجاهدین خلق و سلطنت‌طلب‌ها از ما حمایت یا آمریکا و نتانیاهو از ما پیشتیبانی کرده‌اند. این ربطی به ما و خواسته‌های ما ندارد. ما از آن‌ها نیستیم، این را چند بار بگوییم؟ (این را خودِ میرحسین هم گفته بود.)
فرض کنیم این حرفِ رفقا درست است.
ولی خودِ رفقا چه کار می‌کنند؟ به آدم‌هایی می‌گویند «آها تو همانی هستی که آیت الله خامنه‌ای ازت حمایت می‌کرد» برو خجالت بکش. «جشنواره‌ی فجر را محکوم و تحریم می‌کنیم، چون دولت ازش حمایت می‌کند»، یا «تو همانی نیستی که حکومت ایران بهت جایزه و بهت بها داد و ازت تعریف کرد»!
حتّی عزیزان کاری بدتر از این کرده‌اند. اگر کسی در مراسم «تنفیذِ» رییس جمهور پیشین شرکت می‌کرد می‌گفتند «ای مزدور، ای خائن»! و سریع در فیس‌بوکِ صفحه‌ی «تنفّر» از او را راه می‌انداختند. یا اگر کسی «داوری جشنواره‌ی فجر» را مثل Mani Haghighi می‌پذیرفت، بهش متلک می‌انداخته‌ و او را به تأیید دستگاه حاکم متّهم می‌کرده‌اند.

از آن طرف اگر کسی مثلاً به دیدارِ رهبری نمی‌رفت یا مثلاً در برنامه‌ی حکومت حتّی شرکت نمی‌کرد (حالا شاید به دلیل سرماخوردگی!) به او تبریک می‌گفتند و لایکش می‌کردند. (البته آن‌ها در این زمینه رویّه‌ی ثابتی ندارند متأسّفانه! یک بار از این که خاتمی در جلسه‌های بیت رهبری حاضر نیست اظهار خرسندی می‌کنند و این روزها از این که چرا خاتمی به جلسه‌های بیت رهبری دعوت نمی‌شود شاکی می‌شوند!) ولی در کل، در هر یک از صورت‌ها، رفتار آن‌ها با رفتار جمهوری اسلامی فرق چندانی ندارد. اگر حکومت آن‌ها را به آمریکایی بودن متّهم می‌کند، آن‌ها هم گروهی را به حکومتی بودن متّهم می‌کنند! و بیچاره این وسط فرهنگی که دارد لابه‌لای این دو دسته نظر نادقیق له می‌شود و انرژی‌هایش را به هدر رفته می‌بیند.

##

##
در نوشته‌های پیشین ایرادهایی را به جنبش سبز وارده کرده‌ام. این ایرادها بیش و پیش از آن که به یک جنبش سیاسی بازگردد، منتقد رفتارهای ما مردم در مملکتِ افراط و تفریط است. منتقدِ جدّی ما آدم‌هایی است که مثلاً روشن‌فکریم و مثلاً منتقدِ حکومتِ اسلامی هستیم، ولی در عمل همان شیوه‌ها و رفتارهای حاکمیّت را بروز می‌دهیم.
یکی دیگر از ایرادهای رفقای سبز ما به حاکمیّت، این است که می‌گوید آقای حاکمیّت چرا «خودی-غیرِ خودی» می‌کنید؟ چرا مردم را دسته دسته می‌کنید؟! چرا گروهی را که هم‌فکر شما نیستند، جزیی از مملکت نمی‌دانید و آن‌ها را خودفروخته و بلندگوی دشمن می‌دانید؟
این ایرادِ جنبش سبزها در رفتارِ آدم‌های این جنبش هم وجود دارد. آن‌ها تنوانسته‌اند خود را از این ایراد برهانند.
همین حالا به سایت‌های مختلفِ جنبش سبز بروید، به وبلاگ‌های‌شان بروید. از آدم‌های طرف‌دارِ حاکمیّت چهره‌های مخوفی ساخته‌اند. لفظ‌هایی مثل ساندیس‌خورها، مُشتی ساده‌دل که فریبِ پروپاگاندای حاکم را خورده‌اند، بسیجی‌های ترمزبریده،لباس‌شخصی‌ها و... حتّی در جمع‌های دوستانه هم دیده‌ام که به طرف‌دارانِ حاکمیّت گفته‌اند «کیهانی‌ها، چماقی‌ها» یا از عبارت‌های تحقیرآمیز استفاده کرده‌اند. یا آن‌ها را جیره‌خور و مزدورِ نظام نامیده‌اند.
این هم بازتولید همان رفتار است متأسّفانه. هیچ‌گاه دو طرف نیامده‌اند بگویند ما دو دسته مردم هستیم که به طبع‌مان به دو طرف گرایش دارد. بلکه آن‌چه که نوشته‌ایم و پخش کرده‌ایم این بوده است که ما دو طرف «دشمن» یکدیگریم. اگر قرار است گروهی از هم‌وطنان، گروهِ دیگری از «هم‌وطنانش» را دشمن بنامد، چه فرقی می‌کند هر کدام چه هدفی را دنبال می‌کنند؟

##

##

جنبش سبز می‌گوید «ما با نظامی که جوانان ما را کشته است و رهبرانِ ما را به حصر برده سازش نمی‌کنیم و با او دشمنیم.»
جمهوری اسلامی می‌گوید:«ما با آمریکا سازش نمی‌کنیم، چون علیه ملّت ما توطئه کرده و خودش هم این توطئه کردن را پذیرفته. تازه ما با او دشمنیم چون او مستقیم یا نامستقیم جانِ هزارانِ ایرانیِ هم‌وطن را گرفته است.»
جنبش سبز خطاب به حاکمیّت: «چرا با آمریکا دشمنی می‌کنی؟ سعی کن از پیامبر یاد بگیریی و با او دوستی کنی و رابطه برقرار کنی!»
حاکمیّت خطاب به جنبش سبز: «چرا ما را ظالم می‌خوانید و علیه ما دشمنی می‌کنید. بیایید توبه کنید و با هم حرف بزنیم و دست از دشمنی بردارید!»
این وسط دینی است که به ذبح‌گاه می‌رود. برای آن‌ها که جمهوری ایرانی شعارشان بود، ناگهان میرحسین می‌شود میر و علمدار.
و برای این‌ها که ما اهل کوفه نیستیم شعار بود، رهبر می‌شود علی و تنها و مظلوم.

##

##

خدایی‌اش این مصطفی ملکیان کم‌مانند است.
در راستای سلسله‌ یادداشت‌هایم در تحلیل جنبش سبز، داشتم درباره‌ی ناراستی‌ها و «شباهت»های جنبش سبز به جمهوری اسلامی از فیس‌بوک تا جامعه فکر می‌کردم که ناگهان در جست‌وجو در میانِ انبارِ نارستی‌ها و کژی‌ها متفکّرین این جنبش برخوردم به یک نوشته‌ی خیلی خوب و عالمانه از جناب مصطفی ملکیان. البته من هنوز توفیق نیافته‌ام که شاگرد کلاس‌های ایشان باشم. ولی به نظرم رسید مصطفی ملکیان به عنوان یکی از سبزهای با سوادِ این مملکت به نکاتی اشاره کرده که هم عمیق‌تر از گفته‌های من است و هم فرهنگی‌تر است و هم بهتر است. واضح است با جست‌وجوی ساده‌ای در اینترنت می‌توانید یادداشت ایشان را بیابید. ولی من به فراخور بحثم گزینشی از سخنان ایشان را بریده بریده به کار می‌گیرم.
جنبش سبز علاقه‌ی خاصّی به نسبی‌گرایی دارد. (البته بنده‌های خدا در پاره‌ای از موارد بسیار آدم‌های مطلق‌اندیشی هستند.) ولی به طور کلّی تمِ روشن‌فکری که نسبی‌گرا باشد و حقیقت را چند پاره ببیند آن‌ها را محصور کرده! این یکی دیگر ربطی به جمهوری اسلامی ندارد، این یکی به خودشان ربط دارد. چون موجب می‌شود خیلی راحت نتوانند به اهداف‌شان برسند.
من در این‌باره از بحث مصطفی ملکیان کمک می‌گیرم. ملکیان به درستی و دقیقاً ناظر به همین بحث می‌گوید:
«در اصلاحگری باید مضمون فکری و اندیشه حقیقت پذیرفته شود، باید قبول کرد که، چه در ساحت زندگی عملی و چه در ساحت زندگی نظری، حقیقتی وجود دارد. به‌نظر من اندیشه‌هایی که به هر صورتی نفی حقیقت می‌کنند، چه حقایق در ساحت نظری و چه حقایق در ساحت عملی، نمی‌توانند اصلاحگری اجتماعی کنند. چون اگر بنا بر این باشد که ما به نوعی نسبیت قائل باشیم، نوعی نسبیت معرفت‌شناختی، نوعی نسبیت اخلاقی و به‌طور کلی نوعی نسبیت فرهنگی، و مفاد نظرمان این باشد که آنچه برای من حقیقت است، برای تو حقیقت نیست و آنچه برای تو حقیقت است، برای من حقیقت نیست و گویی هر اجتماعی، هر دوره اجتماعی و هر گروه اجتماعی حقیقت خاص خودش را دارد و نمی‌شود بر فراز این دوره‌ها، بر فراز این جوامع و بر فراز این زیرلایه‌ها ایستاد و گفت کسی از میان شما حقیقت را می‌گوید، کسی از بین شما حقیقت را نمی‌گوید، کسی به حقیقت نزدیک‌تر است و کسی از حقیقت دورتر است، اگر به این قائل باشیم، نمی‌توانیم اصلاحگر باشیم، زیرا با پذیرش نسبیت فرهنگی، معرفت شناختی و اخلاقی اختلافات در حد ذوق و سلیقه خواهد بود و هیچ‌کس برای اختلاف ذوق و سلیقه با کسی مبارزه نمی‌کند.اگر بنا بر این باشد که من چیزی را نمی‌پسندم و فقط نمی‌پسندم و شما چیزی را نمی‌پسندید و فقط نمی‌پسندید و نه من و نه شما برای حقانیت موضع خودمان دلیلی نداریم، در آن صورت نبرد ما با هم معنا ندارد، چه نبردمان با قهر و غلبه هم همراه باشد و چه نباشد.

به هر حال مبارزه بر سر ذوق و سلیقه و امور تفننی بی‌معنی است. اندیشه‌های پسامتجدد یا پست‌مدرن که در قائل بودن به نوعی نسبیت فرهنگ با هم مشترکند، نمی‌توانند حاملان اصلاحگری باشند. البته مرادم تحریم این اندیشه‌ها نیست، بلکه می‌گویم اصلاحگری با تکیه بر آنها ممتنع است. معنای اصلاحگری این است که من واقعاً معتقد باشم سخنی درست و سخنی دیگر نادرست.کاری درست است و کار دیگری نادرست. بنابراین اندیشه حقیقت که به معنای نفی نسبیت فرهنگ و نفی نسبیت در ساحت عمل در اخلاق و در ساحت نظر در معرفت است، شرط لازم برای اصلاحگری است. باور داشته باشیم که آنچه ما می‌گوییم و می‌کنیم بر آنچه رقیب ما می‌گوید و انجام می‌دهد، به نوعی رجحان دارد. البته ممکن است کسانی این نسبیت فرهنگی را لازمه و بستر مدارا بدانند و گمان کنند کسی که نسبیت فرهنگی را نفی می‌کند، با مدارا مخالف است که به هیچ وجه این گونه نیست. ما در عین حال که به نسبیت فرهنگی قائل نیستیم، باید اهل مدارا باشیم و اساساً لازمه اصلاحگری مداراگری است.»
ممنون از این صلابت و قوامِ فکرِ فلسفی ملکیان. حالا این که جنبش سبز چقدر اهل مداراست، موضوع مهیّجِ دیگری است.

##

##

بحثِ شیرینِ سبزهای عزیز بود. گرفتاری دیگر این جماعت... من نمی‌گویم، خودِ ملکیان به زیبایی می‌گوید.
(Mostafa Malekian)مصطفی ملکیان درباره‌ی «اصلاح‌گری» اجتماعی چنین آسیب‌شناسی می‌کند:
«اگر اندیشه حقیقت برای ما مهم باشد، تنها چیزی که مصداقی از مصادیق حقیقت را نشان می‌دهد، استدلال است. اگر برای من مهم است که حقیقت در هر بابی چیست، نشان می‌دهد که استدلال وجود دارد. اگر برای من مهم است که حقیقت در هر بابی چیست، باید ببینم که ترازوی من برای تعیین حقیقت کدام است؟ x حقیقت است یا y یا هیچ کدام، ترازویی لازم است که به زعم من، چیزی جز استدلال نیست. بنابراین لازمه دوم اصلاحگری، استدلال گرایی به معنای بسیار عمیق و در عین حال وسیع کلمه است. عمق یعنی تا جایی که استدلال قدرت نفوذ دارد، جلو برویم و وسیع یعنی در همه قلمروها اهل استدلال باشیم. در اینجا یک بام و دو هوا و در جایی اهل استدلال بودن و در جایی نبودن، معنا ندارد؛ بنابراین استدلال گرایی تنها راهی است که به وسیله آن در حد مقدورات انسانی خودمان، حقیقت را کشف کنیم. اعمال این استدلال گرایی با سخن بی دلیل مخالف است، به معنای دقیق کلمه، طبعاً سلسله اموری را نفی می‌کند؛ این استدلال گرایی با هر نوع خرافه گرایی و خرافه پرستی هم مخالف است. استدلال گرایی با آرزواندیشی هم مخالف است. (یعنی من آرزو دارم «الف»، «ب» باشد، پس «الف»، «ب» است.)استدلال گرایی با تعصب، جزم و جمود و با بی‌مدارایی فکری هم مخالف است. اهل استدلال نمی‌توانند با این شش پدیده سازگار باشند، بنابراین لازمه اصلاحگری این است که خود را از این شش پدیده به جد بپیراییم. به بیان دقیق‌تر، خود را در خلوت خود بپیراییم، نه اینکه در زندگی اجتماعی ژست انسان‌های پیراسته را بگیریم. پیرایش عملی و واقعی، ذیل این شش پدیده ناسازگار با استدلال گرایی ناسازگارند. پذیرش اتوریترهای بلادلیل و پذیرش ولایت فکری بلا دلیل نیز وجود دارد. (به این معنا که «الف» ،«ب» است، چون x می‌گوید که این گونه است.) باید هر گونه فرم استبدادی را از ذهن و ضمیر خود بیرون کنیم.»
این حرف‌های ملکیان به دوستانش برمی‌گردد یا به زعمِ من به سبزها.

##

##

مصطفی ملکیان در ادامه کلِّ گرفتاری جنبش‌های اصلاحی را نوعی مشکلِ روانی می‌داند. این نقد را اگر من می‌نوشتم، موردِ لعن و نفرین سبزها بودم شاید. بنابراین بی‌کم‌وکاست از زبانِ ملکیان داستان را می‌شنویم. بگذارید من با پررویی بپرسم آقای ملکیان به نظرِ شما چرا این جنبش رفتارش با نظر ناهم‌سانی دارد؟
پاسخ می‌شنوم:
«کل وجود ما باید نوعی یکپارچگی و یکنواختی داشته باشد،چیزی که‌ در روان‌شناسی معادل‌ INTEGRITY قرار می‌گیرد و به معنای انطباق همه‌ ساحت‌های وجود است. ساحت عقیده ساحت احساسات و عواطف، ساحت خواسته‌ها و ساحت عمل، باید همه با هم انطباق داشته باشند؛ در غیاب این انطباق، نوعی اسکیزوفرنی بروز می‌کند، این اسکیزوفرنی دقیقا به این معناست که چه‌بسا به چیزی معتقدیم ولی احساسات و عواطفمان همراه آن اعتقاد نیست، یا عقیده‌مان با خواسته‌هایمان ناسازگار است، یا احساسات و عواطفمان با خواسته‌هایمان ناسازگار است و یا این که این سه با آنچه در مقام عمل انجام می‌دهیم ناسازگارند.البته این عمل هم عمل قولی و هم عمل فعلی را شامل می‌شود. گاهی ممکن است گفتار من با عقایدم ناسازگار باشد گاهی هم رفتارم با عقایدم و گاهی گفته من با رفتارم ناسازگار باشد. این که بتوانیم هر پنج ساحت را بر یکدیگر انطباق دهیم و چیز یکپارچه‌ای بشویم، به طوری که همه وجودمان با هم همنوا باشد، باید مجموعه وجودمان با یکدیگر سازگاری داشته باشد. این ناسازگاری به ما لطمه زده است. گاهی اوقات از لحاظ ذهنی رشد کرده‌ایم، اما گاه متوجه می‌شویم که از لحاظ عاطفی رشد نکرده‌ایم. به لحاظ ذهنی به این معتقدیم که الف، ب است یا الف، ب نیست ولی احساسات و عواطفی از خود بروز می‌دهیم که با اعتقاداتمان سازگار نیست، ما در واقع یکپارچگی وجودی را کم داریم. ما دچار نوعی اسکیزوفرنی فرهنگی هستیم که به اصلاحگری ما ضربه زده است. اگر ما در درون خودمان یکپارچگی نداشته باشیم ‌نمی‌توانیم یکپارچه عمل کنیم و وقتی یکپارچه عمل نکنیم با دوستانمان یکپارچه نیستیم.»

##

##

بگذار یک بخش دیگر از نوشته‌های ملکیان را هم بگذارم. برای خودِ من یک پا کلاس اخلاق است. یکی باید به من بگوید تو که هم‌زمان گیر داده‌ای به سبزها، یادت باشد که خودت هم همچین موجودِ جالبی نیستی. حواست به خودت هم باشد. خودت هم یک پایت لبِ پاشوره است. برگردیم به ملکیان و بحثِ انتقادی‌اش:
آقای ملکیان من زیاد وی‌او‌ای دیده‌ام. واقعاً فکر می‌کردم اگر تا فردا صبح نظام سقوط نکند، تا پنج‌شنبه کارش تمام است. به نظرت این خودش ضعف نیست. این که نظام فکر کند آمریکا همین یکی دو هفته‌ای نابود می‌شود، یا این که سبزها فکر می‌کردند جمهوری اسلامی به انتهای سال 88 نخواهد رسید؟ چرا این دست تفکّرها جان می‌گیرد؟
(Mostafa Malekian)مصطفی ملکیان پاسخ می‌دهد:
«واقعیت‌ها را فقط واقعیت‌ها عوض می‌کنند. واقعیت‌ها را فقط با واقعیت‌ها می‌توان تکان داد، واقعیت را با توهم نمی‌توان تکان داد. وقتی با واقعیت‌ها سروکار داریم،باید توجه‌ کنیم که همه چیز را با واقعیت بسنجیم. اگر بناست چیزی تکان بخورد، باید چیزی که نیروی تکان دادن آن را دارد به آن برخورد کند. اگر بناست چیزی چیز دیگری را خرد کند، خودش باید از مقاومت بیشتری برخوردار باشد. همیشه واقعیت‌ها هستند که واقعیت‌های دیگر را تغییر می‌دهند، یا اصلاح می‌کنند یا تکمیل می‌کنند یا از میان می‌برند. اینها واقعیت‌ها هستند. ما نمی‌توانیم با غیرواقعیت، واقعیتی را جای کنیم. به این ترتیب ما باید دنبال این باشیم که آرا و نظراتمان با واقعیت مطابقت داشته باشد. آرا و نظراتی که مطابق با واقع‌اند، می‌توانند در مقام عمل موفق باشند و واقعیت‌ها را تغییر دهند یا از بین ببرند؛ اصلاح یا تکمیل ‌کنند. آرا و عقاید مطابق با واقعیت به معنای دقیق آن یعنی علم؛ نمی‌توانیم علم نداشته باشیم و اصلاح‌گری انجام دهیم در این جا مرادم از علمscientism و علم‌زدگی و علم‌پرستی نیست؛ بلکه علم به معنای عام آن را می‌گویم یعنی عقایدی که در حد وسع خود می‌دانیم مطابق واقع‌اند؛ در واقع منظورمknowledge است، نهsciense این knowledgeدر علوم تجربی طبیعی، علوم تجربی انسانی، علوم فلسفی و علوم تاریخی تجلیاتی دارد؛ بالاخره از آنجا که باید واقعیت‌ها را با واقعیت‌ها تکان داد ما نیز باید در پی واقعیت‌ها باشیم. ژوزف باتلر فیلسوف و الهی‌دان معروف انگلیسی قرن نوزدهم، جمله‌ای دارد که فیلسوف انگلیسی دیگری در قرن بیستم آن را دائما در صدر کتاب‌هایش نقل می‌کند و آن این است: واقعیت‌ها همانند که هستند، تابع رای تو نیستند. رای خودت را تابع واقعیت‌ کن. این سخن بسیار دقیق است. نباید فکر کنیم که می‌توانیم با اوهام چیزی را عوض کنیم، ما به نوعی علمگرایی که در واقع به معنای واقعگرایی است و حفظ ارتباط با واقعیت‌ها نیاز داریم.جلوه و میوه این رویکرد می‌تواند موجب رشد و توسعه ما در علوم تجربی طبیعی و علوم طبیعی انسانی شود. این علم‌گرایی امکان تغییر یکدیگر و جامعه را برایمان فراهم خواهد کرد.»

##

##

در بخش‌های اخیر با جنابِ ملکیان درباره‌ی مشکل‌های اصلاح‌گری اجتماعی در ایران هم‌سخن شده‌ایم. بخش‌هایی از یادداشتِ جناب ملکیان در روزنامه‌ی آرمان را منتشر کرده‌ایم. بگذارید بخش پنجم از یادداشتِ ملکیان را منتشر کنم و بخش‌های بعدی را به روزهای بعد بنهم. فکر نمی‌کردم در جریانِ فهمِ سبزها، این قدر مطالب جالب بیابم. الان نمی‌دانم کدامش را بنویسم. فعلاً فقط ملکیان. از ملکیان می‌پرسیم: «آقای ملکیان من در یادداشت‌هایم به سبزها گیر داده‌ام که چرا شما دچار همان چیزهایی هستید که بهش نقد دارید! شما فکر می‌کنید چرا ما این جوری هستیم؟ ما چرا به حاکمیّت می‌گوییم فلان رفتارت اشتباه است و بعد خودمان همان رفتار را بازتولید می‌کنیم.»
(Mostafa Malekian)مصطفی ملکیان در یادداشتش دارد به این مسأله اشاره می‌کند و به نکته‌ای جذّاب در فلسفه‌ی اخلاق نشانی می‌دهد. نکته‌ای که گیر فردی و اجتماعی همه‌ی ماست:
«نکته پنجم مساله قاعده زرین است. به گفته عالمان اخلاق و محققان ادیان و مذاهب، قاعده زرین یکی از قواعدی است که همه ادیان و مذاهب در آن اشتراک دارند: با دیگران چنان رفتار کن که خوش‌داری دیگران با تو رفتار کنند. یعنی خودت را با دیگران در یک ترازو بگذار، هر آنچه بر خود نمی‌پسندی بر دیگران مپسند. این قاعده از آموزه‌های مشترک همه ادیان و مذاهب جهانی است. حضرت علی(ع) هم در نامه‌ای که اواخر عمرشان به فرزند خود می‌نویسند به این نکته اشاره می‌کنند، البته چنان که ذکر شد این قاعده به اسلام اختصاص ندارد، علی(ع) می‌فرماید: اجعل نفسک میزانا فی‌ما بینک و بین‌الناس. یعنی در ارتباطی که با مردم‌داری، همیشه خودت را ملاک قرار بده. فارغ از ریزه‌کاری‌ها، لطائف و ظرایفی که این قاعده از زمان کانت به این سو، در عرصه فلسفه اخلاق پیدا کرده و تضییقات و اشکالاتی که به آن وارد شده، قاعده زرین، قاعده‌ای است که وجدان اخلاقی ما هم به آن حکم می‌کند. ما هر چه را که مخالف آن باشد خلاف وجدان اخلاقی خود می‌دانیم، این در حالی است که در بسیاری موارد این قاعده زرین را رعایت نمی‌کنیم. من خوش دارم وقتی شما با من سخن می‌گویید، راست بگویید. طبق قاعده زرین اقتضای این توقع آن است که من هم راست بگویم. تمام فضایل عملی اخلاق را می‌توان از دل این قاعده استخراج کرد. از سوی دیگر تمام رذایل عملی اخلاق را نیز می‌توان از عمل نکردن به آن استخراج نمود؛ ولی به هر حال این نکته مهم است که من واقعا خود را تافته‌ای جدا بافته ندانم و قبول کنم که من هم به لحاظ ساختار جسمانی و ساختار ذهنی و روانی مثل شما هستم. اگر چنینuniformity و اتحاد شکلی بین ساختار جسمانی، ذهنی و روانی من و همه انسان‌های دیگر وجود دارد، معنای آن این است که هرچه من را رنج‌ می‌دهد، انسان‌های دیگر را هم رنج می‌دهد و هر چه برای من دردآور است، برای انسان‌های دیگر هم دردآور است. بنابراین معنا ندارد که من برای خودم پرونده‌ای جدا و برای دیگر انسان‌ها پرونده‌ای جدا داشته باشم.»

##

##

در ادامه‌ی بحثِ ملکیان، به یک نکته‌ی مهم می‌رسیم؛ آیا جمهوری اسلامی یا شخص رهبر هیچ ویژگی‌ مثبتی ندارد؟ حاکمیّتِ ج.ا. به کمال بر پایه دروغ و تزویر است؟ اگر سبزها از ما می‌خواهند «این قدر از آمریکا و غرب نفرت نداشته باشید»، خود به این سخن پای‌بند هستند؟ آیا ما در چهره‌ی حاکمان‌مان رژیمی نفرت‌بارتر از اسرائیل می‌بینیم؟ اگر چنین است، چرا؟
بحثِ ملکیان در این‌جا به غایت اخلاقی و درس‌آموز است.چون سخن از گاندی هم به میان آمده است از
Farhad Jafari
می‌خواهم این متن را از (Mostafa Malekian)مصطفی ملکیان بخواند:

«از دیگر لوازم توفیق ما در اصلاحگری آن است که از خطا نفرت داشته باشیم، نه از خطاکار؛ من تعبیر گاندی را در اینجا تکرار می‌کنم، او در اصول اساسی سیاست معنوی خود بر این دو نکته تاکید می‌کرد؛ اول بر نفی خشونت به تعبیرsunscipt و دوم بر همین قاعده نفرت از خطا نه از خطاکار. تمام نفرت ما باید از دروغ گفتن باشد نه از دروغگویان؛ تمام نفرت ما باید از ظلم باشد نه از کسانی که ظالمند. البته این نگرش به یک جامع نگری معنوی بلند مرتبه نیاز دارد. باید نوعی بلندنظری معنوی وجود داشته باشد تا من از دروغ گفتن تو نفرت داشته باشم ولی خود تو را دوست بدارم، این دقیقا جمله خود گاندی است که من از دروغگویان نفرت دارم ولی همه دروغگویان را دوست دارم. معنایش آن است که او از انسانی نفرت نداشت،‌بلکه از کارهای بدی که انجام می‌گرفت متنفر بود. وقتی این قاعده در ذهن و ضمیر ما راسخ شود، حداقل نتیجه‌ای که خواهد داشت این است که تنفر انسان‌ها نسبت به هم از بین می‌رود چرا که نفرت از انسان‌ها نه با موازین معنوی سازگار است نه با اصلاحگری. اصلاحگری یعنی این که من می‌خواهم دیگری خوب‌تر از آنچه هست،باشد و من تنها هنگامی‌ می‌توانم دیگری‌ را خوب‌تر از آنچه هست، بسازم که او را دوست داشته‌ باشم، چراکه اگر او را دوست نداشته باشم، همیشه خواهان بدتر شدن وضع او خواهم بود. اصلاحگری‌ در بنیان خود،انسان‌دوستی و نوعی اومانیسم است؛ حتی بیشتر از اومانیسم، نوعی عشق به انسان‌هاست، چون این عشق به انسان‌هاست که می‌تواند بگوید من‌ می‌خواهم انسان‌ها بهتر از این‌که هستند، باشند و وضعی مطلوب‌تر از وضعیت فعلی داشته باشند و این با نفرت داشتن از انسان‌ها ناسازگار است. این اولین اثر است. اثر دوم آن است که اگر من از خطا نفرت داشته باشم و نه از خطاکار، خطا را در خودم نیز نخواهم پسندید. یکی از چیزهایی که در ما دیده می‌شود، این است که گاهی از خطاکاری به خاطر خطایی متنفر می‌شویم، ولی خودمان همان خطا را مرتکب می‌شویم گویا از خطاکار نفرت داریم، ولی از خطا نه، چرا که در آن صورت باید از خطای خود هم نفرت داشته باشیم.

این که نمی‌توانیم خطاهای خود را ببینیم و اگر هم می‌بینیم، نمی‌توانیم نسبت به آن سختگیر باشیم و به تعبیر بیهقی«جلاد طبع خود باشیم» و اول تازیانه را بر طبع خود بزنیم، به این دلیل است که گویا از خطاکاران نفرت داریم نه از خطا. اگر از دروغگویی نفرت دارم، باید از دروغگویی خودم هم نفرت داشته باشم. کسانی که نفرت و مجموعه عواطف منفی خود را به خطاکاران معطوف می‌کنند و نه به خود خطا، وقتی خطا را در خودشان می‌بینند، تحمل می‌کنند. آنها نسبت به خطای خودشان اغماض می‌کنند. به نظر می‌رسد اولین کاری که باید کرد، این است که نفرتمان را متوجه خطاها کنیم تا اگر این خطا در خودمان هم دیده شد، نفرت از آن وجود داشته باشد. همانگونه که گفته شد، نفرت از انسان‌ها با انسان دوستی ناسازگار است و این انسان‌دوستی لازمه اصلاح‌گری است. در عوض، نفرت از انسان‌ها دو اثر جنبی دیگر هم دارد. نفرت از انسان‌ها باعث می‌شود هنگام تعاطی با دیگران عاطفه بر عقلانیت غلبه کند. وقتی من از شما نفرت داشته باشم، در ارتباط با شما عاطفی رفتار می‌کنم، نه عقلانی؛ یعنی همانطور که از قدیم در ضرب‌المثلی عربی می‌گفتند: حبک یعمی‌و یصم وقتی که چیزی را دوست بداری کور و کر می‌شوی. وقتی از چیزی متنفر باشی هم کور و کر می‌شوید. اگر من از انسانی نفرت داشته باشم، نسبت به او کور و کر می‌شوم، یعنی در مناسبات با او هیجانات من حاکمند، نه عقلانیت من.»

##

##

دوباره یک حالی به سبزها بدهیم. البته این نقدِ استاد بیشتر به جمهوری اسلامی برمی‌گردد. ولی دلیل ندارد که من آن را منتشر نکنم. (Mostafa Malekian)مصطفی ملکیان می‌نویسد:
«هرگونه اندیشه‌ای که برای بخش کوچکی از انسان‌ها امتیازی خاص قائل شود، اندیشه‌ای درست نیست. اندیشه‌ای که مدام می‌گوید: فقط ملت من، فقط متدینان به دین و مذهب من، فقط نژاد من، فقط قوم من: هر اندیشه‌ای از این مقوله با هر تعبیری از آن، مثل ناسیونالیسم( با این داعیه که همه چیز برای منافع ملت خودم، حتی تفسیری از تدین به این معنا که همه چیز برای کسانی که به کیش و آیین من ملتزم هستند)؛ هر اندیشه‌ای که از این مقوله باشد و به کمتر از همه انسان‌ها رضا دهد، به همه انسان‌ها و طبعا به خود آن گروه هم لطمه می‌زند. مراد من این است که ما باید به نوعیperspective و نظرگاه خدایی برسیم. نظرگاه خدایی، یعنی به همه انسان‌ها به یک چشم نگاه کردن و همه انسان‌ها را یکسان مشمول محبت خود دانستن، مشمول احسان خود داشتن و مهم‌تر از همه در حوزه دغدغه‌های خود داشتن؛ البته در میان همه انسان‌ها کسانی که هم کیش و آیین من هستند، ملیت مرا دارند و نژاد و قوم آنها، نژاد و قوم من نیز هست، اما هر اندیشه‌ای که کمتر از همه انسان‌ها را شامل شود، به همه انسان‌ها از جمله کسانی که مدنظر خودش بودند ضربه خواهد زد.»
##

##

صدا و سیما فکر می‌کند رحیم‌پور ازغدی را ساعت شش عصر جمعه بیاورد شبکه یک، مردم می‌فهمند او چه می‌گوید و همه‌ی آرمان‌های نظام اسلامی را از بر می‌شوند. سبزها هم همین طور هستند.
(Mostafa Malekian)مصطفی ملکیان می‌گوید:
«بحث بر سرتوجه به ساحت آگاهی است. فرض کنید من بیماری هستم که مرضی صعب‌العلاج دارم و یک کمیسیون پزشکی بر بالین من تشکیل شده است. از آنجا که من تخصص پزشکی ندارم از هیچ‌کدام از اصطلاحاتی که این پزشکان بر بالین من استفاده می‌کنند، سر در نمی‌آورم و از تعابیری که به زبان‌ انگلیسی، لاتین و فنی پزشکی به کار می‌‌برند، یک کلمه هم نمی‌فهمم. اما در عین حال اگر این کمیسیون پزشکی در تشخیص خود بر صواب رفته باشد و دارویی مطابق با تشخیص صوابش تجویز کند، این دارو در من موثر می‌افتد و وضع من را بهبود می‌بخشد. بنابراین در عین آنکه من کلامی‌ از ترمینولوژی پزشکان را متوجه نمی‌شوم و از هیچ چیز آن آگاهی ندارم، وضع من بهتر می‌شود. بهبود وضع من به عنوان بیمار جسمانی، منوط به فهمیدن حرف‌های آنها نیست، بلکه منوط به درست بودن حرف آنهاست؛ اگر حرف پزشکان درست باشد؛ گرچه من یک کلمه از آن را هم نفهمم در من موثر می‌افتد. آنچه در من موثر می‌افتد، دارویی است که پزشکان به من می‌دهند نه حرف‌هایی که می‌زنند. خیلی‌ها گمان می‌کنند جامعه هم همینطور است،‌فکر می‌کنند اگر روشنفکر‌ها، متفکران و مصلحان جامعه فقط خودشان حرفهاشان را بفهمند و بعد به تشخیص درست برسند، این تشخیص وضع مردم را بهبود خواهد بخشید، به‌‌رغم آنکه خود مردم نفهمند آنها چه می‌گویند.

به عبارت دیگر، صلاح و اصلاح اجتماعی را به صلاح و اصلاح بدن قیاس می‌کنند. ما یک ترمینولوژی پیدا کرده‌ایم که آن را فقط خودمان می‌فهمیم، یعنی وقتی پدر و مادر من روزنامه ما را می‌خوانند هیچ چیز نمی‌فهمند. ما هم گویا از این باکی نداریم و می‌گوییم ما روشنفکران و متفکران و مصلحان به اندیشه و نتیجه درستی می‌رسیم، نتیجه آن را اعمال می‌کنیم و بعد وضع جامعه بهبود پیدا می‌کند؛ غافل از این که این قیاس مع‌الفارق است. اینجا تا آنچه می‌گوییم به آستانه آگاهی مردم نرسد، وضع آنها بهبود پیدا نمی‌کند. من بارها گفته‌ام که اگر در سال 76 (فارغ از ارزشگذاری و داوری) 21 میلیون نفر به آقای خاتمی‌ آری می‌گویند و سپس در سال 84 هم، 17 میلیون به کس دیگری رای می‌دهند، خود بیانگر این است که چیزی وارد آستانه ی آگاهی مردم نشده است؛ چون اگر مردم در سال 76 چیزی گفتند، نمی‌توانند در سال 84 گزینه‌ای کاملا متناقض با آن را انتخاب کنند؛ بنابراین چیزی در اینجا مفقود است و ما به آن توجهی نمی‌کنیم. ما باید از زبان خاص روشنفکری خود بیرون بیاییم. باید بتوانیم با زبان بسیار ساده سخن بگوییم.»

##

##

(Mostafa Malekian)مصطفی ملکیان اضافه می‌کند:
«اگر پدر و مادر و پدربزرگ و مادربزرگ من سخنان مرا فهمیدند، اگر روستاییان حرفم را فهمیدند، در آن صورت به حرفی که فهمیده‌اند، التزام پیدا می‌کنند. اما اگر حرفی را نفهمند و فقط بگویند دیگران چنین می‌گویند، یک دیگران دیگری هم می‌آیند و چیز دیگری می‌گویند. حدیثی منسوب است به امام صادق(ع) که می‌فرماید: من ادخله الناس فی‌الدین، اخرجه الناس اخری من دین؛ یعنی هر کس که گروهی او را وارد دین کنند گروه دیگری او را از دین خارج می‌کنند. این ورود و خروج زمانی به دست گروه‌ها انجام نمی‌شود که سخن به آستانه آگاهی فرد برسد، ما باید از این زبان زرگری و ژاژگون و لسان فنی که فقط خودمان می‌فهمیم و مردم نمی‌فهمند، پرهیز کنیم. وقتی کسی مطلبی را فهمید، از آن برنخواهد گشت. نظر و رای کسی را که نیم جویده فهمیده یا اصلا نفهمیده، می‌توان با شعار و اطلاعات غلط، حب و بغض، تهدید و تطمیع تغییر داد. اما چیزی را که فهم شود هیچ کس نمی‌تواند از انسان بگیرد.

اگر فکر می‌کنیم کمیسیون پزشکی‌ای هستیم که بر بالای سر بیماری به نام جامعه قرار گرفته‌ایم و مهم نیست که جامعه حرف ما را بفهمد و مهم این است که خودمان حرف هم را بفهمیم، معنای آن این است که متاسفانه ما به آگاهی توجه نداریم و آن را دست کم می‌گیریم حال آنکه در هر تغییر اجتماعی (چه تغییرات سیاسی، اقتصادی، حقوقی، چه تغییردر خانواده، تعلیم و تربیت ، دین و مذهب) مهم‌ترین عنصر آگاهی است. البته ما تغییرنما و شبه تغییر داریم، به تعبیر کسانی که در جامعه‌شناسی معرفت کار می‌کنند، ما چیزی داریم به نام تغییر کاذب، تغییرنما و شبه تغییر. تغییر واقعی، وقتی است که من بتوانم چیزی را به طرف مقابلم تفهیم کنم. حالا اگر این آگاهی رسانی به مردم جدی است، طرز سخن گفتن ما با مردم باید متفاوت باشد و وضعیت قبلی ما باید تغییر کند. ما باید از فضل فروشی روشنفکرانه، از حرف‌های مغلق دست برداریم، از این که ترمینولوژی ما را فقط آکادمیسین‌ها بفهمند احتراز کنیم. هنر این است که آسان سخن بگوییم.

پل ادواردز، شاگرد برتراند راسل که دایره‌المعارفی در باب فلسفه به زبان انگلیسی با آثار او منتشر شد، جمله‌ای نقل می‌کند که من خیلی به آن اعتقاد دارم؛ او می‌گوید: من بسیاری از سخنانی را که راسل می‌گفت فراموش کرده‌ام، بسیاری راهم قبول نداشتم، اما راسل کاری با من کرد که من فکر می‌کنم آن کار می‌تواند سرآغاز تحولی در جهان باشد، راسل به ما نشان داد برای این که عمیق باشیم، لزومی‌ ندارد که مبهم‌گو و دشوارگو باشیم. افراد نباید برای نشان دادن عمق خودشان به مبهم‌گویی رو بیاورند. ما در عین حال که باید عمق خودمان را حفظ کنیم، باید واضح و شفاف سخن بگوییم و از ابهام و ایهام و پیچیدگی بپرهیزیم تا همه حرف ما را بفهمند. من وقتی موفق هستم که فرودست‌ترین لایه‌های معرفتی اجتماع حرفم را بفهمند. به نظر من علت عدم تعمیق اصلاحات در کشور ما و علت این که روشنفکران در یکصد سال گذشته، نتوانسته‌اند تحولی جدی در وضع و حال مردم ایجاد کنند این بوده است که به زبان زرگری سخن گفته‌اند. فقط برای خودشان حرف زده‌اند و متوجه نبوده‌اند که بهبود وضعیت این مریض موقوف به این است که زبانشان را فهم کند.»

##

##

آدم‌هایی هستند که فکر می‌کنند در هر شرایطِ سیاسی باید مانندِ آن‌ها نظر داد و حرف زد. اگر هم نظر مخالفِ آن‌ها را بدهی می‌شوی خائن و ساندیس‌خور. به نظرم آن کسی که به اسمِ دموکراسی، سرِ تکثّر آرا را می‌بُرد و اقلیّت را از پا درمی‌آورد، بدتر از کسی است که به اسمِ دین این کار را می‌کند. باید این تفاوت را ارج نهید. قرار نیست همه مثلِ شما تحلیل کنند. فرض کنید من حق دام بدانم و بپرسم و نقد کنم ولو از دکتر محمد جواد ظریف. تو به واسطه‌ای که سبز هستی و به واسطه‌ی این که به دموکراسی باورمندی باید مخالفت و نقد من را ارج بنهی.

(Mostafa Malekian)مصطفی ملکیان ملکیان در این‌باره حرف‌هایی دارد که خیلی هم بی‌ارتباط به بحثِ من نیست:
«هر کسی باید بداند توانایی‌هایش در چه ساحتی است. توانایی، جمع بین علاقه و استعداد است. باید فهمید علاقه، معطوف به چه حوزه‌هایی است، اعم از فعالیت‌های نظری و فعالیت‌های عملی و استعداد به چه حوزه‌هایی متمایل است. این نیست که همه انسان‌ها یک کار بکنند، یعنی همه انسان‌ها هم به یک هدف برسند. بنابراین اگر کسی در فعالیت اجتماعی، کار خاصی انجام می‌دهد قرار نیست که من هم از او تقلید کنم. چه بسا من در آن کار توانایی نداشته باشم، یعنی علاقه و استعداد آن کار را نداشته باشم، یا آن که یکی را دارم و دیگری را ندارم. باید بپذیریم که در ناحیه هدف، نوعی وحدت داشته باشیم، اما در ناحیه کارکردها، کارکردهای متنوع را بپذیریم و نخواهیم همه از یکدیگر تقلید کنند زیرا هر کس در حیطه‌ای مشخص فعالیت می‌کند. نباید به لحاظ کار و کارکرد نوعی uniformity پدید آوریم. اگر همه یک هدف داشته باشیم امر مطلوبی است، اما به شرط این که هر کس در رسیدن به این هدف کاری و نقشی را برعهده بگیرد و این کار کاملا با استعداد و علاقه او متناسب باشد.

از همه انتظار نداشته باشیم که یک کار را انجام دهند و به یک مسلک سلوک کنند. این نکته‌ای است که خیلی‌ها به آن توجه نمی‌کنند. معنای بودن دیگران با ما این نیست که نقشی مثل نقش ما داشته باشند. هر کسی توانایی‌های خاص خودش را دارد و باید به اندازه توانایی‌های خودش از او انتظار داشت. توقع و انتظارهای بیش از توان افراد هم خلاف اخلاق است و هم خلاف مصلحت‌اندیشی، چون این توقع برآورده نخواهد شد. یکی از آموزه‌های مشترک همه ادیان و مذاهب به خصوص آیین‌های شرقی (آیین هندو، بودا، دائو) که در قرآن هم آیه‌ای ناظر بر آن وجود دارد، توجه به سنخ روانی افراد است، یعنی به مقتضای سنخ روانی افراد از آنها انتظار داشته باشیم. البته این سنخ روانی غیر از امور ژنتیک، مسائل وراثتی، مساله محیط و تعلیم و تربیت و نیز غیر از مساله سن است. به غیر از این عوامل، عامل دیگری هم بین ما تفاوت ایجاد می‌کند و آن سنخ روانی افراد است. مثلا سنخ روانی درونگرا از سنخ روانی برونگرا متفاوت است، سنخ روانی کنشگر و active از سنخ روانی کنش‌پذیر و passive متمایز است، نباید از همه اینها انتظار واحدی داشت. اگر این مطلب لحاظ شود، اصلاحات و اصلاحگری به معنای دقیق کلمه از جمله در ساحت سیاسی، رشد بیشتری می‌کند. آیه کل یعمل علی شاکله یعنی هر انسانی فقط براساس شاکله خودش می‌تواند عمل کند نیز توسط بعضی از مفسران این گونه تفسیر شده است. حرف من این است که ما باید به سنخ روانی توجه کنیم، چرا که این ویژگی، علاقه‌ها و استعدادها را متفاوت می‌کند و باید متناسب با این تفاوت‌ها، شان‌های مختلفی را انتظار داشت.»

##

##

درباره‌ی مذاکره‌ی امروز بیانِ نکته‌ای ضروری است. آن هم این که آن‌هایی که به رهبری اعتقاد دارند باید خوشحال باشند. چون رهبری گفته‌اند وقتی که دشمن از دست‌تان عصبانی است، شاد باشید. وقتی اسرائیل و خودِ آمریکا از این نتیجه عصبانی هستند، شما هم باید شاد باشید.
به قول منطقی‌کارها اگر پ آن‌گاه کیو.
If P then Q.
جالب است جبهه‌ی مقابل حامیان رهبری هم از این که نتانیاهو ناراحت است، خوشحالند. به پست‌های‌شان نگاه کنید. این هم یک برگِ برنده‌ی دیگر برای حامیانِ رهبری. خودشان دارند می‌گویند اگر یک روز اسرائیل یا آمریکا از ما و حرکات‌مان تعریف کرد باید به خودمان شک می‌کنیم.
این به قول منطقی‌کارها اگر نقیضِ کیو آن‌گاه نقیضِ پ.
If Not Q then Not P
که از نظر ریاضی با گزاره‌ی بالایی یکی است. پس بنا بر این نتیجه‌گیری منطقی، حامیانِ رهبری از دو جهت باید خوشحال باشید، هم ناراحتی دشمن و هم صدقِ گزاره‌ی سیاسی آیت الله خامنه‌ای.

##

##

همه‌ی ما به نوعی سبزیم... رنگ و اسم مهم نیست در این مطلب‌ها! مهم عارضه‌ای است که ما اصلاح‌گران اجتماعی به آن دچاریم. حرف‌هایی را گفته‌ایم. نکته‌هایی هم خواهیم گفت. دردِ پایین که توسط ملکیان بیان می‌شود، یک مریضی ملّی است و شامل همه‌ی ما می‌شود.
(Mostafa Malekian)مصطفی ملکیان می‌نویسد:
«لازمه حق‌طلبی و مصلحت‌اندیشی این است که کار خود را خوب انجام دهیم. خیلی مهم است که ما ذره‌بین را فقط روی دیگران قرار ندهیم. ما باید کار خود را خوب انجام دهیم. انتقادات ما از شخصیت‌ها، از وکیل و وزیر و رئیس‌جمهور ناظر بر این است که او در شأنی قرار گرفته که به مقتضای آن خوب عمل نمی‌کند. وقتی وزیری خوب عمل نمی‌کند معنایش این است که پستی را به عهده گرفته و به مقتضای جمیع لوازم آن خوب عمل نمی‌کند. این در مورد همه مصداق دارد. پزشک و معلم هم باید کارشان را خوب انجام دهند ولی بسیاری از ما کارهایی را که به مقتضای انتظارات اجتماعی و نقشی که در شبکه مناسبات جامعه به عهده گرفته‌ایم، به خوبی انجام نمی‌دهیم؛ انتقاد و ادعایمان معطوف به دیگران است حال آن که خوب عمل کردن خود را مورد غفلت قرار می‌دهیم.

نقل شده که یکی از اصحاب پیامبر(ص) از دنیا رفت. پیامبر و سایر اصحاب بر سر قبر او ایستاده بودند، یکی از اصحاب در حال کندن قبر بود، بعد از این که قبر را کند و بیرون آمد تا جنازه را درون قبر بگذارند پیامبر کلنگ یا تیشه‌ای از او گرفتند و داخل قبر شدند و کلوخی را که قدری در داخل قبر برآمدگی داشت، تراشیدند تا دیواره قبر کاملا یکنواخت شود. بعد اصحاب پرسیدند که شما با چه منطقی دیواره قبر را تراشیدید، قبری که مرده درون آن قرار می‌گیرد و از خاک پر می‌شود؟ حضرت جمله‌ای فرمودند که: رحم‌ا... من اذا عمل اتقنه یعنی خدا بر انسانی که وقتی کاری را قبول می‌کند، متقن انجام می‌دهد، رحمت می‌آورد. حتی اگر قبول کردی که قبر بکنی کارت را خوب انجام بده، انصافا این خصیصه در ما ضعیف شده است. اگر معترضیم و اعتراضمان هم حق است،آیا واقعا جوهره‌اش آن نیست که بر کسی یا کسانی اعتراض داریم که کاری را که برعهده گرفته اند، خوب انجام نمی‌دهند؟ آیا این توقع نباید به خود ما هم معطوف باشد؟

از یاکوب بومر، عارف بسیار گرانقدر آلمانی که پینه‌دوز بود، پرسیدند راه سیرو سلوک عرفانی چیست؟ گفت این است که اگر من کفشی برای پینه‌دوزی گرفتم آنچنان پینه کنم که بعد از مرگم بگویند اگر پینه‌دوز بود، او بود. پینه‌دوزی که خوب پینه‌دوزی می‌کند ارزشمندتر از استاد دانشگاهی است که خوب استادی نمی‌کند. این که آدم کار خود را فارغ از شان و حیثیت اجتماعی آن کار، خوب انجام بدهد خیلی ارزشمند است، نه فقط به لحاظ اخلاقی ارزشمند است، بلکه اقتضای مصلحت‌اندیشی و لازمه رشد و توسعه و پیشرفت نیز همین است.»

##

##

یکی دیگر از ویژگی‌ها سبزها که فرقی با مخالفینش ندارد، ندیدنِ خطای خود و هم‌فکران است. این در میانِ تبیین‌کنندگان جمهوری اسلامی و آن‌هایی که سر در گوشِ رهبر دارند هم دیده می‌شود. چشمان‌شان از دیدنِ خطاهای خودشان کم‌بیناست. ولی منتظر فرصتی هستند تا رقیب اشتباهی کند تا آن را در بوق و کرنا کنند. به متن روحانی در سازمان ملل ایراد نمی‌گیرند که پر از اشتباه‌های فاحش است، ولی به متنِ دست‌نویس یک نماینده که هم‌فکر آن‌ها نیست گیر می‌دهند. (در حالی که متن نخست بیش‌تر شایسته‌ی نقد است!) این «گیر»دادن در هر دو سو دیده می‌شود. هم در میانِ اهالی ج.ا. و هم در میانِ سبزها.
سبزهای عزیز نیاموخته‌اند که باید نسبت به اشتباه‌ها و خطاهای خودشان «سخت‌گیر»تر باشند تا نسبت به اشتباه‌های رقیب.
نمونه‌ی اخیر که سبزها واکنشی به آن نشان نداده‌اند، متنی است که عطا مهاجرانی در العربیه منتشر کرده است. عطا مهاجرانی روزی وزیر فرهنگ و ارشاد این مملکت بوده. یعنی ایران. ما همه هم ایرانی هستیم و طبع‌مان در دفاع از فرهنگ و زبان‌مان غیرت دارد. این غیرت یک تعصّب کور نیست. دلیل واضحش زنده بودن کهن‌ترین زبانِ نوشتاری جهان در میان ماست و کتاب‌ها و نوشته‌های کم‌مانندی که از هزاران سال پیش مانده است. ولی مهاجرانی که جزو وزرای باسوادِ ما بوده می‌نویسد: «من بر این باورم که زبان عربی، زبان فارسی را غنی کرده.» این اشتباه، را باید به جناب‌شان تذکّر دهند. همه باید این کار را بکنند. ولو سبزها در این رابطه باید سخت‌گیرتر باشند که آقای وزیر ارشادِ ایران، چرا در سایت‌های عربی باید چنین سخنانی نوشته شود، در حالی که دستِ کم منصفانه این است که از خدماتِ متقابل سخن بگوییم؛ نه این که چنین یک طرفه عرب‌هایی که به مراتب فرهنگی ضعیف‌تر، زبانی خام‌تر، دبیرانِ معدودتری داشته‌اند را چنین بر ایرانیان برتری بدهیم. (فقط فرض کنیم این مقاله را یک نفر از جمعیّت جمهوری اسلامی نوشته بود! به نظرم در همین فیس‌بوک بی‌آبرویش می‌کرده‌اند.) این در حالی است که تبعاتِ این حرفِ مهاجرانی برای فرهنگ ایرانی و برای خودِ سبزها سهمگین‌تر از خطیبِ پیرمردِ نماز جمعه تهران است.

##

##

بسیاری از سبزها در ایران اصلاح‌خواه نبوده‌اند، بلکه انقلابی بوده‌اند. یعنی این‌ها در دوره‌های سیاسی این مملکت خواهانِ «تغییر دفعی» صورتِ نظام بوده‌اند. آن‌ها معقتد بوده‌اند راه‌حلِ مشکلات «گذار نظام سیاسی از جمهوری اسلامی به جمهوری ایرانی» است.
مسلّماً آن‌ها اشتباه می‌کرده‌اند! چرا؟ چون یک نیروی اصلاح‌طلب، هرگز به فکر تغییر نظام سیاسی نمی‌افتد. او حتّی اگر به انقلاب 57 برگردد، انقلاب را راه‌حل تغییر رفتارهای اجتماعی و فرهنگی یک جامعه نمی‌داند. یک اصلاح‌طلبِ واقعی انقلابی نیست. بلکه کسی است که معتقد است نوعِ نظامِ سیاسی تعیین کننده نیست، بلکه رفتار نظام سیاسی تعیین کننده است. یک اصلاح‌طلبِ واقعی هرگز طرف‌دار انقلاب و بالتبع آن رفتار خشن نیست. یک اصلاح‌طلب هرگز هم‌وطنِ رقیب و نامهربانش را با نام‌های «خائن»، «مزدور»، و «دشمن» یاد نمی‌کند. بلکه برای او دشمن تنها خارج از مرزها معنا دارد. او هرگز یک هم‌وطن را به یک خارجی نمی‌فروشد. یک اصلاح‌طلب، بنا بر آموزه‌های رفتار لیبرال، هیچ‌گاه بدترین فردِ داخلی را به یک دشمن نمی‌فروشد. او شاید آرزوی مرگ برای سیاست‌مدارانِ آمریکایی کند، ولی هرگز چنین آرزویی را برای هم‌وطنانش نمی‌کند. اگر چنین کند، او یک نیروی اصلاح‌طلب نیست، او یک نیروی انقلابی است. (یک نیروی انقلابی، اوّلا انقلابی است قبل از آن که سبز باشد یا بسیجی!)
نیرو انقلابی هم ذاتش در پرورش خشونت، ندیدنِ منافع ملّی و جهان‌گیری خشم و نفرت است. تمام ترورها اوّل انقلاب توسّطِ نیروهای انقلابی انجام شده است. هنوز هم شعله‌های نفرت و کینه‌خواهی این نیروها دیده می‌شود. خرداد 88 فرصتِ مناسبی برای نیروهای انقلابی بود تا دوباره شعارهای کینه‌ورزانه‌شان و مرگ بر این و آن را در شهر بپراکند و خشونت تجویز کند و خشم بیافریند.
شاید تنها نیروی اصلاح‌طلبِ واقعی در این مملکت آدم‌هایی از جنس بازرگان باشند، که همین مدّعیانِ اصلاح‌ امروزی روزی آبرویش را بردند و او را در مملکت رسوا کرده‌اند و حیثیّت سیاسی بازرگان و گروهش را بر باد داده‌اند. پس اگر می‌خواهید یک نیروی آزادی‌خواه و اصلاح‌طلب باشید (اخلاقاً) باید از خشونت کلامی و رفتاری پرهیز کرده و به فکر اصلاح باشید؛ نه انقلاب.

##

##

باید بر روی چه توافق کنیم؟ به نظر می‌رسد پاسخِ حامیانِ اصلاحات چنین است: «ایران». درست هم به نظر می‌رسد. مملکتِ ایران امروز در یک تنوّعِ قومی، قبیله‌ای، دینی، عرفانی، فلسفیِ کم‌مانندی زندگی می‌کند. بنابراین یافتن نقطه‌ی اشتراکی بین همه‌ی ایرانی‌ها، به جز خودِ مفهوم ایران چیزی دیگری نمی‌تواند باشد.
پس ما بر سرِ «ایران»؛ این جغرافیا، فرهنگ، زبان، و تمدّنِ چند هزار ساله -دستِ کم شش هزار ساله- می‌توانیم هم‌داستان شویم. یعنی همه‌ی ما مردم از هر رنگ و نژاد و دینی می‌توانیم بر گردِ این پهنه‌ی استوار، دوباره شکوه و مردانگی و عطوفت و فروتنیِ ایران را نشان دهیم. همان طور که معنای ایران است. ایران یعنی سرزمینِ فروتنان.
این خاک، دشمنانی دارد. سبزها، قرمزها، حزب‌اللهی‌ها همه باید نسبت به این دشمنان بیدار باشند. این دشمنان به اندازه‌ی تاریخ این سرزمین در حال دسیسه‌گری هستند. این دسیسه‌گری از میانِ همه‌ی سطرهای تاریخ، از میان همه‌ی حمله‌های وحشیانه‌ی بیگانگان، از میانِ همه‌ی بحث‌های علمی که در حال ضربه زدن به ایران و ایرانی است هویداست. این دسیسه‌گری از عرب‌هایی بی‌اخلاقی که به این خاک هجوم آورده‌اند تا دروغ‌گویی برخی از غربی‌ها تا انکارِ گروهی از آمریکایی و فراماسون‌ها هم‌چنان ادامه‌دار است.
ولی گویا اهمیّت ایران و برخورد و بیداری در برابر دشمنان برای جنبش‌های مختلف اجتماعی در ایران درک نشده است. اگر درک شده بود حساسیّت‌ها نسبت به این خاک بالاتر می‌رفت. وقتی ما در داخلِ مرزها ایران بر سر اصولِ خود درگیریم، چه انتظاری داریم از دشمنان! آن‌ها در چشم‌به‌‌زدنی چیزی از این خاک نمی‌گذارند.
ایران سرزمین «خویش‌کارها» زنانِ «واره‌نشین» و «یاری‌گیر» و جای‌گاه مردان «باغ سپار» است. قدرِ این جایگاه را بدانیم. در میان گفته‌‌های‌مان دستِ کم به اندازه‌ی یک شخصیّت معمولی سیاسی، نامِ ایران را پر بسامد کنیم.

##

##

آیا حفظِ اخلاق مسأله‌ی سبزها و اصلاح‌طلبان است؟ آیا آن‌ها در هر صورت حامیِ اخلاق و امر اخلاقی هستند؟ آیا آن‌ها توجّهی به بستگی‌های سیاسی ندارند و در هر حال حامی اخلاقند؟ آیا سبزها از اخلاق استفاده‌ی ابزاری نمی‌کنند؟
پاسخِ این سؤال را دیشب آقای روحانی داده است! جدا از این که روحانی راست گفته یا نه، این پرسش پیش می‌آید که آیا در هر امر اخلاقی راست‌گویی از هر چیز دیگری سبقت می‌گیرد؟ یعنی شما به نامِ «شفاف‌سازی» و «راست‌گویی» و «دانستن حق مردم است» می‌توانی حیثیّت سیاسی و اخلاقی یک نفر را به بازی بگیری و او را به بی‌تدبیری و ندانم‌کاری و شاید هم خیانت متّهم کنی؟
این پرسش‌ها پاسخِ روشنی دارد. همین حالا که به شبکه‌ی اجتماعی فیس‌بوک نگاه می‌کنی، انبوهِ چهره‌های اجتماعی-سیاسی-فکری-فرهنگیِ نزدیک به «سبز» را می‌بینی که از عمل‌کردِ دیشب روحانی تقدیر کرده‌اند.
معنای این تقدیر چیست؟
یعنی آقای روحانی «ممنون که آبروی احمدی‌نژاد را بردی و ممنون که افشاگری کردی و حقیقت را روشن کرده‌ای.»
پس منطقاً می‌توان نتیجه گرفت:

«که امرِ اخلاقی بازیچه‌ای بیش برای امر سیاسی نیست. امر اخلاقی به فراخور موقعیّت و شخصیّت سیاسی می‌تواند پای امر حزبی ذبح شود. یعنی مهم نیست که شما چه رفتار اخلاقی داری مهم این است که شما چه رفتار سیاسی داری!»

این یعنی:

«ما سبزها از کارِ بد احمدی‌نژاد در 4 سال پیش متفّریم نه به خاطر اخلاق، بلکه به خاطر این که احمدی‌نژاد فاعلِ آن افشاگری‌ها بوده است! اگر کسِ دیگری، مثلا محمد خاتمی، در همان زمان علیه رهبری افشاگری می‌کرد، ما نه تنها از او انتقاد نمی‌کردیم که دستانش را هم به گرمی می‌فشردیم.»
این یعنی:
«ما از دروغ متنفّر نیستیم، ما از محتوای دروغ یا شخص دروغ‌گو تنفّر داریم. اگر احمدی‌نژاد دروغ بگوید که هاله‌ی نور را نگفته است، پس باید از او متنفّر بود. نه به خاطر این که دروغ می‌گوید، بلکه به خاطر این که او احمدی‌نژاد است. ولی از خاتمی به خاطر این جوک ترکی تعریف کرده یا با زنان دست داده است، خوش‌مان می‌آید. نه به این خاطر که خاتمی به دروغ آن‌ها را رد کرده، بلکه به این خاطر که او سیّدِ خندان است.»
درود به شرفِ آمریکایی‌ها که اخلاق‌شان از سیاست جداست! و البته صد برابر اخلاق‌شان بهتر و حرفه‌ای‌تر از ماست. ای کاش حرفِ احمد جنّتی و احمد خاتمی و مهدی طائب و حسین شریعتمداری درست بود. یعنی این کاشی این‌ها واقعاً آمریکایی بوده‌اند. من جنبش را پر از تناقض می‌بینم، فقط به این خاطر که آمریکایی نیست. که اگر چنین بود می‌توانست چند پلّه سیاست را در این خاک بالا ببرد.

##

##

درود بر Farhad Jafari که این بخش از ذهن خلّاق او بیرون آمده است.
نمی‌گویم همه‌اش درست است، ولی یک برابر طلب واقعی مواردِ زیر را افزون بر چیزهایی که من‌گفته‌ام رعایت می‌کند. این را آورده‌ام تا فعلاً این بحث را ببندم. مگر این بعدتر به فراخورِ مطلبی، ذهنِ کُندم کمی خلّاق‌تر شود و چیزهایی جدیدتر از سپهر سیاسی ایران در بیایم؟
این‌ها را گوشه‌ی کامپیوترت سیو کنی و کم کم بخوانش. راحت و بی‌دغدغه و با چای و نبات. سبزِ واقعی باش رفیق. یک سبز واقعی چنین است:
«مهم نیست مذهبی باشیم یا غیرمذهبی یا آنکه چه مذهب و مرامی داشته باشیم؛ مهم نیست اسلامگرا باشیم یا سکولار؛ مهم نیست پرچمی باشیم یا سبز سکولار. پرسش این است که آیا به وضعیتی تحت عنوان «حکومت جمهور مردمان بر جمهور مردمان» که در آن «همه‌ی فرصت‌ها به یک نسبت در دسترس همگان/ شایستگان» قرار داشته باشد قائل و در پی تحقق آن هستیم یا نه؟!

دراین‌صورت؛ یعنی اگر پاسخ‌مان به این پرسش مثبت باشد و خود را «دموکراسی‌خواه و برابری‌طلب» به‌شمار می‌آوریم؛ باید که چارچوبه‌ای داشته باشیم که «تا سرحد امکان» و به‌نحوی آشکارا «سختگیرانه»، به آن «وفادار و متعهد» باشیم.

در نوشته‌ی زیر کوشیده‌ام تعریف و تلقی خود از این مفهوم را ارائه کنم. که ناگفته روشن است که تعریف شخص من و درنتیجه می‌تواند بخشاً یا کلاً، مورد پذیرش شخص یا اشخاصی قرار نداشته باشد. همچنان‌که بدیهی‌ست که بخشاً یا جزئاً، ممکن است که خود به آن عامل بوده یا نبوده باشم. اما کوششم این است که به آن عامل و بدان پای‌بند باشم.

نیز اینکه: متن زیر قطعاً جامع تمام خصوصیات و ملاک‌ها نیست و می‌تواند پیوسته کامل شود. پس اگر شماهم ملاک تازه‌ای به ذهن‌تان رسید که از چشم و قلم من پنهان مانده است؛ ازتان متشکر می‌شوم که از طریق نامه‌ مرا مطلع کنید. چنانچه با آن موافق باشم، حتماً آن را به این مجموعه خواهم افزود.

[01] هیچ ایرانی، غیرخودی نیست. به هیچ دلیل مگر به حکم قانون عادلانه توسط محکمه‌ای عادلانه!
در پایه‌ای‌ترین و بنیادی‌ترین نقطه‌اش؛ یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که دست‌کم در حوزه‌ی مرزهای کشورش، قائل به «نگره‌ی خودی ـ غیرخودی» نیست و به‌هیچ دلیلی و تحت هیچ شرایطی و مبتنی بر هیچ ملاکی، هیچ شهروند دیگر کشور خود را غیرخودی نمی‌داند و هیچ حق قانونی و همگانی را از او سلب نمی‌کند یا نمی‌داند. از دیدِ او «همه‌ی شهروندان کشور»ش «خودی» محسوب می‌شوند مگر خلافِ آن (و البته که «مستند به حکم دادگاهی عادلانه و منصفانه» و «مبتنی بر قوانینی عادلانه و منصفانه») اثبات شده باشد.

[02] دموکراسی هدف نیست، وسیله است. «وضع مطلوب» هدف ماست!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که معتقد است «دموکراسی هدف نیست. بلکه وسیله است»، «مقصد نیست، بلکه خودِ راه است». آنچه هدف است «دستیابی به وضعیت مطلوب، عادلانه و منصفانه»ای‌ست که اکثریتِ شهروندان بر آن توافق دارند و ضامن آزادی‌ها، حقوق و منافع یکایکِ بیشتر آنان است. پس چنین انسانی، «نمی‌کوشد به دموکراسی دست یابد» بلکه «می‌کوشد دموکرات باشد» تا وضع مطلوب، خودبه‌خود و در نتیجه‌ی «افزون‌شدنِ شمار دموکرات‌هایی که به موازین دموکراتیک پایبند هستند» فرا برسد.

[03] وسایل باید پاک، و راه باید تا آنجاکه ممکن است به‌نحو قانونی و درهمه‌حال، اخلاقی طی شود!
اگر دموکراسی هدف نیست بلکه وسیله و راه است؛ آنگاه یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که به «اخلاقی بودن وسایلی که علیه رقیب به‌کار می‌گیرد» و «قانونی بودنِ نحوه‌ای که راه را می‌پیماید» عمیقاً و جداً معتقد و پای‌بند باشد. نه هرگز وسایلی را به‌کار می‌گیرد که اخلاقی نیستند و نه آن‌دسته از قوانین را که انتقادی به‌شان وارد نیست نادیده می‌گیرد.

[04] خطا، خطاست. پذیرفته و بخشوده نخواهد شد. از دوست و همفکر، هرگز!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که نسبت به «هر خطای عمده»ای که انجام می‌پذیرد «احساس مسئولیت» کرده و مبتنی بر تکالیف شهروندی خود؛ در برابر آن سکوت یا مماشات نمی‌کند. چه آن خطا توسطِ «دوستان و همفکران»اش صورت پذیرفته شده باشد چه توسط «رقبا»ی او.

[05] انتقاد به هر امر غیرمنصفانه و ناعادلانه؛ می‌بایست محترمانه و مسالمت‌آمیز بیان شود!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که اعتراض و انتقاد خود نسبت به خطاها و نادرستی‌ها را «دوستانه و محترمانه» بیان می‌کند و مراقب است که حین انتقاد و اعتراضی که می‌کند، خود مرتکب «خطا و نادرستی تازه»‌ای نشود و به دور مسلسل و بی‌پایانی از خطاها و نادرستی‌ها تحکیم نبخشد. پس «محترمانه بر حقیقت پای می‌فشارد» و همواره «خطاها را گوشزد می‌کند، هرچند که تنبیه شود».

[06] در تحقیر و نامهربانی و تهمت و افترا؛‌ از اقدام متقابل خودداری کن!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که هرگز از مسیر «مسالمت و مدارا» خارج نمی‌شود و هرچند که نامهربانی ببیند و تحقیر شود؛ به دام «اقدام متقابل» نمی‌افتد. پس نامهربانی و تحقیر نمی‌کند. و هرچند که توسط رقیب تنبیه شده باشد؛ بازهم به او «مهر» می‌ورزد.

[07] «دشمن»، فقط درخارج از مرزهاست. حتا «نامهربان‌ترین هم‌وطنان»، فقط «رقیب» مسحوب می‌شوند!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که در مرزهای جغرافیایی کشورش و در میان شهروندان آن؛ «دشمن» ندارد بلکه «رقیب» دارد. اگر حقیقتاً دشمنی وجود داشته باشد؛ فقط در بیرون مرزهاست. حتا بدخواه‌ترین و نامهربان‌ترین هم‌وطنان؛ «رقیب» محسوب می‌شوند نه «دشمن».

[08] یک آزادی‌خواه و برابری‌طلب؛ یک ضدانقلاب محض است!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که به «انقلاب»، «شورش‌های غیردوستانه» و «طغیان‌های خشمگینانه» اعتقادی ندارد. و به همان میزان که از آن پرهیز می‌کند؛ از کسانی هم که چنین توصیه‌هایی دارند پیروی و دیگران را به آن تشویق و ترغیب نمی‌کند. بدین‌معنا، او یک «ضدانقلاب محض» (یک مسالمت‌جوی محض) است.

[09] تا پیش از «بی‌ثمرماندن اقدامات انتقادیِ دوستانه»؛ نوبت به «اقداماتِ غیردوستانه» نخواهد رسید!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که تا «همه‌ و نهایتِ اقدامات دوستانه» بی‌ثمربودن‌شان را آشکار نساخته باشند؛ به «اقدامات غیردوستانه» دست نخواهد زد. و تا «همه و نهایتِ اقدامات غیردوستانه» بی‌ثمری‌شان را آشکار نساخته باشند؛ دست به «اقدامات قهرآمیز» نخواهد زد. با این‌حال؛ هیچ اقدام قهرآمیزی، مستلزم «خشونت و نفرت و در معرض خطرقراردادنِ جان دیگران» نخواهد بود. شدیدترین مصداق اقدام قهرآمیز «عدم همکاری»ست. با این‌حال؛ در مواردِ بسیار نادری، «حق دفاع» مجاز شناخته می‌شود. آنگاه که منطبق بر «موازین دفاع مشروع» و «متناسب با خطر» باشد.

[10] تدریج و تداوم؛ نه تعجیل و انقطاع!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که به «تدریج و تداوم» اعتقاد دارد نه «تعجیل و انقطاع». بدین معناکه معتقد است روند دستیابی به یک «وضع مطلوبِ با ثبات»، از مسیر «کوشیدن‌های آگاهانه‌ی تدریجی و مداوم علیه وضعیتِ نامطلوب» می‌گذرد. او معتقد است که چنانچه در مسیر دستیابی به وضع مطلوب، دائماً در صددِ انقلاب‌کردن، و درگیر زیر و روکردن امور و طبقات باشد؛ هرگز قدمی به جلو برنخواهد داشت بلکه وضع ناعادلانه، دوباره باز خواهد گذشت. هرچند در شکل و ظاهری تازه.

[11] هیچ امر زمینی، مقدس نیست!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که حتا اگر دیندار و خداباور باشد؛ هیچ امر زمینی را «مقدس» و «دور از دسترس انتقاد و پرسش زمینیان» نمی‌داند. از هرچیز و از هرکس، با رعایت موازین و قوانین؛ می‌توان انتقاد کرد.

[12] دین، مذهب، زبان، قومیت، جنسیت، نگرش‌ و مرام هر شهروندی محترم است!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که به «حقوق، آزادی‌ها، اندیشه، دین، مذهب، زبان، قومیت، جنسیت، مرام و نگرش‌ دیگر شهروندان»، هرچه که باشد؛ احترام می‌گذارد، آنها را به رسمیت می‌شناسد و حتا اگر به همه یا بخشی از آنها منتقد و معترض است، آن را به نحوی محترمانه و مسالمت‌آمیز و «به‌دور از تحقیر» بیان می‌کند.

[13] به رقیب، باید نزدیک شد و به او مهر ورزید!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که از «نزدیک‌شدن به رقبای خود» ابایی ندارد و یکی از اهدافِ میانمدت او برای دستیابی به وضعیت مطلوب، «دوستی و مهربانی با رقیب» و نیز «مفاهمه بر سر آینده» با دیگر شهروندانی‌ست که مانند خودش نمی‌اندیشند.

[14] گفتگو، مذاکره و سازش؛ ارزش‌های سیاسی به‌شمار می‌روند!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که درحین رقابت‌های سیاسی و کوشیدنِ آگاهانه برای نیل به وضعیتِ مطلوب، همواره از راه‌حل‌ها و راهبردهایی مبتنی بر «گفتگو، مذاکره و سازش مبتنی بر منافع دوجانبه» پشتیبانی می‌کند. نه خود از مذاکره پرهیز می‌کند نه دیگران را از آن باز می‌دارد.

[15] پیش از همه؛ خودت را اصلاح کن، خودت را تغییر بده!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که به «اصلاح وضع نامطلوب» معتقد است اما پیش از همه، از خود آغاز می‌کند. «نمی‌خواهد دیگران را اصلاح کند» بلکه «می‌کوشد خود اصلاح شود». او معقتد است که: «قبل از همه، خود باید تغییر کنم. وگرنه؛ هیچ تغییر بهبودی‌بخشی فرا نخواهد رسید».

[16] خشونت کلامی، دردناک‌تر از خشونت مادی‌ست. با «مهربانی و منطق» بر رقیب خود چیره شو!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که درحین رقابت سیاسی، از هر «رفتار خشونت‌آمیز» پرهیز می‌کند و معتقد است «خشونت کلامی، دست‌کمی از خشونت مادی ندارد. بلکه گاه از آن دردناک‌تر است». ازین‌رو «وضعیتِ قهرآمیز میان ما و رقیب» را پیچیده‌تر و دسترسی به آشتی، و مفاهمه و درنتیجه «وضع مطلوب» را که حاصل آن است سخت‌تر و پرهزینه‌تر می‌کند. او «خشونت کلامی» را با «خشونت کلامی متقابل» پاسخ نمی‌دهد بلکه می‌کوشد با «مهربانی و منطق» بر رقیب خود چیره شود. چراکه معتقد است «خشونت خشونت می‌زاید».

[17] با ظلم نمی‌توان عدالت برقرار کرد!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که «از هر وسیله‌ و ابزاری برای رقابت سیاسی بهره نمی‌برد». بلکه مراقب است تا ابزارهای او برای «دستیابی به وضعیت مطلوب» ابزارهایی نباشند که «از جنس اهدافِ دموکراتیک و اخلاقی» او نیستند. تحتِ هر شرایطی، حتا وخیم‌ترین شرایط؛ او فقط و فقط، مجاز به استفاده از ابزارهایی‌ست که با «اخلاق» و با «حقیقت» و با «وضع مطلوب موردِ درخواست او» مخالفت و تعارضی نداشته باشند. «با دروغ نمی‌توان بر دروغ چیره شد، با تهمت نمی‌توان بر تهمت غلبه یافت و با ظلم نمی‌توان عدالت برقرار کرد».

[18] میان رقیب نامهربان و بیگانه؛ رقیب نامهربان هموطن ماست. او را به هیچ بیگانه‌ای نفروش!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که در وضعیت‌های بحرانی که تهدیدی از سوی بیگانگان وجود دارد؛ مراقب است که رفتار و اقدامات او عیله رقیب داخلی‌اش، فرصت سوء‌استفاده‌ی بیگانگان را فراهم نیاورد. روشن است که تعریفِ «وضعیت بحرانی و خاص توسط رقیب» نمی‌تواند ملاک عمل فردِ آزادی‌خواه و برابری‌طلب باشد. چراکه «وضعیت بحرانی یا تهدید خارجی» ممکن است وسیله‌ی رقیب برای تحمیل مناسباتی ناعادلانه و غیرمنصفانه قرار گیرد. اما درکِ یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» از «وضعیت بحرانی» لازم است که مبتنی بر شناخت دقیق و روزآمدش از «منافع و مصالح ملی» باشد. بدین ترتیب، از دید چنین کسی، «منافع ملی و مصالح همگانی» تا رفع خطر بهره‌برداری احتمالی بیگانه، بر «دستیابی به وضع مطلوب» ترجیح دارد. آنچنانکه آزادی‌خواه و برابری‌طلب را وامی‌دارد تا مطالبات دموکراتیک و برابری‌خواهانه‌ی خود را «موقتاً و برای مدت‌زمانی محدود» به تاخیر بیندازد و یا دست‌کم، از سطح اقداماتِ حق‌طلبانه‌ی خود بکاهد. چراکه «نگهداری ظرف (ایران) از مظروف (وضع مطلوب) مهم‌تر و حیاتی‌تر است».

[19] منافع ملی بیگانگان؛ الزاماً با دستیابی ما به وضع مطلوب همپوشانی ندارد!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که می‌داند و معتقد است که هر کشوری، راهبردِ منافع ملی خود را پیگیری می‌کند که لزوماً با منافع ملی کشور او همخوانی و همپوشانی قطعی، کامل و همیشگی ندارد. بنابراین، نسبت به توصیه‌ها و پیشنهاداتی که توسطِ «بیگانگان، رسانه‌ها، نهادها و موسسات‌شان» ارائه می‌شود؛ همواره با «احتیاط، مراقبه و دوراندیشی» مواجه می‌شود.
چراکه اگر حقیقتاً دموکراسی وضعیتی‌ست که به رشد و تعالی جامعه و کشوری منتهی می‌شود (که می‌شود) آنگاه چرا بیگانه‌ای باید بخواهد کشور او رشد کند و پیش برود؟! پس می‌توان احتمال داد که اگرچه بیگانگان می‌گویند برای ما رفاه و آزادی می‌خواهند، اما مرادِ واقعی‌شان، تنها «وضعیتی به‌جز وضعیتِ موجودِ ما»ست. وضعیتی که آنها پیشنهاد می‌دهند؛ حتا اگر شباهت‌هایی به یک دموکراسی حقیقی داشته باشد، اما فقط ناظر به یک «جابه‌جایی صوری در قدرت» است که الزاماً و حتماً، همان «وضع مطلوبِ موردِ تقاضای ما» نیست. بلکه فقط، ممکن است که چنین باشد.

[20] وضعیت مطلوب؛ الزاماً با رفتن این یا آن، سقوط این، و آمدن آن نظام سیاسی دیگر حاصل نمی‌شود!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که «جابه‌جایی صوری در قدرت»، کنار رفتن دسته‌ای از حاکمان و جایگزینی عده‌ای دیگر؛ یا «جایگزینی این نظام سیاسی با آن نظام سیاسی» را کافی و لزوماً مترادف با «وضعیتِ دموکراتیک، عادلانه و منصفانه» یا همان وضع مطلوب نمی‌داند. بلکه وضعیت مطلوب را وابسته و منوط به «تغییر قوانین نابرابری‌بخش، ناعادلانه و غیرمنصفانه»‌ای می‌داند که به سودِ «برابری، عدالت و انصاف برای همگان» باشد. حال توسط هرکس و هر نظام که می‌خواهد انجام شود.

[21] اسامی و مدل‌های نظام‌های سیاسی تعیین‌کننده نیستند. ماهیت و عملکرد‌شان تعیین‌کننده است!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که معتقد است «اسامی نظام‌ها» تاثیر عینی، ملموس و دقیقی در چگونگی عملکرد آنها ندارند. بلکه این «عملکردِ حاکمان است که ماهیتِ واقعی یک حکومت را به نمایش می‌گذارد». پس اصراری به تغییر نام یک نظام سیاسی ندارد بلکه به‌جد می‌کوشد تا با کوشش‌های روشنگرانه‌ی خود،‌«عملکرد و روال‌کار حاکمان» را چنان تغییر دهد و چنان اصلاح کند که «عدالت و انصاف» حاکم شود.

[22] هیچ نظامی نیست که نتوان آن را اصلاح‌ کرد!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که معتقد است «هیچ نظام سیاسی وجود ندارد که اصلاح‌پذیر نباشد. هرچند همه‌ی آنها، در برابر هر تغییر و اصلاحی، به‌طور طبیعی و بدیهی مقاومت می‌کنند». برخی کمتر و برخی بیشتر. پس این ما (آزادی‌خواهان و برابری‌طلبان) هستیم که می‌باید چنان هوشمند و زیرک باشیم و چنان عمل کنیم که آن را منطبق بر رویاهای خود اصلاح کرده و روال‌کارهای آن را تغییر دهیم. کمااینکه انگلستان یک نظام پادشاهی مشروطه است، اما یک دموکراسی باثبات نیز هست. آزادی‌خواه و برابری‌طلبی که معتقد باشد این یا آن نظام اصلاح‌پذیر نیست؛ در حقیقت همان «انقلابی‌مآب» پیشین است که «فاقد صبر و حوصله و هوشمندی کافی»‌ست. که چون خود نمی‌تواند اصلاح کند یا به‌اندازه‌ی کافی صبور و هوشمند نیست؛ می‌گوید «او اصلاح‌پذیر نیست»!

[23] وضع مطلوب؛ کپسول نیست!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که معتقد است «روند دستیابی به وضع مطلوب» یک روندِ «کند،‌ بطئی، تدریجی و نیازمندِ صبوری و روشنگری اجتماعی بسیار» ا‌ست. او معتقد است که «وضع مطلوب یک کپسول نیست که بشود با خوردنش، یک شبه به آن دست یافت». نه پیش از این جامعه‌ای یک‌شبه و یک‌روزه به آزادی و برابری دست‌یافته نه پس از این دست خواهد یافت!

[24] پیش از این آینده به گذشته نباخته است؛ ازین پس هم نخواهد باخت!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که به تحقق رویای خود، بسیار امیدوار است و در هیچ لحظه‌ای، به‌خاطر شکست‌های مقطعی و زودگذر، مأیوس و سرخورده نمی‌شود. چراکه مطمئن است که آزادی و برابری، تقدیر تاریخی ملت‌هاست و این جمله‌ی شاعر ملی‌مان (احمد شاملو) را همواره به‌خاطر دارد و دمادم به یادِ همگان نیز می‌آورد که: «پیش از این آینده به گذشته نباخته است؛ ازین پس هم نخواهد باخت».

[25] مخالفان وضع مطلوب را به مطلوبیتِ وضع مطلوب آگاه، متقاعد و با خود همراه کن!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که معتقد است دستیابی به وضع مطلوب؛ محتاج و نیازمندِ «توافق همه‌‌جانبه‌ی گروه‌ها و بخش‌های اجتماعی مختلف» برای دستیابی به چنان مقصدی‌ست. پس نمی‌کوشد بخش‌ها و گروه‌های ناموافق را از گردونه‌ی سیاست (و نیز تحلیل‌های خود) حذف کند و آنان را نادیده بگیرد. بلکه می‌کوشد آنها را نیز با ایده‌ی خود موافق و همراه کند. وگرنه؛ هم در تحلیل و گمانه‌زنی خود به اشتباه خواهد رفت، هم سرعت دستیابی به مقصد را کند می‌سازد و هم مقاومتِ بخش‌ها و پاره‌های مختلف را برمی‌انگیزاند. یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» به این نکته واقف است که «تقریباً هیچ‌کس با وضع مطلوب مخالف نیست؛ بلکه دارای تعریف متفاوتی از ماست».

[26] یکپارچگی ملی و سرزمینی؛ بر هر وضع مطلوبی ترجیح دارد!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که به‌منظور پاسداری از «یکپارچگی ملی و سرزمینی»اش؛ با هر «گرایش گریز از مرکز» یا هر «تمایل جدائی‌طلبانه» مخالف است و به‌خاطر تضعیفِ رقیب داخلی‌اش (که حاکم است) «تضعیف قدرتِ مرکزی» را برنمی‌تابد. هرچند که از «اجرا و اعمالِ حقوق قومیت‌ها» و به‌ویژه «آن‌دسته از حقوق و آزادی‌های مصرح در قانون اساسی کشورش» دفاع، و به حاکمانی که آن را زیرپا گذاشته یا نادیده می‌گیرند، آشکارا و بی‌پروا (و البته که به نحوی محترمانه و مسالمت‌آمیز و مستند به قوانین) انتقاد می‌کند. بدین‌ترتیب، حتا برای یک لحظه؛ با هیچ گروه و پاره‌ای از مردمان یا جریان‌های سیاسی هم‌پیمان نمی‌شود که در راهبردهای کوتاه‌مدت، میانمدت یا درازمدت‌شان، «جدائی از پیکره‌ی ایران» آشکارا یا تلویحاً پیش‌بینی شده است. «کشور و ملتی یکپارچه» زیربنای عملیاتی هر اقدام یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» است.

[27] برای دستیابی به وضع مطلوب؛ هیچ نیازی به حمله‌ی بیگانگان نیست!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که به‌خاطر دستیابی به وضع مطلوب، هرگز و تحتِ هیچ شرایطی، به «تهدید و حمله‌ی نظامی خارجی» تن نمی‌دهد، آن را نمی‌پذیرد و آرزو نمی‌کند. وگرنه؛ بر فرومایگی، حقارت، ناتوانی و عجز خود برای غلبه بر« مشکلاتِ پیشاروی خود برای دستیابی به وضع مطلوب» صحه گذاشته است.

[28] هر موضوع منافع ملی؛ بر منافع شخصی و جریانی، و بر هر وضعیتِ مطلوبی ترجیح دارد!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که «موضوعات حیاتی ملی» (نظیر برنامه‌ی هسته‌ای ایران) خارج از حوزه‌ی رقابت سیاسی او با رقبایش قرار دارد. آن‌چنان‌که هرگز پیش نخواهد آمد که آن را قربانی غلبه‌ی خود بر رقیب سیاسی داخلی‌اش کند. در چنان موضوعاتی، او دوشادوش هم‌وطنان خود (رقبایش) می‌ایستد و مرعوب و مغلوب تبلیغاتِ گمراه‌کننده‌ی بیگانگان نمی‌شود که به‌نحوی کاملاً طبیعی و بدیهی و مبتنی بر مصالح ملی خود؛ مردم و کشور ما را، مردم و کشوری «دست دوم» یا «دست چندم» می‌خواهند.

[29] هوشمند باش و دائماً حوزه‌ی آزادی‌های خود و دیگران را ارتقاء بده!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که دارای «تاکتیک‌های عملیاتی ثابت و لایتغیر» نیست و در همه‌ی احوال به یک شیوه بازی نمی‌کند. بلکه بسته به ضرورت، بسته به اقتضای لحظه، بسته به منافع و مصالح ملی و همگانی؛ دائماً‌ در شیوه‌ی‌ بازی خود اصلاحاتی پدید آورده و به‌کار می‌بندد که «مبتنی بر اقتضائات همان لحظه از بازی»، او را به مقاصد خود نزدیک‌تر کند. با این‌حال که: در هیچ لحظه‌ای از بازی سیاسی با رقیب، «به هیچ‌یک از موازین اخلاقی پشت نمی‌کند و آنها را نادیده نمی‌گیرد».

[30] انگاره‌ها و لطیفه‌های قومی، نژادی یا زبانی را ترویج نکن و اشاعه نده!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که تحتِ هیچ شرایطی، و به هیچ دلیلی، حتا به‌منظور تفریح و بذله‌گوئی؛ انگاره‌ها یا لطیفه‌هایی را که بر «تحقیر قومیت‌ها، زبان‌ها و نژادها» تاکید و تمرکز دارند اشاعه نداده، ترویج نمی‌کند. چراکه احتمال می‌دهد چنین انگاره‌ها و لطیفه‌هایی، به منظور «ایجاد شکاف‌های تازه»، یا «تعمیق شکاف‌های کهنه» و نیز «تضعیفِ ارتباط وثیق میان توده‌های نژادی و قومی و مذهبی ایرانی» تهیه و تدارک دیده می‌شوند تا زمینه‌ی «تجزیه‌ی فرهنگی، قومی، نژادی و سپس جغرافیایی کشور»مان را فراهم نمایند.

[31] کشور؛ متعلق به همه است نه متعلق به فارس‌ها!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که بر «رعایتِ حقوق و آزادی قومیت‌ها و مذاهب و نژادها» در کشورش پای می‌فشرد و بر این تصور نادرست، گمراه‌کننده و زیان‌بخش نیست که کشور، منابع، فرصت‌های سیاسی و ثروت‌های ملی، تنها و تنها به زبان و قوم و مذهبی که در آن اکثریت دارند (فارس‌های شیعه) تعلق دارد. از این رو؛ از راهبردی حمایت می‌کند که توسعه‌ی همه‌جانبه‌ی جغرافیایی را تضمین می‌کند.

[32] سیستم‌ها؛ از توان بیش‌تری برای آلودنِ افراد برخوردارند تا آنها در برابر سیستم‌ها!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که معتقد است «دروغ»، «ریاکاری»، «تظاهر»، «چاپلوسی» و سایر رذیلت‌هایی از این دست؛ علت‌العلل اغلب بیماری‌های اجتماعی‌ست. بنابراین، هرگز به آنها متوسل نمی‌شود تا به گمان خود، راهبردهای دموکراتیک و اخلاقی خود را پیش ببرد. از جمله؛ تاکتیک او برای دستیابی به وضع مطلوب این نیست که از طریق رذیلت‌های فوق و تظاهر به آنچه پسندِ رسمی‌ست؛ به‌خیال خام خود، وارد یک سیستم سیاسی شده و سپس آن را از درون بپوساند! چراکه خود؛ قبل از چنان سیستمی می‌پوسد. او همواره به‌خاطر خواهد داشت که «توان سیستم‌ها برای آلودنِ منتقدان و مخالفان‌شان، و مطیع و منقادکردن‌شان، به‌مراتب بیشتر از توان آنها برای آلودن وی است».

[33] بر تنگناهای قانونی رقیب بیفزا!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که همواره آماده است دستِ همکاری خود را « به‌منظور رفع معایب، کاستی‌ها و انحرافات»، به سوی حاکمانِ کشورش بلند کند. هرچند که بارها و بارها آن دست پس زده شده باشد یا پس زده شود. چنین رفتاری (و البته که با رعایتِ مفادِ بند قبل) رقیب را هرچه بیشتر، نزد افکارعمومی، سرافکنده‌تر خواهد ساخت که از فشردنِ دستِ آماده‌ی همکاری اجتناب می‌کند. در این زمینه؛ آن‌دسته از «آزادی‌خواهان و برابری‌طلبان» که در خود شایستگی می‌بینند، ملکفند تا با مشارکتِ هرچه بیشتر و هرچه افزون‌تر در انتخابات‌ها (حتا اگر رای‌گیری باشد) و از طریق «استفاده از حق قانونی انتخاب‌شدن»، دست همکاری به سوی رقیب دراز کنند.

[34] زمینه‌ها باید تغییر یابند نه افراد!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که رفتارها و انتقاداتِ حق‌طلبانه و برابری‌خواهانه‌ی خود را از همه حیث، «آشکارا» و به نحوی انجام می‌دهد که «قابل داوری و اصلاح توسط وجدان عمومی» باشد. هرگونه اقدام مخفی، زیرزمینی و پنهان؛ «انقلابی‌مآبانه» است. و چون انقلابی‌مآبانه است، حتا اگر نتیجه‌بخش باشد؛ مآلاً به دگرگونی‌های سریع می‌انجامد. که مبتنی بر «اصلاح بینادها، زیرساخت‌ها، تعریف‌ها و مناسباتِ اجتماعی» نیست چراکه منجر به «آگاهی‌بخشی عمومی» نمی‌شود. و آنگاه که چنین نباشد؛ بازهم آن جابه‌جایی عمیق و بنیادینی نیست که به یک «وضع مطلوب و باثبات» منتهی شود. «رفتن این و آمدن آن؛ هیچوقت چیزی را عوض نکرده و نخواهد کرد. زمینه‌های نادرست باید اصلاح شوند».

[35] جدل‌ها تابه‌این اندازه دوام نمی‌آوردند؛ اگر که تنها یک‌طرف مقصر بود!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که «تمام تقصیر و مسئولیتِ وضع نامطلوب» را به دوش رقبای خود نمی‌اندازد. بلکه منصفانه و واقع‌بینانه؛ «سهمی از تقصیر و مسئولیت را نیز متوجه خود و همفکرانش می‌داند». و می‌کوشد همگان را متقاعد کند که «همه، در وضع نامطلوبی که مسبب سیه‌روزی همه‌ی ماست، کم یا بیش؛ مقصر و مسئولیم». و این جمله را همیشه بر زبان می‌راند و بدان هم معتقد است که: «جدل‌ها تابه‌این اندازه دوام نمی‌آوردند اگر که تنها یک‌طرف مقصر بود!».

[36] به رقیبت کمک کن تا به سطح بالاتری ارتقاء یابد وگرنه؛ خودت درجا خواهی زد!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که علاوه بر رفتارهای خود، «نسبت به رفتارهای رقیب خود نیز مسئول و متعهد است» و می‌کوشد به او کمک کند تا رشد کند. چراکه می داند و معتقد است که: تاکتیکِ «رقیب را تضعیف و تخریب کن!»؛ یک دستورالعمل کهنه، ازمدافتاده، ناثمربخش و واپسگرا (حتا در مناسبات تجاری و صنعتی)‌ست.
اغلبِ دستورالعمل‌‌های نو، مبتنی بر آن است که «به رقیبت کمک کن تا بالا بیاید. با بالا آمدن و رشدکردنِ اوست که تو نیز ناگزیر به بالاآمدنِ بیشتر و رشدکردن خواهی شد. وگرنه درجا خواهی زد و درهرکجا که ایستاده‌ای، متوقف خواهی ماند». وضعیتِ مطلوب، مستلزم «بالا آمدن و رشدکردنِ همگانی در همه‌ی بخش‌ها و همه‌ی پاره‌های اجتماعی‌ست». بدین وصف، یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» معتقد است: «حاکمیت‌ها درجا نمی‌زنند بلکه ناچارند همپای او رشد کنند اگر خودش رشد کند».

[37] با رقیب خود آسان‌گیر‌تر و یا همپیمانِ خود سخت‌گیرتر باش!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که «منصف» است. فقط «خطاها و کاستی‌ها و ضعف‌های رقیب» را نمی‌بیند. بلکه «راستی‌ها و درستی‌ها و قوت رقیب» را هم می‌بیند و بدون نگرانی از پیامدهایش (از جمله سرزنش همفکران خود) آن را بیان می‌کند و بر زبان می‌آورد. فقط «معایب رقیب» را گوشزد نمی‌کند بلکه همزمان؛ در تاکید بر «نقاط قوت» او نیز کوشاست.
و بااین‌حال که منصف است؛ اما چندان منصف هم نیست! بدان معناکه «ارتکاب خطا از طرف دوستان و همفکران خود» را هرگز نمی‌پذیرد و با جدیت بیشتری از آنان انتقاد می‌کند. همچنان‌که درعوض؛ بیش از آنکه بر «خطاهای رقیب» متمرکز شود، بر «درستی‌ها و خوبی‌های رقیب» تمرکز کرده و از آن استقبال می‌کند. می‌شود گفت «با دوستان سختگیرتر و با رقبا آسان‌گیرتر است». چون آنچه دوستان از خوبی‌ها و درستی‌‌ها دارند، «تکلیف» آنهاست اما آنچه رقبا از خوبی‌ها و درستی‌ها مرتکب می‌شوند «نشانه‌ی تحولی امیدبخش در آنهاست که دستیابی به وضع مطلوب را سرعت می‌بخشد». چنین راهبردی، به «بهبودِ مناسبات میانِ تو و رقیبت» نیز منجر خواهد شد.

[38] روی «راه‌حل‌های ممکن و شدنی در همان لحظه از بازی» تمرکز کن نه آرمان‌های نهایی‌ات!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که «در هر مرحله» از پیشبرد جامعه‌ی خود به سمت وضعیت مطلوب؛ روی اصلاحات و راه‌حل‌هایی متمرکز می‌شود و بر آنها تاکید می‌کند که در برآوردی واقع‌بینانه، «در همان مرحله و در همان لحظه از بازی» قابل دستیابی هستند و می‌توانند «مورد توافق همه یا بیشتر بخش‌ها و پاره‌ها» قرار گیرند. و آنگاه که از «مرحله‌ی پیشین» گذشت و به «مرحله‌ی پسین» رسید؛ اصلاحات و راه‌حل‌هایی را پیشنهاد داده یا مورد تاکید یا حمایت قرار می‌دهد که بازهم در برآوردی واقع‌بینانه، می‌توانند در مرحله‌ی تازه، «مورد توافق همه یا بیشتر بخش‌ها» قرار گیرند.
این؛ هرگز بدان معنا نیست که فردِ آزادی‌خواه و برابری‌طلب «آرمانگرا» و در جستجوی یک وضعیت حداکثری از حقوق و آزادی‌های قانونی و انسانی نیست! بلکه بدان معناست که «با واقع‌بینی توام با عملگرایی، به سمت آرمان‌هایش گام برمی‌دارد». درحقیقت؛ یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» می‌داند که هرگز امکانپذیر نیست که یک جامعه، بتواند «خیرهای بلند و ناگهانی به سمت وضع مطلوب» بردارد. چراکه دچار کشمکش‌هایی خواهد شد که چه‌بسا دستیابی به وضع مطلوب را با تاخیرهای بی‌دلیل یا حتا برگشت‌های تأسف‌‌برانگیز مواجه کنند.

[39] آهسته و پیوسته حرکت کن. نه تند برو، نه جا بمان!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که برخلاف «انسان انقلابی»؛ به اندازه‌ی لازم و کافی «صبور» است و انتظار ندارد که اقدامات او، «یک‌شبه و یک‌روزه» به نتیجه برسند و «فوراً» نتیجه دهند. چراکه باور دارد که «هیچ تحول بینادینی، ناگهان رخ نمی‌دهد». با این‌حال، آنچنان هم صبور نیست که چنان کُند حرکت کند که گوئی درحالِ «درجازدن» است. او آهسته و پیوسته حرکت می‌کند. اما حرکت می‌کند. نه تند می‌رود نه جا می‌ماند.

[40] با سرعتی میانگین و متناسب پیش برو نه طوری که اغلب مردمان از تو جا بمانند!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که اگر لازم باشد؛ منتظر «رسیدن بخش‌هایی از جامعه و سایر شهروندان می‌شود که نسبت به او تأخیر داشته و دارند». اگر او آنچنان پیش بتازد که بسیاری از شهروندان از وی عقب بمانند؛ پس چه کسی آنها را به سمت وضعیت مطلوب راهنمایی کند؟! او با «سرعتی میانگین و متناسب» پیش می‌رود. هرچند که مورد سرزنش، شماتت، توهین و یا تهمت‌های همفکرانش قرار گیرد.

[41] لازم شد حرکتت را کند کن؛ لازم شد تندتر برو. اما هیچوقت متوقف نشو!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که اقداماتِ او در مسیر دستیابی به وضع مطلوب، دچار «وقفه» نیستند و در هیچ لحظه‌ای، بر اثر هیچ ناملایمتی یا نامهربانی یا شکستی؛ به کلی متوقف نمی‌شود. بدین معناکه ناگهان و دفعتاً، آزادی‌خواهی و برابری‌طلبی را پیشه‌ی خود قرار نداده یا برای همیشه آن را رها نمی‌کند. بلکه «مستمراً و پیوسته یک آزادی‌خواه و برابری‌طلب است». هرچند که سرعت خود را بسته به موانع و محدودیت‌ها، و بسته به پیش‌آمدن یا عقب افتادنِ دیگران از خود، «تنظیم» می‌کند تا میانگینِ حرکتش «پیشرونده» باشد.

[42] به‌خاطرآوردنِ زشتی‌های گذشته و تاکید بر آنها، زشتی را افزون و تفاهم بر سر آینده‌ را سخت می‌کند!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که بیش از آنکه بر «گذشته» تاکید داشته باشد، به «آینده» می‌نگرد. در «ماندن و توقف در گذشته» و آنچه در آن رخ داده است، و نیز تمرکز بر «اختلافات کهنه و ریشه‌دار و بحث‌برانگیز» کمترین سودی نمی‌بیند. بلکه می‌کوشد همگان را متقاعد کند که با «فراموش کردن گذشته» و «چشم‌پوشیدن بر خطاهایی که در گذشت رخ داده‌اند» بر روی آینده توافق کنند و تنها متوجه آن باشند. پس انگشت اشاره‌‌ی یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب»، همواره «آینده» را نشانه رفته است. آینده‌ای که وعده داده می‌شود که طی آن «عدالت و انصاف در حق همگان» (به شرط «همکاری و همگرایی اجتماعی توسطِ همه‌ی بازیگران و همه‌ی گرایش‌ها») امکانپذیر است. و از یاد نمی‌برد که: «به‌خاطر‌آوردن زشتی‌ها، زشتی را افزون می‌کند».

[43] تمرکز بر خوبی‌ها و زیبایی‌ها؛ زیبایی و درستی را افزون و تفاهم بر سر آینده‌ را آسان‌تر می‌کند!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که بر «زشتی‌ها و نادرستی‌ها» متمرکز نیست (هرچند ضرورتاً به آن هم می‌پردازد) بلکه بیش از آن، بر«خوبی‌ها و درستی‌ها» متمرکز است. تاسرحدِ ممکن از تاکید بر «رویدادهای تلخ و ناگوار» (که می‌تواند بر فاصله و شکافِ اجتماعی در بین نیروهای گوناگون اجتماعی بیفزاید و امکان آشتی و همگرایی ملی را کاهش دهد) اکراه دارد و از متمرکزشدن بر «فجایع ناخوشایند» خودداری می‌کند. اما متقابلاً می‌کوشد تا «زیبایی‌ها و مهربانی‌ها و ازخودگذشتگی‌ها و فداکاری‌ها و خوشایندها» از زیر به رو آیند، برجسته شوند و در برابر چشم همگان قرار گیرند.

[44] با تنظیم گاز رانندگی کن؛ نه با گرفتن ترمزهای ناگهانی و دنده معکوس کشیدن!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که «دوراندیش و آینده‌نگر» است و حرکات، رفتار، سرعت و تصمیماتِ خود را بر اساس «وضعیتِ حاکم بر صحنه» و «تصمیمات احتمالی رقبای خود» تنظیم می‌کند. همچنان‌که در جاده، رانندگان باسابقه و خوش‌دست؛ از پیش و دورادور؛ و مبتنی بر نوعی «آینده‌نگری و گمانه‌زنی واقع‌بینانه»؛ به وضعیتی که به‌زودی بر جاده حاکم خواهد شد دقت دارند. آن‌چنان‌که «زمانِ رسیدنِ خودروی هم‌خطِ جلویی و خودروی خطِ مقابل به یکدیگر» را برآورد کرده، آنگاه سرعت‌ خود را چنان تنظیم می‌کنند که برای گذشتن از هردوی آنها، نیازی به ترمز ناگهانی و دنده‌ی معکوس نباشد. یعنی زمانی و هنگامی به موانع مزبور (اتوموبیل‌های در خطِ خود یا در خطِ مقابل خود) نرسند که آن‌دو به‌هم رسیده و دقیقاً در عرض یکدیگر قرار دارند و گذشتن ازشان ناممکن، یا با حادثه و ریسک‌پذیری بالا همراه است!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» راننده‌ای‌ست که نحوه‌ی پیشروی خود به سوی مقصد (وضع مطلوب) را از طریق «کنترل داشتن بر اهرم گاز» (سرعتِ مناسب دادن به خودرو که با «وضعیت جاده» یا همان «آرایش صحنه‌ی سیاسی» متناسب است) کنترل و اداره می‌کند. نه از طریق «در اختیار داشتن اهرمی به نام ترمز و دنده‌معکوس». که استفاده‌ی اجباری از آن در مواقعی (به‌دلیل برآورد غلط از صحنه و درنتیجه سرعتِ زیاده‌از‌حد) ماشین را تقریباً به‌کلی‌متوقف یا سرعتش را چنان کُند می‌کند که انرژی فوق‌العاده‌ای از وی را به هرز می‌برد. آن‌چنان‌که؛ زمان زیادی لازم است تا دوباره دور بگیرد.

[45] همه‌ی موانع را نباید کنار زد و حذف کرد. برخی را باید رد کرد!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که «نمی‌کوشد یک به یکِ موانع را از سر راه خود بردارد و کنار بزند». بلکه می‌کوشد برخی از چنان موانعی را «رد» کند. همچنان‌که در جاده یا خیابان‌های شهر، رانندگان؛ موانع (ماشین‌های موجود در خط خود یا در خطِ مقابل) را کنار نمی‌زنند یا از سر راه برنمی‌دارند یا با آنها تعمداً برخورد نمی‌کنند! بلکه آنها را «رد» می‌کنند؛ از آنها می‌گذرند. یا بهتر بگویم: «هرطور که هست؛ راهی برای پشت‌سرگذاشتن‌شان پیدا می‌کنند».

حاشیه: اغلب آزادی‌خواهان ایرانی، رفتارها و انتخاب‌هاشان طوری‌ست که من نامش را گذاشته‌ام «وضعیتِ آتاری». به این معناکه گمان می‌کنند خلبانِ جنگنده‌ای هستند که در بازی آتاری این امکان را دارند که با فشردن یک دکمه روی جوی‌استیک، جنگنده‌ها‌ی روبرو را منهدم کنند تا بتوانند از موانع بگذرند و پیش از آنکه سوخت‌شان تمام شود، «به سرعت به هدفِ خود، یعنی انتهای مسیر برسند»!
این وضعیت، به‌قدری آدمی را به «اشتباه» و «توهم» می‌اندازد که اگر مدتی نسبتاً طولانی و پشت‌سرهم این بازی را انجام دهد و بعد به خیابان برود، و اتفاقاً پشت فرمان اتومبیل‌ی هم باشد؛ اگر دقت کنید، مرتباً روی نقاطی از فرمانِ اتوموبیل (و معمولاً بوق) فشار می‌آورد بلکه خودروهایی که راه‌ِ او را سد کرده‌اند، از سر راه بردارد. اما اگر دقت کنید؛ فقط دارد بوق می‌زند و آرامش دیگران را مختل می‌کند. همین!

[46] یک نام و هویتِ واقعی؛ از یکصد نام و هویت غیرواقعی، موثرتر و ارزشمندتر است!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که از همه حیث، آشکارا و «تحتِ نام واقعی خود» رقابت یا روشنگری می‌کند چون «آماده‌‌ی پرداختِ هزینه‌ی اقدامات خود هست». چنین رفتاری از چند جنبه سودبخش است.
نخست آنکه) شخص را وامی‌دارد تا به‌قدر لزوم «محافظه‌کار» باشد و به سمت «انقلابی‌گری و انقلابی‌مآبی» سوق نیابد. همان خطرناک‌ترین چیزی که «اثربخش بودن رفتارها و مواضع یک مصلح اجتماعی» را تهدید می‌کند.
دوم آنکه) رفتارها و مواضع خود را چنان تنظیم، و پیوسته حک‌واصلاح می‌کند که به «خشم و نفرتِ رقیب» منتهی نشود. که به کاهش سطح نفرت و بیزاری عمومی از یکدیگر و «جلب اطمینان رقیب به ماهیتِ دوستانه و خیرخوهانه‌ی اقداماتِ آن شخص» می‌انجامد.
سوم آنکه) اطمینان رقیب را به «پاک‌بودن انگیزه‌های خود از رقابت سیاسی» جلب می‌کند. که موجب می‌شود به‌نحوی آرام و پیوسته؛ دامنه‌ی آزادی‌ها و حق انتقاد عمومی وی و دیگران افزایش یابد.
چهارم آنکه) به سایر شهروندان نیز می‌آموزاند که چنین باشند و مسئولیتِ اقدامات خود را بپذیرند و بدین‌ترتیب «مسئولیت‌پذیری اجتماعی» رشد می‌یابد.
پنجم آنکه) با «کاستن از شکاف‌های میان‌بخشی در یک جامعه‌ی بخش‌بندی شده» کمک می‌کند که جامعه به سمت یک «توافق همگانی و عمومی درباره‌ی آینده»، »مفاهمه و آشتی ملی» پیش رود.
ششم آنکه) «برخوردِ سختگیرانه با خود» را برای رقیب دشوار، بدون توجیه و با «سرزنش بیشتر افکارعمومی» همراه می‌کند.
هفتم آنکه) افزایش «شمار نام‌های واقعی در صحنه‌ی بازی» آن را «واقعی‌تر» و درنتیجه اقداماتِ روشنگرانه را «موثرتر» می‌کند.
هشتم آنکه) «نام‌ واقعی» درجهتِ راهبردِ «اصلاح خود قبل از اصلاح دیگران و جامعه» است. چراکه شخص را ناچار می‌سازد تا در جهتِ یک «میانگین اجتماعی مبتنی بر واقعیت‌های حاکم بر صحنه‌ی سیاست» حرکات و مواضع خود را تنظیم نماید.

[47] تا زمانِ دستیابی به وضع مطلوب؛ اختلافات نگره‌ای و فلسفی، محلی از اعراب ندارند!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که آزادی‌خواهی و برابری‌طلبی‌اش، تابعی از متغیر نگره‌ای که به آن معتقد است نیست. باچنین درکی؛ دموکراسی و برابری‌خواهی، در هر مرحله از تحرک آزادی‌خواهانه و حق‌طلبانه (و البته تا پیش از رسیدن به وضع مطلوبِ حداقلی) فصل مشترکی‌ست که همه‌ی هموندانِ یک نگره را به هموندانِ نگره‌های دیگر پیوند می‌دهد.
روشن‌تر این‌که: «تا دستیابی به وضع مطلوب؛ اختلافات نگره‌ای و فلسفی، محلی از اعراب ندارند». تاکید بر «اختلافات و تمایزات»؛ آسیب‌زننده و در مسیر حرکت ما به سمت وضع مطلوب «کُندکننده» است.

[48] اصرار نداشته باش همه مانند تو باشند، مانند تو بیندیشند یا مانند تو عمل کنند!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که نمی‌خواهد و اصرار ندارد «دیگران شبیه او باشند، شبیه او بیندیشند و شبیه او عمل کنند». یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» هرگز دیگران را در موقعیت‌ها و یا تنگناهای عاطفی، احساسی، مالی یا روانی قرار نمی‌دهد تا آنها را ناچار یا وادار به همراهی با رأی و نظر خود کند. از یک جنبه‌ی به‌خصوص «وضع مطلوب» وضعیتی‌ست که در آن «هیچکس، به کلی و به تمامه، شبیه هیچکس دیگر نیست. هرچند شباهت‌های بسیاری میان همگان وجود دارد».

[49] فقط با منطق و استدلال دیگران را به شباهت با خود ترغیب کن. با این‌حال؛ آزادشان بگذار!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که به «حق انتخاب دیگران» اکیداً احترام می‌گذارد و تنها با «ارائه و عرضه‌ی استدلال‌های مبتنی بر واقعیت یا منطق» است که می‌کوشد دیگران را با خود همراه سازد. چراکه «یکی از پایه‌ای‌ترین مشخصات و مختصاتِ وضع مطلوب» آن است که شهروندان، بدون آنکه تحت هرگونه فشاری قرار داشته باشند، از «حق انتخاب‌های متعدد» برخوردار باشند و بتوانند آن حق خود را آزادانه اعمال کنند. ایرادِ فشار بر دیگران برای پذیرفتن چیزی و گردن نهادنِ اجباری و اکراهی به رای و نظر شخصی دیگر؛ دقیقاً تداعی‌کننده‌ی همان وضعیتِ نامطلوبی‌‌ست که آزادی‌خواه، خود به آن معترض و منتقد است.
مشخصاً: یک مرد یا زنِ آزادی‌خواه و برابری‌طلب؛ نمی‌تواند و اجازه ندارد فرزند یا همسرش را که به‌نحو دیگری می‌اندیشید و طور دیگری فکر می‌کند و چیز دیگری می‌طلبد، وادار به انتخابی نماید که انتخاب خودِ اوست. «فشار عاطفی» برای شبیه‌کردن دیگران به خودمان، به نامطلوب‌ماندن وضعیتی که بدان معترضیم کمک قابل‌ملاحظه‌ای خواهد کرد. علاوه بر آن؛ عشق و محبت و دوستی میان شهروندان را زائل خواهد ساخت. حال آنکه وضع مطلوب از حیثِ مناسباتِ عاطفی؛ وضعیتی‌ست که «سرشار از تفاهم، عشق، مهربانی و مهرورزی ما با یکدیگر» و مخصوصاً با «غیرهمفکر ما»ست.

[50] در بیشتر مواقع ببخش اما برخی مواقع فراموش نکن!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که در نقاط و لحظاتی «می‌بخشد و فراموش می‌کند» اما در نقاط و لحظاتی «می‌بخشد اما فراموش نمی‌کند». آن‌هنگامی می‌بخشد و فراموش می‌کند که بنا نیست رهبری و فرماندهی یک تحرکِ حق‌طلبانه به شخصی سپرده شود که «خطای بزرگی در گذشته» توسط آن شخص یا به مشارکت او یا تحتِ سکوتِ او انجام پذیرفته است.
یعنی در زمانی‌که موضوع «واسپاری یا اعطای نمایندگی به چنین اشخاصی» در میان نیست؛ می‌توان بخشید و فراموش هم کرد. اما وقتی بناست چنان شخصی به نمایندگی یا رهبری یک تحرک حق‌طلبانه برگزیده شود؛ یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» گرچه که خطاکار را بخشیده است «اما فراموش نخواهد کرد» که آن شخص (که اکنون در معرض نمایندگی یا رهبری‌ یک تحرک حق‌طلبانه قرار دارد) در پیشینه‌اش چه دارد و چه خطا یا خطاهای بزرگی مرتکب شده، یا در آن مشارکتِ مستقیم داشته، و یا درقبال آن سکوت تاییدآمیز اختیار کرده است.
روشن‌تر و صریح‌تر این‌‌که: زمانی که پای «رهبری و نمایندگی» در میان است: «حتا خطاهای بزرگ کسی را می‌توان بخشید؛ اما فقط خطاهای کوچک را می‌توان فراموش کرد». چنین راهکاری مبتنی بر همان «مجازات‌های تکمیلی در علم حقوق» است. که رسیدگی‌کننده، بنابه مصالح عمومی یا شخصیت و اعتبار اجتماعی شخص خطاکار؛ جرم سنگینی که در گذشته مرتکب شده را می‌بخشد و کیفر زندان نمی‌دهد یا آن را به حال تعلیق درمی‌آورد. اما آن شخص خطاکار را از «پاره‌ای حقوق اجتماعی»‌اش محروم می‌کند تا درس عبرتی برای آیندگان باشد. در هیچ کجا؛ یک سارق سابقه‌دار را به مدیرکلی یا صندوق‌داری یک بانک نمی‌گمارند هرچند که ممکن است مورد بخشش قرار کرفته باشد.

[51] از خود انتقادی و پوزش‌خواستن به‌خاطر اشتباهاتت نترس!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که دائماً درحال «خودانتقادی» و محک‌زدنِ رفتارها، مواضع و سلوک اخلاقی خود، مبتنی بر همه‌ی آن آموزه‌هایی‌ست که او را «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» می‌کند. «شمشیر یک آزادی‌خواه و برابری‌طلب، برای خودش، تیزتر است تا هر شخص دیگر».
آن‌چنان‌که «پوزش و اعتذار در منظر عموم» از خطایی که مرتکب شده است (و به محض واقف‌شدنش به خطایی که مرتکب شده؛ نه آنقدر دیر و دور که از خاطره‌ها محو شده و اثر اخلاقی خود را از دست بدهد) تکلیفِ اخلاقی هر «آزادی‌خواه و برابری‌طلب»ی‌ست که جداً و حقیقتاً به‌دنبال دستیابی به «وضعیت مطلوب برای جامعه»‌ی خود است.

[52] در کنش‌های انتقادی مسالمت‌آمیز جداً مشارکت کن! از شرکت در کنش‌های انتقادی خشونت‌آمیز جداً بپرهیز!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که در «هر تحرکِ حق‌طلبانه، آزادی‌خواهانه و برابری‌طلبانه» مشروط به آنکه آن تحرک «واجدِ بیشترین حدِ مسالمت‌جویی»، «مهربانانه» و «محترمانه» باشد مشارکت دارد و از انجام وظایف اجتماعی و تکالیف شهروندی خود، «به هیچ دلیلی و تحت هیچ شرایطی» امتناع نمی‌کند. هرچند که آن تحرک دوستانه و مسالمت‌آمیز، «واجدِ بیشترین هزینه‌های احتمالی یا واقعی» باشد. اما به همان میزان که مسئولِ مشارکت در تحرکاتی با چنان خصوصیاتی‌ست؛ اکیداً و جداً، و تا سرحد امکان؛ از مشارکت در «هر تحرکی که غیردوستانه، نامهربانانه و غیرمحترمانه باشد» اجتناب کرده و خواهد کوشید که دیگران را در این زمینه برحذر نماید. مگر در مواقعی که «اقدامات غیردوستانه» اجتناب‌ناپذیر شده باشند (عطف به بند 9).

[53] اگر فقط یک چیز زمینی مقدس باشد؛ حوزه‌ی خصوصی زندگی رقیب است!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که به «حوزه‌ی خصوصی زندگی دیگران» و از جمله رقبای خود نمی‌پردازد. و هرکس را که چنین کند؛ مورد توبیخ و سرزنش قرار می‌دهد. چراکه «یکی دیگر از اصلی‌ترین جنبه‌های وضع مطلوب» آن است که «حوزه‌ و حریم خصوصی شهروندان از تجاوز و دستبرد همگان، خصوصاً به‌دلیل اغراض سیاسی دور بماند» و به‌ وسیله‌ای برای رقابت و منازعه‌ی سیاسی به‌منظور «تخریب و تحقیر دیگری» تبدیل نشود.
با این توضیح مهم و ضروری که: مثلاً «رانت‌خواری مالی یا معنوی دوست یا رقیب»؛ حوزه‌ی خصوصی زندگی آن دوست یا رقیب محسوب نمی‌شود (مانند این‌که بدون هرگونه آزمون ورودی موفق به تحصیل در مقطع دکترا شده است یا خانه‌ی چندهزارمتری‌اش چگونه به تملک او درآمده) اما این‌که مثلاً افسرده و تحتِ مداوای فلان روانپزشک بوده، چه ربطی به یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» دارد که همه‌ی جهد و کوشش او برای دستیابی به وضع مطلوب، در این نقطه هم متبلور است که «حریم خصوصی زندگی شهروندان، محترم است»؟!

[54] مهربانی و مسالمت را فراگیر کن!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که هرجا هست، در هر موقعیتی که قرار دارد و با هر وسیله‌ای که در اختیار اوست؛ می‌کوشد تا بر محیط اطراف خود «تاثیر مثبت به سودِ فراگیرشدنِ مهربانی و پرهیز از خشونت» (اعم از خشونت فیزیکی و کلامی) باقی بگذارد. او همیشه و پیوسته در حال «هرس کردنِ زشتی‌ها»، «مهارکردنِ تندروی‌ها علیه یکدیگر» و «نامهربانی‌ها با رقیب» است. و از آنکه به «سازشکاری» یا «مماشات و انفعال» متهم شود باکی ندارد.

[55] تنها از خود مراقبت نکن؛ بلکه مراقب همفکرانت هم باشس!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که علاوه بر «قراردادن خود در روندِ دم‌به‌دم فزاینده‌ی تحرکاتِ آزادی‌خواهانه و برابری‌طلبانه»؛ می‌کوشد شهروندانِ دیگر را نیز به پیوستن و قرارگرفتن در چنین مسیری دعوت و ترغیب نماید. اما به همین اکتفا نکرده و با انجام اقداماتِ آگاهی‌بخش، می‌بایست مراقبت نماید که فرد مذکور، از موازین «چارچوبه‌های اخلاقی و اصولی آزادی‌خواهی و برابری‌طلبی» تخطی نکند یا در دام «انسان‌های انقلابی» و در نتیجه «کنش‌های انقلابی‌مآبانه» نیفتد. درحقیقت: هر «آزادی‌خواه و برابری‌طلب»ی؛ به‌نوبه‌ی خود، و در جریان ایفای نقشی که برای دستیابی به وضع مطلوب برعهده گرفته است؛ خود یک «آموزگار» است. که تنها از خود مراقبت نمی‌کند بلکه از همفکران خود نیز مراقبت به عمل می‌آورد.

[56] انقلاب، انقلابی‌گری و انقلابی‌مآبی را محکوم و طرد کن!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که درهرجا که هست، هرکار که می‌کند؛ «انقلاب»، «انسان انقلابی»، «انقلابی‌گری» و «انقلابی‌مآبی» را از طریق استناد به پیامدهای ناخوشایند و نامطلوب آن در گذشته و در جای‌جای این جهان، به چالش می‌کشد تا زمینه برای «مسالمت و مسالمت‌گرا»، «آشتی و آشتی‌گرا»، «مدارا و مداراگر»، «مصالحه و مصالحه‌جو» و«مذاکره و گفتگو»؛ دم‌به‌دم، فراخ و فراخ‌تر و زمینه برای «دستیابی به وضع مطلوب» فراهم‌تر شود.

[57] خوش‌بین باش و رفتارهای رقیب را از روی حسن‌نیّت تفسیرکن!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که از میان «گمان بد، ناخوشایند و منفی» و «گمان خوب، خوشایند و مثبت»؛ همواره مورد اخیر را بر مورد نخست ترجیح می‌دهد. او همواره «خوش‌بین» است و رفتارهای رقیب را «از روی حسن‌نیت» ارزیابی می‌کند. در مرحله‌ی بعد، آن را به «ناآگاهی رقیب از پیامدهای ناخوشایند اقداماتش» نسبت می‌دهد و تنها پس از دریافتِ نشانه‌هایی قاطع از عدم حسن‌نیت‌ِ اوست که آن رفتار یا اقدام مورد بررسی وی را «آگاهانه، عامدانه و با مقاصد بد» تفسیر می‌کند.

[58] این ما هستیم که بر خودمان حکومت و نحوه‌ی آن را تعیین می‌کنیم. اگر خوب نیست، خود مقصریم!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که معتقد است «جامعه ترکیبی از محکومان و حاکمان است». بدین‌معناکه معتقد نیست «جامعه یعنی شهروندان» و «حاکمان در خارج از جامعه قرار دارند!». ازین رو؛ رفتارهای نادرستِ حاکمان و رقبای خود را به «عاملی در خارج از سیستم اجتماعی» نسبت نمی‌دهد تا بدین‌ترتیب، به‌نحوی قابل سرزنش؛ از کل جامعه رفع مسئولیت کرده باشد. بلکه معتقد است «چنانچه جامعه پیش رود، حاکمان نیز به همان اندازه پیش خواهند رفت».
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» معتقد است: حاکمان، ‌از کره‌ای دیگر نیامده‌اند. این خودمان هستیم (بخشی از خودمان است) که برخودمان حکومت می‌کنیم (حکومت می‌کند). هرچند که به دلیل بروز برخی خطاها و انحرافات در سیستم سیاسی، اجتماعی، قوانین و مکانیزم‌ها؛ یا چنان کسانی «به غلط» حکمفرمایی می‌کنند یا «بدون موافقت همگانی» چنین می‌کنند.

[59] میان صفر و یک اعداد بسیاری هستند!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که اغلب امور را در چارچوبه‌ی «نظام دوتایی» (خوب و بد؛ سپید و سیاه؛ صفر و یک) تحلیل، تفسیر و ارزیابی نمی‌کند. بلکه قائل به «منطق فازی»ست. بدین‌معناکه به طیفی از رفتارها که میان خوب و بد قرار دارند؛ به طیفی از رنگ‌ها که میان سپید و سیاه می‌گنجند و به شماری از اعداد که بین صفر و یک می‌ایستند اعتقاد دارد. چراکه بازهم «یکی دیگر از مختصاتِ بنیادین وضع مطلوب» آن است که «وضعیتی متکثر»ست که بر «گونه‌گونی بسیار» دلالت دارد.

[60] مطالبه‌ی نهایی را همان اول نخواه!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که پیوسته خود را تصحیح می‌کند. یعنی گرچه که به‌شدت «اصولگرا»ست و بر سر «مبانی دموکراسی‌خوهانه و برابری‌طلبانه»‌ی خود ایستاده است و می‌ایستد؛ درعین‌حال، بر اساس «ملاحظات و مقتضیات صحنه» تصمیم‌گیری و اقدام می‌کند. بدین‌معناکه مثلاً: «مطالبه‌ی نهایی را مطالبه‌ی ابتدایی قرار نمی‌دهد» و «از جامعه و رقیبش بسیار پیش نمی‌افتد». همچنان‌که «بسیار پس هم نمی‌ماند».

[61] طی‌شدنِ برخی مقاطع و لحظات اجتناب‌ناپذیرند؛ آن لحظات، آخر دنیا نیستند!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که به «تأخر فازی و زمانی جامعه‌ی خود نسبت به جوامع توسعه‌یافته و دموکراتیک» (و تقریباً از بیشتر جهات) واقف است. بنابراین انتظار ندارد که خود و جامعه‌اش، دقیقاً واجدِ همان حقوق و آزادی‌هایی باشد که یک جامعه‌ی دموکراتیک و توسعه‌یافته، از آن حقوق و آزادی‌ها برخوردار است.
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» می‌داند که کوشش‌های بسیار (و صبوری بسیارتر) لازم است تا خود و جامعه‌اش (و به تبع آن ساختِ سیاسی حاکم بر جامعه‌اش) دچار چنان واگشت‌ها و تحولاتی شود که ما را به وضع مطلوب، نزدیک و نزدیک‌تر کند. او می‌داند که در طی مراحل تکامل طبیعی جوامع، طی‌شدنِ برخی مقاطع و لحظات؛ «اجتناب‌ناپذیر»ند. اما هم‌چنان‌که گفتم: چنین حقیقتی، نه او را مأیوس می‌کند و نه او را از «تمایل به پیش‌روی هرچه بیشتر» برای «بازیابی حقوق و آزادی‌های انسانی و قانونی خود و دیگران» باز می‌دارد.

[62] اگر استحقاق و کفایت بیشتری از خود نشان دادند؛ از اعطای حقوق بیشتری به زنان حمایت کن!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» (اعم از آن‌که مرد باشد یا زن) کسی‌ست که معتقد است: زن ایرانی، در وضع فعلی؛ متناسب با پیش‌روی‌هایش به سمتِ برخورداری از مختصاتِ یک «زن تحصیلکرده، مسئول و اجتماعی»؛ مستحق دریافتِ حقوق و آزادی‌هایی‌ست که تاکنون از وی دریغ شده (و به‌رغم برخی اصلاحاتِ امیدوارکننده از جمله برگماری وزیر زن) هنوز هم می‌شود.
اولاً می‌بایست تغییراتی در قوانین و روال‌کار ساخت سیاسی ایجاد شود که متناسب با وضعیت جدید، بخشی از حقوق و آزادی‌های دریغ‌شده از آنان اعاده گردد. و ثانیاً می‌بایست آماده بود که همزمان با «کوشش‌های بیشتر این بخش از جامعه‌ی ایرانی برای کسب آن‌دسته از ملاک‌ها و مختصاتی که آنان را مستحق دریافتِ حقوق و آزادی‌های بیشتر می‌کند»؛ چنان حقوق و آزادی‌هایی تأمین و تضمین گردد.

[63] نه شیفته‌ی کسی، و‌ نه از کسی متنفر باش!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» نه «شیفته» است نه «متنفر». چراکه شیفتگی به شخص یا نگره‌ای، همچنان‌که تنفر از شخص یا نگره‌ای؛ مانع آن می‌شود که بتواند به انصاف داوری کند. شیفته «خطاهای دوست» را نمی‌بیند و متنفر «خوبی‌های رقیب» را.

[64] نه مرید باش؛ نه مراد!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» هرگز در رابطه‌ی «مرید و مرادی» نمی‌گنجد. اقدام به تشکیل «حلقه، باند و گروه»‌هایی نمی‌کند که به سبب عضویت در آن، بتوان صاحب امتیازاتی شد که از دسترس همگان خارج است. نه معتقد به برتری «صنف»، «قشر» یا دسته‌‌ی خاصی از مردمان بر دیگر مردمان است و نه به چنان «برتری‌های ناعادلانه»‌ای رسمیت می‌‌بخشد یا صحه می‌گذارد. با این‌حال، به «حزب» و «تحزب»؛ آن‌هم به شیوه‌ای قانونی، قاعده‌مند و آشکار معتقد است.

[65] از قاعده یا قانون تبعیض‌آمیز و نابرابری‌بخش استفاده نکن، آن را افشا و بی‌اعتبار کن!
یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» کسی‌ست که «هیچ‌یک از قوانین تبعیض‌آمیز و نابرابری‌بخش را به‌رسمیت نمی‌شناسد» حتا اگر چنان قانون و قاعده‌ای، به سودِ شخص او یا هم‌کیشان و همفکرانش باشد. و خواهد کوشید که با «اقدامات روشنگرانه، قانونی، و مسالمت‌آمیز»ی که پی می‌گیرد و پیشه‌ی خود می‌کند؛ ماهیتِ چنان قوانین تبعیض‌آمیز و نابرابری‌بخشی را نزد افکار عمومی افشا و بی‌اعتبار سازد.

[66] در هر حال و همیشه؛ خواستار برگزاری یک «انتخابات به مثابه انتخابات» باش!
درجهت دستیابی به وضع مطلوب، و به‌مثابه‌ی «اصلی‌ترین و بنیادی‌ترین بن‌مایه‌ی یک وضع مطلوب»؛ یک «آزادی‌خواه و برابری‌طلب» همیشه و همواره، خواهان و متقاضی «یک انتخابات به مثابه‌‌ی انتخابات» (نه انتخابات به مثابه رای‌گیری) یا همان «آنتخاباتِ آزاد، منصفانه و سالم» است.
«آزاد» در مرحله‌ی «برخورداری از حق انتخاب‌شدن»؛ «منصفانه» در مرحله‌ی تبلیغات انتخاباتی و «حق انتخاب‌کردن»؛ و «سالم» در مرحله‌ی شمارش آراء و اعلام نتایج و «حق نظارت همگانی بر روند شمارش آراء».»

##

##

پس‌نوشت:

جناب حجت الاسلام شهابِ مرادی رییس سازمان فرهنگی-هنری شهرداری تهران شده است. در این باب مطلبی یادم آمد که شاید دفعه‌ی بعد برای‌تان بنویسم. درباره‌ی شخصیّت‌های حقیقی، مقام‌های اعتباری؛ مقام‌های حقیقی، شخصیّت‌های اعتباری.

تا هفته‌ی بعد.

فقه به ب نرود یک وقت؛ با باد نرود یک وقت؛ تا باغ نرود یک وقت (بخش چهارم)

به نامِ مهربان

پیش‌نوشت:

نوشته‌ی پایین را هم شبِ قدرِ امسال نوشته‌ام. خواستم منتشرش نکنم، چون سابقه‌ی دوستی و اُلفَت دارم با جناب شهابِ مرادیِ عزیز. ولی من عهدی با کسی نسبته‌ام. اگر عهدی باشد، این عهد باید در خدمتِ راستی باشد و پاکی. انسان پاک‌بازانه و بی‌قصدِ ریبه یا تبرّج حرفش را بزند. می‌پذیرم که شهابِ مرادی یک از مفیدترین روحانیّونِ این مملکت است. ولی نمی‌توانم حرفم را پنهان کنم. این را روزگاری نوشته بودم که انتقادم را یک‌سویه و متحجّرانه و بی‌انصافانه ولی صادقانه مطرح کرده بودم. این نوشته به هیچ روی کتمان کننده‌ی «محبّت و صفا و اخلاصِ» حاج آقای خوبِ مرادی نیست. این انتقادی است به یک گفته. تازه، در این دست انتقادها، رهبر و مرجع تقلید را سزاوارِ اعتراض می‌دانیم، چه رسد به عزیزی با مرتبتِ اجرایی پایین‌تر. 

بدن‌نوشت:

مثال4. در خیابان مظفّرِ شمالی منتظر دوستان هستم تا با هم آب‌میوه‌ای بنوشیم و عصرانه‌‌ای بخوریم! دو پسر جوان دست در دست هم به من نزدیک می‌شوند. دو پسر با گوشواره‌هایی در گوش. با کاکل‌های فَشِن و کناره‌های ماشین شده. با دست‌بندهای مخملی در دست که مزیّن به پرچم معروف شش رنگِ گروه‌شان است. با شلوارهای... این دو نفر دو هم‌جنس‌گرا هستند با همه‌ی ویژگی‌های Come outی‌شان. نگاه می‌کنم. از این که دو هم‌جنس‌گرا را در روزِ روشن بین ولی‌عصر و فلسطین می‌بینم هیجان‌زده می‌شوم. به‌ویژه دو هم‌جنس‌گرای دانا و آگاه! دوستانم می‌آیند. آدم‌های ریشویی هستند. از این تجربه‌ی ناب حرف می‌زنم و می‌گویم: «ببین چه جالب. امروز دو هم‌جنس‌گرای اصیل را در همین خیابان برادران مظفّر دیده‌ام.» شاید اگر ما دو بسیجی که همه‌ی ویژگی‌های بسیجی بودن از لباس تا پیراهنِ بلندِ روی شلوار تا ریش‌های توپی تا چفیه‌های روی گردن را می‌دیدیم، ناراحت می‌شدیم. می‌رفتیم جلو و امر به معروف و نهی از منکرشان می‌کردیم که «چرا ارزش‌های مذهبی و دفاع مقدّس را خیابانی کرده‌اید؟» البته آن قدر بی‌عمل شده‌ایم که جلو نمی‌رفتیم و از همان عقب پیف پیف می‌کردیم و درباره‌ی تحجّرِ احتمالی‌شان نظریّه‌پردازی می‌کردیم. ولی دو برادرِ هم‌جنس‌گرا! آن هم در روزِ روشن، ما را هیجان‌زده می‌کند. هیچ‌گاه هم به این دو نفر نزدیک نمی‌شویم که بگوییم: «آقایان با این تیپ توی خیابان نگردید. این تیپ معنای خوبی در جهان ندارد». حتّی چنین عملی به مغزمان هم خطور نمی‌کند. نتیجه‌ی این بی‌عملی چیست؟  دو روز دیگر یکی از همین هم‌جنس‌گراها نماد هم‌جنس‌گرایی را گراور می‌کند روی حرمین شرفین در سامرّا و شعر می‌خواند علیه شریف‌ترین مقدّساتِ دینی. و کار به جایی می‌کشد که استادِ جامعه‌شناسیِ دانشگاه‌ِ سکولارِ ما، نه آخوندهای صاحب قلم، به فغان می‌آید: «اگر اندکی از آن غیرتی که در عرصه مجازی درباره خلیج فارس داشتیم، در باره ائمه شیعه هم داشتیم، اکنون شاهد رواج این هتاکی‌ها نبودیم. حمله سایبری به صفحه فیسبوکِ پادشاه عربستان به دلیل استفاده از نام مجعول برای خلیج فارس، نشان داد که می‌توان از امکانات اینترنتی هم استفاده کرد، و تلاش‌های رسمی دولت جایگزین فعالیت‌های رسانه‌ای خودجوش نمی‌شود». و استاد در انتهای یادداشتش می‌پرسد: «شیعه‌گری‌مان کجا رفته؟» نمی‌دانم آقای دکتر جوادی یگانه که شیعه‌گری‌مان کجا رفته! تازه آقای دکتر شما چه انتظاری دارید وقتی روحانیِ محبوبِ رسانه‌ای (منظورم جناب شهاب مرادی است) می‌نویسد: «با دیدن این اتفاقات نگران‌تر می‌شدم چون معلوم بود که این فضا و یادآوری و تکرار توهین و دفاع مستقیم! و دامن زدن به ماجرا یعنی زمینه‌ای برای تکثیر و تشدید توهین‌ها و تغییر روش‌های ملحدان و بیماران سخت روانی که فزادهم الله مرضا». و بعد روحانیِ محترم احساسی و فلسفی و اخلاقی و تاریخی و نه فقهی پیشنهاد می‌کند: «اگر چنین مواردی را دیده‌اید یا خوانده‌اید، خود را دلداری بدهید که هر چند خدا همیشه دشمن داشته و دارد اما الاسلام یَعلو و لا یُعلی علیه و بدانید که سال‌ها و قرن‌ها بدترین جسارت‌ها به انبیاء و ائمه سلام الله علیهم اجمعین شد اما اسلام زنده است و رو به گسترش و توسعه». آقای دکتر جوادی یگانه‌ی عزیز، روحانیِ محبوب فکر می‌کند که اسلام با دلداری زنده است؟ و امام حسین با دلداری مقابل یزید ایستاد یا امام مجتبی با دلداری دین خدا را حفظ کرد؟! وقتی حفظ دینی بین دو شهرِ بی‌رنگ و لعابِ «دل»خواهی و «دل»داری در تردد است چه انتظاری دارید از ماندنِ دین؟ من نمی‌دانم کجای کتابِ خدا، انقلاب اسلامی و حضورِ پررنگ و روبه‌‎گسترشِ دین اسلام گارانتی شده است!! اگر شما می‌دانید، به من نشان دهید. و ناگهان از دل دل‌داریِ روحانی محبوبِ تلویزیونی چیزهای جدید در می‌آید! جناب ایشان نقش طلبگی و فقهی و اجتهادیش را رها می‌کند و به جای شمای استاد جامعه‌شناسی یا روان‌شناسی فلسفه‌بافی می‌کند: «نقش اختلالات حاد روانی در این گونه رفتارهای هنجارشکن باید جدی‌تر تلقی شود. ارتباط روشن برخی اختلالات سایکوتیک با برخی معضلات سیاسی-اجتماعی و اجتماعی-فرهنگی را نمی‌شود انکار کرد و لزوم توجه و بررسی موضوع  از ناحیه نظام خیلی ضروری به نظر می‌رسد. تا همه با هم بتوانیم با تحلیلی روشن و غیر ژورنالیستی از زمینه‌های بروز این نوع رفتارهای خشم آلودِ ملحدانه، به مدیریت زمینه‌های بروز آن پرداخته شود». نمی‌دانم کجای دین از منِ ملسمانِ ساده خواسته‌اند که زمینه‌های سایکوتیک سب‌النّبی را تحلیل کنم! واقعاً نمی‌دانم این دیگر چه فقهِ جدیدی است! و نمی‌دانم چرا امام سایکولوژی به این شهدا نیاموخت!

پس‌نوشت:

1. قرار بود مطلبِ بعدی‌ام درباره‌ی عزاداری عرفان‌زده‌ی ما باشد که از فقه دور شده است. (نه از این رو که من فقیه باشم که بخواهم بگویم چه چیز از فقه دور شده است! نه! بلکه رفتاری را می‌بینم که از تحریرالوسیله‌ی حضرت امام و رساله‌ی عملیه‌ی آقایان مراجع دور شده است. همین.) ولی این کار را نمی‌کنم. چون توی دهه‌ی اوِّل محرّم هستیم. فعلاً چیزی مهم‌تر از روضه و شور و معرفتِ‌ حسینی نیست! انشالله بعد از محرّم، آن بخش را منتشر خواهم کرد. مطلبِ بعدی‌ام با این عنوان است؛ «مجلسِ ختمِ شِمرها»!

2. حضرتِ آقای جاودان نفسی دارد و سخنرانی و مطلبی! بروید به حسینیه‌ی آقای حق‌شناس و از این جلسه بهره برید. اگر شهابِ‌ مرادی تهران می‌ماند، پیشنهادِ اوّل منبرهای رواییِ حاجی بود.

3. محمود کریمی دارد خیلی خوب می‌خواند. ولی محمّدرضا طاهری انگار چیزِ‌ دیگری است.

4. یک عدّه فکر می‌کنند آقای رهبر از روی مصلحت می‌گوید «نباید تیمِ دیپلماسی را سازشکار نامید» یا «این‌ها فرزندانِ انقلاب هستند». این از دلِ تحلیل‌های این حزب‌اللهی‌ها بیرون می‌زند. مثلِ سعید جلیلی که فقط عین جمله را از رهبر نقل کرد و دیگر توضیحش نداد. شما رهبریِ عزیز را نشناخته‌اید. خدا لعنت کند آن کسانی را که این طور فکر می‌کنند که رهبری از روی ناچاری و از روی رودربایستی دارد از مثلاً از محمدجوادِ ظریف حمایت می‌کند. محمّد جواد ظریف شیوه‌ای در دیپلماسی دارد که شاید من نپسندم. ولی این را مطمئن هستم وقتی ظریف می‌رود پایِ میزِ مذاکره قامتِ رعنای جوانانی را که توی جبهه‌ها پرپر شدند، می‌بینید. یقین دارم که ظریف وقتی با جان کری حرف می‌زند صدای خس‌خسِ بهترین‌های این مملکت را که از گازها و موّاد حقوق‌بشری ایالات جنایت‌کار متحده‌ی آمریکا سیراب شده می‌شنود. ظریف آدمِ انقلابی است، چون به عشقِ حسین‌بن علی و یارانِ عاشقِ کربلایی‌اش سیاه پوشیده و اهلِِ بیتِ‌ مظلومِ فاطمه را در مذاکره‌هایش پیش چشم دارد. این آدم، ولی به شیوه‌ای عمل می‌کند یا حرکت می‌کند یا گه‌گاه حرف می‌زند که من و تو نمی‌پسندیم. این نافی این نیست که بگوییم ظریف فرزندِ رهبر انقلاب است.

5. تا یکی دو روزِ دیگر. دوباره می‌نویسم. امشب، شبِ سیّم است. شبِ سیِّم، حضرتِ رقیّه: «کجایی بابا، شده نمازِ من شکسته! کجایی بابا، شده قیام من نشسته. کجایی بابا، بیا ببین تیممم به روی خاک‌ها به روی صورتت به دست بسته. ای بابا ای بابا! حکایتی شده مویم. ای بابا ببین شکسته ابرویم. ای بابا ببین کبوده بازویم. باباجان باشه! کوچه به کوچه رو نیزه‌ها رفتی، خونه‌ی ما نیومدی. باشه. کنجِ تنور و تشتِ طلا رفتی، خونه‌ی ما نیومدی. باشه.» (چه کرد سید مهدی میرداماد -با همراهی محمود- با این نوحه! دانلود کنید و حالش را ببرید و من را دعا کنید. دعا کنید که انشالله بندِ کفشِ غلامِ خانه‌ی حسین بن علی باشم.)
 خدایا شکرت که اجازه دادی برای حسین اشک بریزم. ما کجا و اشک بر حسین کجا؟ این‌ها همه از مهربانی خداست.

صحنه را دیدم

یا لطیف
پیش‌نوشت:
* این نوشته درباره سابمیت کم‎‌دقّتی کرده بود که با تذکر مرتضی اسکویی درستش کردم. 

غربی‌های کافرکیش رسمی دارند در ژورنال‌ها‌ی‌شان به اسم سابمیت و اکسپت. (Submit & accept).

اگر مقاله‌ای را برای‌شان بفرستی، آن‌ها باید یا Submitات را تأیید کنند یعنی بگویند مقاله را دریافت کرده‎اند یا نه. بعدش هم معمولاً یا ردّش می‌کنند یا با پاره‌ای از اشکال‌ها به طرفت می‌فرستند. در دیسه‌ی دوّم، تو اشکال‌ها را بررسی می‌کنی و درستش می‌کنی به سمت‌شان می‌فرستی و آن‌ها چاپش می‌کنند.

من دو مقاله برای نشریّه‌ی هابیل فرستاده‌ام. یکی‌اش بیش 3200 کلمه دارد. یعنی زیاد است. یا دستِ کم حروف‌چینی‌اش طول می‌کشد! آقایان هابیل به روی خودشان نمی‌آورند و حتّی نمی‌گویند مقاله‌ام submit شده یا نه. یعنی به دست‌شان رسیده یا نه. مهم نیست. چون من فهمیده‌ام که ردش می‌کنند.

مطلب دوّم را submit می‌کنند و بعد هم با پاره‌ای از اشکال‌ها به سمتم روانه‌اش می‌کنند. (خیلی خوب و حرفه‌ای!) من مطلب دوّم را بازنویسی می‌کنم که می‌شود بالع بر 1600 کلمه. بعد هم برایش می‌فرستم. جناب هابیل منتشر می‌شود. خبری از نوشته‌ی دوّم من هم نیست. باز هم مهم نیست. ما هم‌چنان عاشق هابیلیم. بسیار دوستش داریم. ولی اگر قبلش به من می‌گفتند مطلبِ دوّمم را چاپ نمی‌کنند، این‌همه توی آب‌نمک نمی‌خوابندمش.

مقاله‌ی پرت و submit شده‌ی نخست را هفته‌ی بعد منتشر می‌کنم. (البته هابیل برای این که نشان دهد هابیل است مطلبی قدیمی از من چاپ کرد که این هم از لطف‌شان است. بالاخره هابیل تابِ مستوری نیافت و ما از این پری‌رویی بسیار خوشحالیم.)
حالا که هابیلیان منتشر نکرده‌اند، من هم عصبانی می‌شوم و این نوشته را تقدیم می‌کنم به مدّاحِ دل‌ها: حاج محمد طاهری.

بدن‌نوشت:

صحنه‌ را دیدم

درباره‌ی شوخی‌های دانشجوهای حزب‌اللهی‌

میثم امیری

بچه حزب‌اللهی‌ها زیاد ساده نباشید، یک ذرّه راه‌راه باشید.

–حجت‌الاسلام پناهیان؛ هیأت شهدای گمنام؛ بهار 92-

این نوشته درباره‌ی شوخی‌های دانشجوهای حزب‌اللهی است. حزب‌اللهی‌ها شوخی‌های متفاوت و جذّابی دارند. این «تفاوت» و «جذّابیّت» یک امر قابل فهم برای هر کسی است. چرا که این دو از ویژگی‌های هر نوع شوخی است. شوخی، عدمِ هماهنگی است که از سطحِ پینگ‌پونگ‌های کلامی تا عمق کمدی‌های موقعیّت قابل ارزیابی است. در این یادداشت هم از آن سطح حرف زده می‌شود و هم از آن عمق.

حزب اللهی بر دو نوع است؛ موافق ولایتِ فقیه و مخالفِ ولایت فقیه. البته این مَقسم از این جهت انتخاب شده است که ذهنِ نویسنده به حزب‌اللهی از نقطه عزیمتِ سیاسی می‌نگرد و حس می‌کند این نقطه عزیمت است که آدم‌های حزب‌اللهی را به درستی- درست هم به معنای تاریخی و هم به معنای منطقی- از یکدیگر متمایز می‌کند. تجربه‌ی تقریباً ده ساله در محیطِ دانشگاهی مواجهه با این دو گروه را برای نویسنده واضح کرده است. از این چنین نقطه عزیمتی این نوشته، بیش‌تر درباره‌ی حزب‌اللهی‌های دانشجوی موافق تئوری ولایت فقیه است.

سعی نویسنده بر راویانه نوشتنِ این مطلب است، منتها یک تقسیم‌بندی، هر چند خام، برای طرح‌ریزی شفاف‌ترِ خطوطِ استدلال نیاز است. که آن را اوّلیّه‌جات، تهیّه‌جات، تزیینیّات نامیده‌ام.

(آ) اوّلیّه‌جات

شوخی از موّادِ اولیّه‌ای تشکیل شده است. آن موادِ اولیّه، آن‌جا که از جنس نقل است، دایره‌ی محدودی ندارد، ولی امّهاتش قابل بحث است که در چند بند آورده‌ام.

فحش ناموس ممنوع است. البته دسته‌ی مهمّی از شوخی‌های غیر افلاطونی در بیان و بنان این حزب‌اللهی‌ها جایی ندارد. آن‌ها معمولاً با اسفلِ اعضای زن یا مرد، واژه‌ای نمی‌سازند. اسکول و مشنگ را استفاده می‌کنند به جای آدمِ چیزخل. مگر این که واقعاً به‌شان فشار بیاید که بخواهند ازجای‌گزین‌های اسکول استفاده کنند. از واژه‌های خواهر فلان یا مادر فلان هرگز استفاده نمی‌کنند. هرگز هم همدیگر را موردِ عنایتِ جنسی، در شوخی‌ها، قرار نمی‌دهند. هر چند ممکن است به خودشان رحم نکنند و به «...» بروند. ولی دیگران را به آن منطقه‌ی توریستی نمی‌فرستند!

از ماتحت هم زیاد استفاده نمی‌کنند. مگر این که بگویند «فلانی تهش خراب است.» یا «تهش باد می‌دهد». امّا از «دهان سرویس شدن» زیاد استفاده می‌کنند. که به قول شاملو این عبارت هرگز عبارت پاکی  نیست. اصولاً حزب‌اللهی از فحش‌ دادنِ در لفافه استقبال می‌کند. یکی از دوستان که در تشکیلات آقای مصباح هست از «دهانت مسواک» به جای «دهانت سرویس» استفاده می‌کند. این دقّت در بین حزب‌اللهی‌های اهل مطالعه بیشتر دیده می‌شود.

عمّه در میانِ برخی از حزب‌اللهی‌ها کم‌سوادتر یا عامه‌پسندتر کاربرد دارد. البته این بستگی به منطقه‌ی زیستی حزب‌اللهی هم دارد. در مازندران استفاده از واژه‌ی عمّه معنای بدی ندارد، حتّی در مواردی بسیار راه‌گشاست. در بین حزب‌اللهی‌ها از عمّه‌ی کسانی استفاده می‌شود که عمّه ندارند. ولی هرگز ممکن نیست متناظر آن شوخی را با حزب‌اللهی که خواهر ندارد انجام دهند.

استفاده از فعل‌های خاصّی که معنای جنسی دارند هم از حزب‌اللهی‌ها دور نیست. حتماً به صراحت از فعل‌های متناظر با عمل جنسی استفاده نمی‌کنند، ولی از فعل‌های عام‌تر بهره می‌گیرند. البته این به میزان عامه‌پسندِ گفتارِ حزب‌اللهی است. هر چه حزب‌اللهی، سعی کند خودش را به معیارهای دینی نزدیک کند، سعی می‌کند نظیف‌تر سخن بگویید. و مثلاً به جای «ترتیب چیزی را دادن» از «بیچاره کردن» یا «نابود کردن» یا «پوکاندن» استفاده می‌کنند.

(ب) تهیّه‌جات

آن‌چه در مرحله‌ی قبل بود، بیشتر درباره‌ی مواد اوّلیه‌ی شوخی‌ها بود. آن موادِ اولیّه بیشتر در عرصه مقال بحث شده است. امّا مهم‌تر از ساختار نحوی، ساختار صرفی شوخی‌های حزب‌اللهی‌هاست که گاه از گفتار بیرون شده و به عمل و موقعیّت‌آفرینی تبدیل می‌شود.

استفاده از خاطره‌های علما در شوخی بین بچّه‌ها عمومیّت دارد. یعنی یک خاطره‌ی مشترک بین دوستان حزب‌اللهی از یک روحانی، موقعیّت‌های طنزآلودی می‌سازد. مثلاً مرحوم آقای مجتهدی می‌گفت در روایت داریم اگر کسی برای نماز شب بلند نشود، شیطان بر صورتش بول می‌کند. بعد آقای مجتهدی می‌گفت: «من خودم یک چیزی به این روایت اضافه می‌کنم و آن هم این که اگر کسی برای نماز صبح بلند نشود، شیطان آن کار را می‌کند. که نمی‌توانم این‌جا بگویم، چون خانم‌ها هستند». شده دوستان حزب‌اللهی، کسی را برای نماز صبح بلند کردند و هم‌زمان آرام زیر گوشش گفتند: «بلند شو... شیطان دارد می‌آید». (یکی از رفقا در اردوی جنوب، از این که بچّه‌ها بعد از نماز صبح، بین‌الطّلوعین، می‌خوابند گله داشت. او یکی دو بار بعد از اذان صبح، سراغ آن‌هایی که خواب بودند می‌رفت و با احتیاط نوشابه‌ی گازدار روی شلوار بچّه‌ها می‌ریخت... صبح باید می‌دیدید که در صفِ حمّام چه غلغله‌ای بود. احتلامِ کاذب!)

استفاده از خاطره‌ی مشترکِ سیاسی بین رفقای حزب‌اللهی هم طبیعی است و هم طبعی. این دو وجهِ پررنگ و پر‌طرف‌دار دارد. یکی استفاده از آیت الله خامنه‌ای در شوخی‌هاست و دیگری استفاده از مناظره‌های سیاسی سال 88. مثلاً تا یکی از بچّه‌های حزب‌اللهی یک موضعِ روشن‌فکرانه می‌گیرد، دوستانش می‌گویند: «آقای فلانی، از شما بعید بود این موضع. خیلی جالب است آمریکا ناراحت می‌شود، اسرائیل ناراحت می‌شود، شما هم ناراحت می‌شوید.» (اشاره به مناظره‌ی احمدی‌نژاد-کرّوبی.) یا مثلاً «من به شما احترام می‌گذارم» یا «من دوست‌تان دارم» هم زیاد استفاده می‌شود. یا حتّی از قولِ رهبری هم شوخی‌های ظریفی‌ می‌کنند. مثل «صحنه را دیدمِ» آقا؛ که آن را برای موقعیّت‌های دیگری هم بازتولید می‌کنند. از موقعیّت‌های شخصی گرفته تا موقعیّت‌های سیاسی و اجتماعی ممکن است بگویند «صحنه را دیدم». یا «ملت مصر خواهد پیروز شدِ» حضرت امام هم همین وضع را دارد.

گاهی خاطره‌ی مشترکِ اجتماعی-هنری بخشی از شوخی‌های روزمره‌ی حزب‌اللهی را تشکیل می‌دهد. این انواع مختلفی دارد. گاه ممکن است از دلِ یک جمع بیرون بیاید. خاطره‌ای از حاج منصور ارضی که از آن تعبیر جنسی می‌شد بین بچّه‌ها تکرار می‌شود. جمعه و جماعات آبستنِ این نوع شوخی‌هاست. یک بار امام جماعتِ خوابگاه دانشجویی به قدری نماز جماعت را سریع خوانده بود که بعد از نماز همه‌ی بچّه‌ها داد زدند: «دوباره، دوباره». خاطره‌ی مشترک هنری هم به فیلم‌ها و سریال‌هایی که دیده‌اند برمی‌گردد. شده حزب‌اللهی‌ها بخش‌های مختلفی از سریال‌های مذهبی مثل مختارنامه یا امام علی یا یوسف را به صورت متلک به همدیگر بیاندازند. شخصیّتی مانند ابن زبیر در سریال مختارنامه شایع‌ترین شوخی را بین حزب‌اللهی‌ها ساخته بود. امّا شیرین‌ترینش وقت اردوی جنوب بود. یکی از حزب‌اللهی‌ها که می‌خواست ببیند همه چیز را برداشته‌اند یا نه با آوایی ادیبانه و تاریخی به دوستش خطاب کرد: «آهای آقای فلانی آن لیست را بیاور». که اشاره‌ی طنزی بود به سریال یوسف، و گافِ حاج فرج الله سلحشور در گفت‌وگونویسی که به جای «سیاهه» از واژه‌ی «لیست» استفاده کرده بود.

خطاب‌های حزب‌اللهی‌ها هم با طنز همراه است. مانند «خلیفه محترم دوّم». که نوعی طنز و تناقض‌نمایی در آن نهفته است. مانند لفظ آیت‌الله برای بازیگران زنی که حجاب محکمی ندارند. مانند «آیت الله مهناز افشار»، «آیت الله لیلا حاتمی» و... اگر هم اعتراض کنید، می‌گویند: «انسان، نشانه‌ی خداست، چه اشکالی دارد ما این‌ها را این طور صدا بزنیم».

بعضی وقت‌ها شوخی‌های حزب‌اللهی‌ها شوخی‌های موقعیّت است. یک بار بچّه‌ها مدّاحی را برای مراسم مولودی آورده‌ بودند، ولی مدّاح کمی قضیّه را جدّی گرفته بود. بلایی سرش آمد که بعید است دیگر  جلسه‌ی روضه را با جلسه‌ی مولودی قاطی کند. مدّاح شعرِ مولودی را با آهنگِ غم‌آلود می‌خواند. هم‌زمان بعضی از بچّه‌ها کف می‌زدند بعضی هم بلند گریه می‌کردند. این وسط، یک از بچّه‌ها هم بلند می‌گفت «به به، به به». یکی از بچّه‌های موبایل نوکیای ساده‌ی 11 دوصفر داشت. او درِ پشتِ گوشی را باز کرده و آن را عمود به بدنه‌ی گوشی چسبانده بود و گوشی را هم افقی توی دستش نگه داشته بود؛ تمثیلی از فیلم‌برداری. (فرض کن درِ گوشی همان مونیتورِ فیلم‌بردار است!) بعد هم به مدّاح نزدیک می‌شد، یک چشمش را هم می‌بست که مثلاً دارد دقّت می‌کند و با ریزبینی فیلم‌برداری می‌کند. کنشی که بچّه‌ها را از خنده کشته بود!

اسکول کردن دیگران، یکی دیگر از مایه‌های مزاح بچّه حزب‌اللهی‌هاست. بچّه‌ها بعضاً در مصاحبه‌های‌شان چنین حالتی به خود می‌گیرند. شده دوستان به مجموعه‌ای رفته‌اند و آن مجموعه را بیگانه با روحیّه‌ی حزب‌اللهی و مطالبه‌گری‌شان دیده‌اند و کلِّ مجموعه را دست انداخته‌اند. مثلاً گفته بودند: «من موسیقی‌های مختلفی گوش می‌دهم. آقا هایده و حمیرا عجب صدایی دارند... راه حلِّ ما تساهل و آسان‌گیری است و ما هیچ وقت مسئولی به خوبی مهاجرانی نداشته‌ایم... آره، من حتماً رهبری را قبول دارم. ولی ایشان هم باید خودشان را در معرضِ رأی مردم بگذارند، تا ببینیم اصلاً مردم ایشان را می‌خواهند یا نه!»

(پ) تزیینی‌جات

تزیین بخشِ آخر غیرِ ضرور هر طبخی است. منتها نه می‌توان تأثیر آن را کتمان کرد و نه حتّی می‌توان نادیده‌‌اش گرفت. هر غذایی تزیینیّاتی دارد. شوخی‌های حزب‌اللهی‌ها هم تزیینیّاتی دارد. این تزیینیّات بیشتر کلیشه‌هایی است که از بیرون درباره‌ی آن‌ها ساخته شده است. این کلیشه‌ها طبعاً نمی‌تواند اشتباه باشد، ولی همان قاعده‌ی تزیینِ طبخ را دارد. جا زدن این تزیینی‌جات به جای اولیّه‌جات و تهیّه‌جات اشتباهِ لپی است. (کما این همین حالا هم تصوّر این است که هر سه این واژه‌های غلطِ غیرِ مصطلح! هستند که نویسنده از آن استفاده کرده است.)

یکی از کلیشه‌های رایج، جشن پتو است. نمی‌توان جشن پتو را به عنوان یکی از شوخی‌های تقریباً خشن حزب‌اللهی‌ها نادیده گرفت. ولی ممکن است کسی ده سال دانشجو باشد و یک بار هم برایش جشن پتو نگیرند. این شوخی حتماً باید یک دلیل منطقی داشته باشد. تازه با آن دلیل منطقی، خودِ عمل نه آن قدر طولانی است و نه حتّی اصل. بلکه نوعی کنش نسبتاً سریع است که خیلی زود هم تمام می‌شود. آن دلیل منطقی باید در حدِّ یک اتّفاقِ مهم در زندگی حزب‌اللهی باشد؛ مانند متأهّل شدن.

شوخی‌های احمدی‌نژادی یکی دیگر از کلیشه‌هایی است که درباره‌ی نوعِ شوخی‌های حزب‌اللهی‌ها جا زده می‌شود. هیچ کس نمی‌تواند کتمان کند که بخشی از شوخی‌های احمدی‌نژاد با شوخی‌های حزب‌اللهی‌ها هم‌پوشانی دارد، ولی شوخی‌های احمدی‌نژاد -که گاهی ناخواسته از هوشِ هیجانی‌اش ساطع می‌شد- بیشتر به میانگینِ شوخی‌های مردمانِ ایران نزدیک‌‌تر است تا به متوسّطِ شوخی‌های حزب‌‌اللهی‌ها.

کلیشه‌ی حاجی-سیّد با تمِ یخ و از دهان افتاده هم‌چنان جریان دارد. البته خوشبختانه این نگاه از بین ایرانی‌های امروزی و واقع‌بین‌تر دور شده و بیشتر در طیفِ مانده‌درتاریخِ خارج‌نشین کاربرد دارد. البته کلیشه‌ی «برادر» حتماً مسموع است. (ولی معادلش برای خانم‌ها یعنی «خواهر» حتماً کلیشه‌ای و تزیینی است.) امّا برادر، یا حتّی عزیز دلِ برابر –به تأسّی از فیلم مارمولک- کاربرد دارد. حتّی سردبیر این نشریه هم عادت در استفاده از این واژه‌ی دوست‌داشتنی دارد؛ «برادر».

پس‌نوشت:

هفته‌ی بعد هم مطلب خواهم گذشت. معلوم است دیگر.

«آمریکا»ی اطرافِ آیت الله هاشمی

3 آبان 92: مطلب بعدی: آخر هفته‌ی بعد؛ فرصت نشد این هفته بنویسم. شرمنده!

یا لطیف

آیّا آیت الله هاشمی رفسنجانی درباره‌ی مرگ بر آمریکا دروغ می‌گوید؟ خیلی شفّاف می‌توان گفت خیر. آیّا این نظر هاشمی با باقی نظرهای امام درباره‌ی آمریکا سازگاری دارد؟ خیر. نه کسی می‌تواند ادّعا کند هاشمی حرفی نارراست به زبان آورده و نه کسی می‌تواند بگوید امام موافق آمریکا بوده است. پس داستان چیست؟

این که عدّه‌ای بگویند آقای هاشمی راست نمی‌گوید، با تحلیل‌های علمی و مدرن درست است. دلیلش این است که حرفِ هاشمی درباره‌ی آمریکا -به نقل از امام- ناراست است، چون با منظومه‌ی فکری امام و گفتمانِ «اسلام آمریکایی»اش کاملاً ناسازگار است. همان طور که خاطره‌ی هاشمی درباره‌ی «آیت الله خامنه‌ای» از امام راست است، چون این حرفِ امام با منظومه‌ی فکری امام سازگار است. این که امام، آیت الله خامنه‌ای را شایسته‌ی رهبری دانست برای نمایندگان عیجب نیست، ولی این که امام موافق حذف شعار مرگ آمریکا باشد، در همان 15 خرداد 68، در جلسه‌ی خبرگان رهبری هم عجیب بود. یعنی اگر هاشمی همان روز این دو جمله را نقل می‌کرد، طبعاً نمایندگان مردم می‌گفتند جمله‌ی امام درباره‌ی آیت الله خامنه‌ای را می‌توان پذیرفت، ولی درباره‌ی آمریکا را به راحتی نمی‌توان پذیرفت. چون نگاه ما بیشتر از آن که به راست‌گویی یا دروغ‌گویی گوینده باشد، بیشتر به هندسه‌ی فکری امام است.

تحلیل بالا درونِ اندیشه‌ی مدرن درست است. درون تاریخ‌نگاری مدرن هم درست است. یعنی یک استاد دانشگاه مدرن، مانند صادق زیباکلام، می‌تواند ادّعا کند که آیت الله هاشمی دروغ می‌گوید چون حرف ایشان با مبانی فکری و خاطره‌ی جمعی ما از امام در تناقض است. (چون خاطره‌ی جمعی ما یعنی امام هزاران بار علیه آمریکا، ضدِّ اسلام آمریکایی، در تحقیر آمریکا، در توهین به آمریکا، در استکبار خواندن آمریکا سخن گفته و تازه ملّت هم هزاران بار جلوی خودِ امام چنین شعاری را تکرار کرده‌اند و حتّی یک بار هم امام موضع‌گیری نکرد.)

امّا فرض من این است که هاشمی راست می‌گوید. در اسلام اصل را بر برائت و راست‌گویی افراد می‌گذاریم، مگر این که خلافش «ثابت» شود. خلافِ گفته‌های هاشمی تا به حال ثابت نشده یا شاید هم ثابت‌شدنی نباشد.

آن چیزی که برای من اهمیّت دارد نوعِ برخورد سطحی و پیش‌پاافتاده و ارزانِ هاشمی با امام است. نوع برخورد هاشمی با ادبیّات و گفتمان حضرتِ امام، بعد از این همه سال کوشش در راهِ انقلاب اسلامی و همراهی با امام و رهبری آن طور که مدّعای اوست، سؤال‌برانگیز شده! آیّا هاشمی تا این حد به سطح نازلی از ژورنالیسم و عوام‌گرایی افتاده که باید برای اثبات منظومه‌ی فکری‌اش دست به دامانِ روش‌های پیدامسلک و متزلزل بزند؟ یعنی هاشمی آن قدر لرزان و سست شده که تنها با درستی یا نادرستی یک گفته‌اش، منظومه‌ی فکری‌اش خدشه‌دار شود یا به باد برود؟

پاسخ من به پرسش‌های بالا چندان روشن نیست! یعنی من به عنوان یک «جوجه»بسیجی که توانِ درکِ یک دهمِ مجاهدت‌های سردار سازندگی را ندارم، برایم سؤال شده که آیت الله اکبر هاشمی، مفسّر قرآن، یار دیرین امام، معتبرترین مسئول مملکتِ اسلامی بعد از رهبرانش در 35 گذشته، تا این حد گرفتار جریان‌های رسانه‌ای و تیترهای مطبوعه‌های تازه‌به‌میدان رسیده شده است؟!

آخرین اظهار نظر آیت الله هاشمی این است که رسانه‌ای شدن جریان مرگ بر آمریکا به صلاح نبوده. و او گفته سایتش این کار را خودسر انجام داده است. این یعنی خودِ آقای هاشمی فهمیده که چقدر آش شور است! و جریان‌های رسانه‌ای -چه اصول‌گرا و چه اصلاح‌طلب- در چشم‌به‌هم زدنی از آقای اکبر هاشمی هیچ چیز باقی نمی‌گذارند. در این پروژه چپ با راست فرقی ندراد. هر دو در بی‌اعتبار کردن هاشمی نقش دارند و چه خوب که آیت الله هاشمی این را فهمید و چقدر اسف‌ناک است که آقای هاشمی می‌گوید سایتِ او این کار را بدون هماهنگی انجام داده است. به نظرم آقای هاشمی یا اهمیّت هوم‌پیج شخصی آدم‌های سیاست‌مدار را نمی‌داند یا واقعاً نمی‌تواند آمریکای اطرافش را مهار کند... (آن هم در زمانه‌ای که صفحه‌ی فیس‌بوکِ ظریف از سخنگوی دستگاه دیپلماسی مهم‌تر است.)

گرفتاری ما همین است. گرفتاری ما این است که هر کدام‌مان یک آمریکا در درون و یک آمریکای در بیرون و در کنارمان داریم. این آمریکا نوعی رفتار است، نوعی سلوک است، نوعی دین‌داری است. این آمریکا مستکبر، تمامیّت‌خواه، ظالم، محرّف، و بسیار بزک‌کرده است! این آمریکا در اطرافِ مسئولینِ ما به نوعی خودش را نشان می‌دهد. هیچ کس از این آمریکا در امان نیست. (حتّی ولی اجتماعیِ فقیه) ساده‌لوحی است اگر باور کنیم مراد امام از آمریکا تنها یک جغرافیا بوده است. مهم‌تر از جغرافیا آن‌چه که در کلام امام مشهود است، مفهوم و سلوک آمریکاست. (رمان بیوتن رضا امیرخانی اوّلین بار ذهنِ من را نسبت به آمریکای مفهومی بیدار کرد!) آن‌چیزی است که امام از آن به اسلام آمریکایی یاد می‌کرد. و سخنرانِ پرشور حسینیّه‌ی ارشاد، علی شریعتی، با کمی تفاوت، ولی با همان شاخصه‌ها، به اسلام آمریکایی، تشیّع صفوی یا اسلام اموی می‌گفت.

مهم نیست امام در پنهان، و به صورت مخفی با حذف این شعار از صدا و سیما، آن هم در مقطع زمانی خاص، موافق بوده یا نه، مهم این است که شناختِ آمریکا و مقابله با آمریکا و نابودی آمریکا از بند بندِ حرف‌های امام فهمیده می‌شود. این آمریکا، نوعی تمایل قلبی است. (این جمله‌ای است از رمان بسیار خوب گتسبی بزرگ نوشته اسکات فیتز جرالد.) این تمایل قلبی در دل‌ ما مسلمان‌ها به صورت‌های مختلف بروز می‌کند. این تمایل در هدر دادن بیت‌المال توسط برخی مسئولین دولتی دیده می‌شود، این تمایل خبیث در رفتارهای شهری ما دیده می‌شود. این تمایل در صف‌ایستادن‌های ما دیده می‌شود. این تمایل در بی‌قانونی‌های ما دیده می‌شود. این تمایل متأسّفانه از سروروی جامعه‌ی ایرانی می‌بارد. اگر مردمی مرگ بر آمریکا نگویند یا به آن باور نداشته باشند، گویی می‌خواهند با این تمایل زندگی کنند. آقای هاشمی، مردِ بزرگِ انقلابی، با هفتاد سال سابقه‌ی مبارزه و مطالعه‌ی متون دینی، بهتر از هر کسی می‌داند که این تمایل اگر در رفتارهای آدمی پدید بیاید، باز تولید شود، تئوریزه شود، جزیی از عادتِ آدمی شود، دیگر «مرگ بر آمریکا» گفتن نوعی مناسکِ ظاهری است. باشد یا نباشد فرقی نمی‌کند. اگر مردم در 22 بهمن حاضر باشند برای گرفتن ساندیس یا کیک یا هر کالای دیگر، از سروکول هم بالا روند و به یک‌دیگر رحم نکنند، یعنی این تمایل زنده است. کسی هم به این تمایل اعتراض نمی‌کند، کسی ناراحتی‌اش را از این ناراستی ابراز نمی‌کند، پس در همان 22 بهمن هم ممکن است «مرگ بر آمریکا» یک شعار صوری باشد که از ده متری آسمانِ تهران هم بالاتر نمی‌رود و اتّفاقی را در ما رقم نمی‌زند.

آیت الله محترم آقای هاشمی! برای کشتن این تمایل، برای نابود کردن این آمریکا باید کاری کرد. آقای هاشمی برای منِ جوانِ ایرانی، مرگ بر آمریکا بیش از آن که یک وسیله‌ی دیپلماتیک باشد، یک خودآگاهی است نسبت به وضع خودم. یک هشدار است نسبت به آمریکای خودم. هدفِ اوّل انقلاب اسلامی نابودی کشور آمریکا یا دولت آمریکا نبوده و نیست، هدفِ اوّل ما تعالی خودمان است. دست‌شستن از کژی‌ها و ناراستی‌هایی است که در جامعه‌ی ما رخنه کرده و در میان ما مشهود است. مرگ بر آمریکا قرار است اوّلاً اتّفاقی در جانِ ما باشد نه در جانِ جهان .پس اگر مرگ بر آمریکا را به خاطر خودمان حذف کنیم، یعنی نمی‌خواهیم با این آمریکا مبارزه کنیم!

تنها چیزی که هنوز من را می‌سوزاند و اعصابم را بهم ریخته این است که آقای هاشمی سعی دارد خودِ مرگ بر چیزی گفتن را حذف کند؛ آن هم با استفاده از قرآن. اجازه بدهید بگویم با استفاده ابزاری از قرآن. متأسّفم از این که آقای هاشمی مرگ بر آمریکا را مصداق توهین و سب دانسته. واقعاً از آقای هاشمی بعید است. البته آقای هاشمی خودش جواب خودش را داده! چون در راستای حذف مرگ بر ... گفتن‌ها، حرفی از اسرائیل به میان نیاورده است. این یعنی خود آقای هاشمی معتقد است که مسلمان برخلاف خواسته و میلش که اصلاح جهان و گسترش مهربانی است، باید جاهایی مرگ بر گزاره‌هایی را نهادینه بکند، وگرنه هدفِ مسلمانی که تعالی جهان است محقق نمی‌شود. اگر آقای هاشمی معتقد باشد که مرگ بر اسرائیل گفتن درست است، از نظر منطق ریاضی، وجود دارد چیزی که آقای هاشمی با مرگ بر آن چیز گفتن موافق است. (من هم مطمئنّم آقای هاشمی با مرگ بر اسرائیل گفتن مخالف نیست). حال که چیزی وجود دارد که آقای هاشمی با مرگ بر آن گفتن موافق است، پس می‌توان درباره‌ی آن چیز و سایر چیزهایی که شبیه آن هستند سخن گفت؛ مثل آمریکا! مثلِ اوّلین کسی که ظلم کرد در حق محمد و آل محمّد، مثل دوّمین کسی که ظلم کرد در حقِّ محمّد و آل محمّد، مثلِ سوّمین کسی که ظلم کرد در حقِّ محمّد و آل محمّد، مثل چهارمین کسی که چنین کرد و مثل یزید که پنجمین نفر بود و مثل معاویه که ظلم کرد در حقِّ محمّد و آلِ محمّد.

نتیجه‌ی ساده: آقای هاشمی لطفاً زیارت عاشورا را از ما نگیرد. آقای هاشمی قران را از ما نگیرد. قرآن هم مرگ بر چیزهایی گفته؛ قرآن به کسی توهین نکرده و کسی را سب نکرده، ولی تا دل‌تان بخواهد مرگ و لعنت فرستاده. خدا کند ما جزء آن‌هایی نباشیم که قرآن بر آن‌ها مرگ فرستاده... قرآن انیس سال‌های زندان شما بود آقای هاشمی. قرآن را از خودتان نگیرید. اصلاً آقای هاشمی مثل روز برایم روشن است که شما به مرگ بر چیزهایی گفتن اعتقاد دارید. چون در خاطرات‌تان آمده که زیارت عاشورا می‌خوانید. چون شما مفسّر قرآن هستید. مگر می‌شود به مرگ بر چیزهایی گفتن اعتقاد نداشته باشید. پس لطفاً مراقب آمریکای اطراف‌تان باشید، همان طور که ما هم باید مراقب آمریکای اطراف‌مان و درون‌مان باشیم. منِ تازه‌به‌انقلاب رسیده، از درونِ آقای هاشمی مطمئن باشم، از آمریکای بیرونش مطمئن نیستم. این آمریکا به وضوح و بدونِ چشم مسلّح و بدونِ بصیرت مشاده‌پذیر است. آقای هاشمی ما نمی‌خواهیم انقلاب‌مان بی‌هاشمی جلو برود، به این آمریکا مرگ بگویید. 

پس‌نوشت:

1. امام خمینی، صحیفه امام، جلد 18، ص 91: فریاد برائت از مشرکان در مراسم حج و این یک فریاد یک فریاد سیاسی-عبادی است که رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم به آن امر فرمود. حال باید به آن آخوندِ مزدور که فریاد مرگ بر آمریکا و اسرائیل و شوروی را خلاف اسلام می‌داند گفت تأسی به رسول خدا و متابعت از امر خداوند تعالی خلاف مراسم حج است؟

2. امام خمینی، پیام قطع‌نامه: از خدا می‏‌خواهیم که این قدرت را به ما ارزانی دارد که نه تنها از کعبه مسلمین، که از کلیساهای جهان نیز ناقوس مرگ بر آمریکا و شوروی را به صدا درآوریم.

3. این دو تا خیلی تابلو بود که نوشتم‌شان. باید توضیح بدهم عمیق‌تر و ناهیجانی‌تر دو نوشته‌ی بالا را بخوانید. نکند خدای نکرده مثلاً جای آخوندِ مزدور آقای هاشمی را جای‌گزین کنید. اگر چنین کردید، یک بار دیگر به آمریکای درون‌تان نگاه کنید. باید در تطبیق خیلی دقّت کرد. آقای هاشمی به هزار دلیل آن آخوندِ مزدور نیست! به هزار دلیل! یکی‌اش خودِ اصلِ خاطره که سایت‌ها و روزنامه‌ها بیشتر از اصلش و فراتر از آن بزرگ‌نمایی و حتّی داستان را عوض کرده‌اند.

4. رجانیوز و جهان‌نیوز و این‌ها نقدهایی بر هاشمی منتشر کرده‌اند. وجه افتراق نقدِ من با نقدِ آن‌ها این است که آن‌ها کینه‌توزانه و از سرِ «چه خوب شد دستش رو شد» نقد می‌کنند. در حالی که من با منطق نماز جمعه 29 خرداد نقد می‌کنم. منطقی که می‌گوید جوان‌ها درباره‌ی آقای هاشمی نباید توهّم بزنند. نباید درباره‌ی ایشان فکر دیگری بکنند. هم‌زمان ما باید با هاشمی صحبت کنیم و نشان‌ دهیم از همه بیش‌تر خیرخواه او هستیم. منظورم از ما؛ ما منتقدین هاشمی است. 

5. هنرخانه و کتاب‌خانه را به‌روز نکرده‌ام.

6. تا آخر هفته‌ی بعد.

رویت را برنگردان برادر

یا لطیف

پیش‌نوشت:

این نوشته درآمدی است بر یک نوشته‌ی مهم‌تر و بزرگ‌تر. این‌جا دوست دارم کمی موضوع را بپزم. همین. با فُرمی راویانه. 

بدن‌نوشت:

یک.

تا به حال شده وسطِ بزرگ‌راه بنشینی. فرض کن شهید همّت. فرض کن ساعت 11 صبح شنبه. فرض کن خودروها با سرعت 100 کیلومتر بر ساعت می‌آیند و شما وسطِ بزرگ‌راه نشسته‌ای. عینِ یوگایی‌ها. عین این‌هایی که ریاضت می‌کشند تا از عمر غنیمتی برده باشند. خودروها می‌ایستند. بعضی هم نمی‌ایستند. به شما معترض می‌شوند. هر جوری هست شما را برمی‌دارند و به کنار خیابان هدایت می‌کنند. با جایی تماس می‌گیرند. پلیس، آتش‌نشانی، شاید هم دیوانه‌خانه. تا بیایند شما را ببرند. که نظم شهر را مختل کرده‌اید. که قانونی از قانون‌های شهری را زیر پا گذاشته‌اید. که بدون ذرّه‌ای تردید شما دیوانه‌اید. بعد تو هم بگویی: «من می‌خواهم این طوری تمدد اعصاب کنم و با این کار تمرکزم را بالا ببرم. چون تمدد اعصاب در آرامش و سکوتِ خانه که معنا ندارد. تمرکز توی شلوغی مزه می‌دهد.» ممکن است کسی به شما بگوید:‌ «مردتیکه‌ی بز کلِّ شهر و مهم‌ترین اتوبان شرق به غرب را گرفتار کردی که تمدد اعصاب بگیری. برو سرِ قبر خواهرِ پدرت تمدد اعصاب کن.» و صورت‌تان را با چنان با سیلی سرخ می‌کنند که دیگر از این بی‌آبرویی‌ها نکنی. و همه‌ی این‌ها در صورتی است که در ثانیه‌ی اوّل وسطِ برزگ‌راه، خودروها از رویت رد نشده باشند و تو را به دیوار نپاشیده باشند.

دو.

در داستان بالا همه‌ی اجزای یک جامعه‌ی مدنی فعّال هستند. نیروی انتظامی. شهرداری. دیوانه‌خانه. مردم. همه به نوعی در این کنش، عامل هستند. حتّی آن کسی که از سویِ مقابل بزرگ‌راه آمدوشد می‌کند. او هم ممکن است خودروی‌اش را کناری پارک کند و از گارد ریل بِپَرد و بیاید این طرف اتوبان و یقه‌تان را پاپیون کند. اگر از او بپرسی: «مردِ‌ حسابی به شما چه ارتباطی دارد؟ شما که آن طرف بزرگ‌راهی، من که راهِ‌ تو را سد نکرده‌ام؛» بهت می‌گوید: «تو نظم شهری که من در آن زندگی می‌کنم مختل کرده‌ای. تو زندگی شهری شهروندانی را که اعضای یکدیگرند با مشکل مواجه کرده‌ای. مشکل شهر، مشکلِ نظم عمومی، مشکلِ‌ من هم هست. چون من شهروندی از این جامعه هستم.»

سه.
رفتارهای بالا همه شئونی از شأنِ امر به معروف و نهی از منکر است. (چرا که امر به معروف و نهی از منکر از امور عرفی است.) این امور فقط ناظر به رفتارهای حرام یا واجب نیست. بلکه گستره‌ی وسیع‌تری را دربرمی‌گیرد. گستره‌ی معروف‌ها و منکرها. این که تو به دوستت بگویید «سیگار نکش» داری نهی از منکر می‌کنی. این که تو به دوست مسجدی‌ات، مثلاً بگویی «عابر پیاده هستی، باش، ولی وقتی چراغ قرمز است نباید عبور کنی» یعنی داری امر به معروف و نهی از منکرش می‌کنی. امر به معروف و نهی از منکر تنها به حوزه‌های دینی مربوط نمی‌شود. امر به معروف و نهی از منکر درباره‌ی هر آن چیزی است که معروف شود و هر آن چیزی است که منکر شود. و خدا نکند جای معروف و منکر در جامعه‌ای عوض شود.

چهار.

ما آن قدرها هم در امر به معروف و نهی از منکر ضعیف نیستیم. فقط کمی مصادیق عوض شده و متأسّفانه برخی از موضوع‌ها کم‌رنگ‌تر شده. همین. نه این که کلِّ اصل روی هوا باشد. مهم این است که «معروف» و «منکر»هایی باید شفّاف‌تر شوند. مثلاً‌ جامعه‌ی اسلامی همان قدر که نسبت به دیوانه‌ای که وسطِ بزرگ‌راه بنشیند باید حیرت‌زده باشد که نسبت به بی‌حجابی یک نفر! پس رفقا باید سطح حیرت و هم‌زمان مشارکتِ‌ عمومی‌مان را در درمان یک منکر یا گسترش یک معروف، مانند حجاب، افزایش دهیم. برای این باید حسابی فکر کرد. به جای این که به رفتارهای نادرست نیروی انتظامی گیر بدهید، به بازتولید رفتارهای‌تان در امر به معروف و نهی از منکر در موضوع حجاب بیاندیشید. 

حرفم تمام. ولی:

خرده‌ریزه‌ها برای دوستانی -بیشتر برادرانی- که می‌خواهند مثلاً‌ در موضوع‌های مناقشه‌برانگیزی چون حجاب، جنس مخالف را امر به معروف و نهی از منکر کنند: 

(آ) مخاطب‌تان یک نفر باشد. (این دو گونه دارد؛ یا شما می‌خواهید خودِ‌ فردِ‌ بی‌حجاب را امر به معروف کنید، یا این که می‌خواهید به همراه طرف بگویید. در هر صورت مخاطب‌تان یک نفر باشد. هرگز و هرگز اگر در جمعی مخاطب‌تان یک نفر است، جمعی امر به معروف نکنید.)

خاطره مثبت: با سجاد رفته بودیم سینما آزادی برای دیدن فیلم. فکر کنم سعادت آباد. خانمی که جلوی ما نشسته بود حجابش را برداشت. سجّاد به خانم بغل‌دستی‌ این خانم که مانتویی بود گفت: «به این خانم بگویید حجاب‌شان را درست کنند.» خانم مانتویی هم به خانم کناری‌اش گفت: «خانم حجابت را درست کن.» آن خانم هم حجابش را درست کرد. این خانم مانتویی کارش فوق‌العاده بود. نگفت: «آن‌ها می‌گویند حجابت را درست کن.» بلکه از طرف خودش این کار را کرد. 

(ب) حرف‌تان کوتاه و جازم باشد. (مخصوصاً‌ اگر خانم مقابل‌تان هم جوان است و هم بسیار شاد و شنگول. سعی کنید کوتاه بگویید و عبور کنید. مثلاً بگویید: «خانم حجاب‌تان را درست کنید.» جوری هم بگویید که فقط خودش بشنود. قرار نیست شما با او درباره‌ی فلسفه‌ی حیات بحث کنید. حُکمی است، بگویید و رد شوید.)

خاطره‌ی منفی: یکی از دوستان توی کوه، به صورت جمعی، می‌گفت: «حجاب هم واجب هست‌ها»! البته این دوست‌مان آدمِ بسیار سالم و درست‌کاری است. جزء بهترین‌های روزگار است. ولی نحوه‌ی امر به معروفش بیشتر شبیه متلک‌اندازی بود.

(پ) دنبال منکر نگردید. (بعضی‌ها توی خیابان پی این می‌گردند که موردِ منکراتی پیدا کنند. هرگز چنین نکنید. از حیله‌های شیطانی بترسید. همین رفتارها عادت‌های بدی را در وجودِ‌ آدم بازتولید می‌کند. باید ترسید.)

(ت) رویت را برنگردان برادر. (بعد از امر به معروف منتظر نتیجه‌اش نباش. هرگز. مثلاً‌ به خانمی گفتی خانم حجابت را درست کن. نکند بعد از این که دو قدم برداشتی برگردی ببینی طرف چه کرده. تو باید بگویی و بروی. دیگر به باقی‌اش کاری نداشته باش. بگو و رد شو. شما هم جوانی. آن خانم هم جوان است. فرض کن توی خیابان من به یک خانم بگویم: «خانم حجابت را درست کن لطفاً.» بعد بایستم ببینم طرف چه کار می‌کند. مثلاً باهاش بررسی کنم که خوب حجابش را درست کرد یا نه. مثلاً‌ باهاش ادامه بدهم: «خانم این گوشه هم یک دو تا تار مو بیرون افتاده‌ها. این‌ها را هم درست کن.» این دیگر با عرض معذرت اسمش لاس زدن است.)

خاطره‌ی جالب: جواد یک بار به یکی توی ماه مبارک رمضان گفته بود: «آقا ماه رمضان است، سیگار نکش.» طرف هم بلافاصله گفت:‌ «مرحله‌ی دوّم.» جواد گفت: «چی؟» طرف جواب داد: «مرحله‌ی اوّل تذکّر لسانی است. این که جواب نداد. برو مرحله‌ی دوّم!»

(ث) محترمانه، وابسته به شرایط، منعطف، با اقتدار، خلّاقانه، و دلسوزانه کار کنید. (خاطره‌ی تازه: اوّل شب می‌خواستم از هفتِ تیر بیایم سمتِ‌ خانه. خانمی جلویم سبز شد و گفت: «از این‌جا تا طالقانی پیاده هم می‌توانم بروم؟» از نظر ظاهری خانم محترمی بود. گفتم:‌ «راهش نزدیک است خانم. ولی توصیه می‌کنم با مترو بروید. این جوری بهتر است.» او هم رفت سمتِ‌ مترو. هرگز در این موارد کسی را دست نیاندازید. هرگز متلک نگویید. من خودم خواهر ندارم. ولی می‌توانم تصوّر کنم این جماعت جای خواهر من هستند.) دانه دانه این قیدها را حساب‌شده به کار بردم. برای‌شان مصداق دارم.

پس‌نوشت:

1. یکی از دسته‌هایی که امر به معروفِ آن‌ها واجب است حاکمیّت است. پویایی و سلامتِ حاکمیّت در میزانِ امر به معروف مردمان است. اگر مردم در این‌باره سست باشند یا بترسند، باید فاتحه‌ی آن حاکمیّت را خواند. هر آن‌چه از امر به معروف و نهی از منکر به ذهن‌تان می‌رسد، در نسبت با حاکمیّت، همین حالا سیاهه کنید و برای دستگاه‌های مربوط بفرستید. من خودم تا به حال دو بار به دفتر رهبری نامه فرستاده‌ام. مشکلی هم برایم به وجود نیامد. الان هم دارم برای‌تان می‌نویسم و نسبت به جایگاه و شخص رهبری احترام قائلم و به ایشان اعتماد دارم. ولی اگر شما اعتمادتان را هم نسبت به رهبری از دست داده‌اید، باز هم برای‌شان نامه بنویسید. بگویید من اعتمادم را از دست داده‌ام، چه کنم. در زندگی‌تان آزادانه و صادقانه زندگی کنید. 

2. البته همه‌ی توصیه‌های این متن اوّل از همه به خودم باز می‌گردد. لحنِ توصیه‌ای‌ام دلیل دانایی من نیست. دلیل نوعی تلاش برای خودآگاه‌کردن خودمان است.

3. شاید یک‌شنبه شب، خبر به نسبت مهمّی را روی وبلاگ بگذارم... شاید البته. که خبری نشد. حیف شد که نشد.

انجمن اسلامی «مستقل» وابسته است

یا لطیف.

من دو نقد به نام انجمن اسلامی مستقل دارم. اوّل نقد عمیق را مطرح می‌کنم و بعد نقد سطحی را. به نظر میزانِ صدق این دو نقد فرقی با هم ندارد. منتها اوّلی علمی‌تر است و دوّمی پابلیک‌تر. ولی هر دو به یک اندازه مهم‌اند. (نعوذ بالله مقایسه‌اش کنید با آثار امام و گفتار عمومی امام. به نظر من همان قدر که اسرار نماز امام عرفانی است، «آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند» هم عرفانی است. منتها اوّلی علمی‌تر و نظری‌تر است و دوّمی مردمی‌تر و عرفی‌تر. ولی هر دو درست هستند.)

پیش‌آهنگ

اوّل این که وقتی می‌گوییم یک چیز مستقل است یعنی چه؟ تصوّری از این استقلال در ذهن ما پدید می‌آید. یعنی کسی یا موضوعی که از هر چیزی آزاد است. مستقل بودن در کوتاه‌ترین معنا یعنی وابسته نبودن. وابسته به هیچ کجا و هیچ چیز نبودن.

این کوتاه‌ترین معنایی است که می‌توان برای «مستقل» برشمرد. انجمن اسلامی هم اتحادیّه‌ای است اسلامی از دانشجویان که اوّلین بار در 1321 پا گرفت و با همراهی به سه چهره‌ی محبوب مذهبی آن زمان یعنی بازرگان-چمران-طالقانی قوام یافت و بالید و نزدیک به هفت دهه است که با تجربه‌های گران‌سنگی چون انقلاب اسلامی و دفاع مقدّس در اتمسفر دانشگاه‌های دولتی نفس می‌کشد. گاه چنان بر ضدِّ دولت می‌آشوبد که سه قربانی 16 آذری می‌دهد و گاه چنان با آن می‌آمیزد که پسند کننده‌ی «روحانی مچکرّیم‌»های فیس‌بوک می‌شود. البته پس‌وندِ اسلامی برای برخی اعضای اصلی آن در برخی دانشگاه‌ها چندان مقبول نبود، ولی به آن تعهدِ تشکیلاتی دارند. وگرنه چپ‌های سرخ که در مفهوم خدا با جایش مشکوکند. 

تحلیل ژرف‌تر

امّا از دهه‌ی 70 ناگهان انجمنی سربرآورد به اسم انجمن اسلامی مستقل. البته نطفه‌ی این انجمن از بعد از تسخیر لانه‌ی آمریکا شروع شده بود. منتها قوام تشکیلاتی‌اش به سال‌های دهه‌ی میانی 70 برمی‌گردد و طنز قضیه این‌جاست که خودش را انجمن اسلامی «مستقل» نامید.

تشکّل‌های شبه «بسیج» (pseudo Basij) که طنزواره‌ای از بخش‌های بسیج است از دهه‌ی 70 و با پا گرفتن دولت اصلاحات در دانشگاه‌های مختلف این مملکت زاییده شد. نمی‌توان انکار کرد که این زایش از یک ضرورت دانشجویی نشأت می‌گرفت. حتماً یک خواست واقعی این تشکّل‌های شبه‌بسیج را زایید. یعنی مطالبه‌ای میان دانشجویان شکل گرفت و جوشش این خواسته یا مطالبه در قالب یک تشکل متبلور گشت. سه نمونه از این تشکّل‌ها از باقی معروف‌ترند. جاد (جامعه اسلامی دانشجویان)، تشکّل دانشجویان عدالت‌خواه، و انجمن اسلامی مستقل. برخی از آن تشکّل‌ها مثل عدالت‌خواه و جاد در دوران حضیض تشکّلی هستند و برخی دیگر مانند انجمن اسلامی مستقل هنوز روپایند. البته تشکّل‌های کوچک و ریز دیگری هم در دانشگاه‌ها به فراخور نیاز تشکیلاتی و معرفتی دانشجویان دغدغه‌مند متولّد شدند.

آن‌چه مورد نقد و ناراحتی بلاگر هست نه وجود یا برپایی این تشکل‌هاست، چرا که این قلم هم در برپایی یک کانون مطالعاتی در دوران کارشناسی ارشدش نقش داشته و هم‌چنان با اعضای مؤسس آن کانون مراوده‌ی محکم تشکیلاتی دارد. آن‌چه عجیب است نام «انجمن اسلامی مستقل» است. نامی که از چند جهت نقض غرض است. (این نقض غرض در نام انجمن «اسلامیِ» اوریجنال 70 ساله هم به طور موضعی نیز دیده می‌شود. مثلاً در مقاطعی آدم‌هایی سکولار یا حتّی لاییک در انجمن اسلامی و ذیل این عنوان فعّالیّت می‌کردند.) امّا این نقض غرض در انجمن اسلامی مستقل یک امر سراسری است و محدود به یک دوران یا بخشی از یک فعّالیّت نمی‌شود. این به این معنا نیست که هر نوع فعّالیّتی در این انجمن اشتباه است. نه انجمن اسلامی مستقل به فراخور شناخت دانشگاه در برخی عرصه‌ها حضور واقعی‌تر و عینی‌تری در قیاس با بسیج داشته است. منتها آن‌چه از این نوشته برمی‌آید نقد این نکته است که عنوان انجمن اسلامی مستقل با نامش خودش را نفی کرده است.  قبل از آن که نقدی به روش‌ها و راهبردهایش وارد باشد، پرسش اصلی به «نام»ش برمی‌گردد. وقتی تابلو و نام یک تشکّل اشتباه باشد و نافی خودش باشد، معلوم نیست که به همان اهدافی که خودش تعیین کرده وفادار باشد. یعنی ما با تشکّلی روبه‌رو هستیم که خودش به خودش معتقد نیست.

امّا چرا خودش به خودش معتقد نیست و چرا مستقل نیست؟ و چرا به یک موجود انگ چسبانده می‌شود که تو مستقل نیستی.

این نوشته یک پیش‌فرض دارد و آن هم این که «هیچ چیز یا جریان یا موضوع مستقل در جهان وجود ندارد.»

یعنی استقلال در نفس الامر معنا ندارد. استقلال در نسبت با چیزی تعریف می‌شود. به قول منطقیین «استقلال» از آن دسته «کلّی»هایی است که در نسبت با یک کلّی دیگر معنا می‌یابد. اگر شما می‌گویید «من مستقلم» باید بفرمایید که نسبت به چه «کلّی» مستقل هستید. پس اگر انجمن اسلامی «مستقل» می‌گوید «مستقل» است، یعنی دارد می‌گوید مجرّدا «مستقل» است. این در حالی است که موضوعی وجود ندارد که مجرّداً مستقل باشد. یعنی انجمن اسلامی باید بگوید «امری که از آن مستقل است» چگونه امری است. شاید این نام از یک ضرورت تشکیلاتی ریشه گرفته باشد و آن هم این که عدّه‌ای می‌خواستند «انجمن اسلامی» باشند (شاید به این علّت که این ترکیب بدجوری زیر زبانش مزه کرده بود) و هم این که بگویند به انجمن اسلامی معهود که بنِ تاریخی معلوم و هویّت مجزّایی دارد، ربطی ندارند. پس چه باید می‌کردند؟ ساده است. کافی بود واژه‌ای به این ترکیبِ دو واژه‌ای‌شان اضافه کنند. حتماً در میان شعارهای سیاسی «مستقل» بودن بسیار به‌شان چسبیده، بُردِ تبلیغاتی‌اش هم مناسب شناخته شده، و در نتیجه این شد آن واژه‌ی که در آسمان‌ها دنبالش می‌گشته‌اند، در میان علوم انسانی «مدرن» یافته‌اند. (این ادّعا به این دلیل است که مستقل بودن واژه‌ای نیست که دین مبین اسلام به آن تأکید کند. این واژه بیشتر یک ترمِ سیاسی و جامعه‌شناختی جدید است که شاید در میان اثبات‌گراها بیش از همه طرفدار داشته است. چون ادّعای علوم انسانی مدرن مستقل بودنش است. این استقلال بیش از همه در جدایی دانش از ارزش به کار می‌آید.) جالب است که چگونه یک تشکّل انقلاب اسلامی که دردِ دین دارد و دردِ علوم انسانیِ بومی و دینی دارد، به سادگی در دامِ مدرنیته‌ای که خودش منتقدِ و گاهی نفی‌کننده‌اش است گرفتار می‌شود. 

در دنیای امروز که بحث‌های به حقّی مثل «ساختار انقلاب‌های علمی» و «چیستی علم» مورد توجّه قرار می‌گیرد و از قضا تشکّلی خودش را علاقه‌مندِ این بحث‌ها نشان می‌دهد، متأسّفانه خودش در علوم طبیعی 100 سال پیش گیر می‌افتاد و دعوی «مستقل بودن»  سر می‌دهد. طرفه آن که هر انجمنی در هر جای جهان، چه بخواهد و چه نخواهد متعلّق به یک دستگاه فکری، متعهد به اصولِ ارزشیِ، و پای‌بند به هنجارهای خودش است. یک تشکّل «بازرگان-طالقانی» به نحوی، یک تشکّل «بسیجی» به نحوی، یک تشکّل «مارکسیستی» به نحوه‌ی دیگر. نام آن‌ها تا حدِّ زیادی نشان دهنده‌ی همین تعلّقاتِ ارزشی آن‌هاست. با این توصیف، تشکّل دانشجویی مستقل، نمی‌تواند وجود داشته باشد. وقتی هر جماعتی را «تاریخی» است، پس «اقتضای تشکیلاتی» است، پس «آدم‌های صاحب اندیشه‌ای» است، و بدتر از همه «اهداف» و «راهبرد»هایی است. (پر واضح است یک تشکّل می‌تواند ادّعا کند مستقل از «سرمایه‌داری» است یا مستقل از «سوسیالیسم» یا مستقل از «ولایت قانونی فقیه» است، ولی نمی‌تواند ادّعا کند «کلّا» از هر تنابنده‌ای مستقل است. چه آن که حتّی تشکّلی به نفی مستقل از تشکّل دیگری است، به اثبات یا ثبوت «وابسته» و پای‌بند به مفهوم دیگری است. مثلاً اگر بسیج دانشجویی به درستی مستقل از «لیبرالیسم» است، طبعا و قطعا وابسته به چیز دیگری است. که در متقن‌ترین و دست‌کم‌ترین تحلیل آن را می‌توان وابسته‌ی فکری و سازمانی به «نهاد ولایت قانونی فقیه» دانست.)

تحلیل روبنایی و سطحی‌تر

1. کدام مستقل وقتی انجمن از پول نفت ارتزاق می‌کند. همه‌ی بحث‌های بالا کشک و اختلاف بین علما. قبول. به من بگو چطور ممکن است چیزی از مال مفتِ نفت که از بیت‌المال سرچشمه می‌گیرد بخورد و بیاشامد و قهقه‌ی بزند  و هم‌زمان مستقل باشد. از نفت‌‌خوری که مال مردم است پرهیز نکردن و ادّعای مستقل بودن داشتن؟ مگر می‌شود؟

2. همین فردا جناب محمدّیان مسئول نهاد بگوید «ما انجمن اسلامی مستقل نمی‌خواهیم». ضررش بیشتر از نفعش برای انقلاب است. خرجِ اضافی است. همین‌هایی که هستند خوب‌اند. دیگر انجمن مستقل نمی‌خواهیم. فکر کنم هر کدام از بزرگ‌وارانِ مستقل با این تلنگر، شش دور، به خود بپیچند و محکم بخورند به دیوار. این هم وابستگی تشکیلاتی انجمن مثلا مستقل.

3. این‌ها آدم دعوت می‌کنند. مثل زیباکلام (سعید)، پارسانیا، رحیم‌پور، و... این‌ها می‌گویند علم، جهت‌دار است. علم پیش‌فرض دارد. این طور نیست که یک علم در همه‌ جای جهان یک جور باشد. فرهنگ و سنّت در علم و دانش اثر دارد. بعد اگر این‌ حرف‌هایی که تبلیغ می‌کند راست باشد، پس مستقل یعنی چه؟ کدام مستقل برادر یا خواهر؟ کدام مستقل؟ یا در راهِ نور به ظلمتی یا در راه ظلمت به نوری! که اگر اوّلی باشی مستقل از دوّمی هستی و اگر دوّمی باشی مستقل از اوّلی. ولی این طور نیست که از هر چیزی مستقل باشی. و وقتی از هر چیزی مستقل نیستی آن مستقل را از پسوند اسمت بردار. مستقل مُرد رفیق. دیگر  هیچ چیز مستقل نیست.

پس‌نوشت:

1. یک نفر در این مملکت مستقل باشد، بعد از رهبری، حجت الاسلام شهاب مرادی است. که تازه او هم مستقل نیست. وابسته است به دستگاه امام حسین. ولی این عکس یعنی روحانی مردمی مستقل است از خیلی چیزهای خودساخته. خوبی این عکس این است که شهاب مرادی فقط تویش مستقل است. باقی همه وابسته‌اند. وابسته به جریان و حدود و خطوط قرمز و سانسورهایی که خودشان برای خودشان ساخته‌اند. و فقط این حاج آقای مرادی است که مستقل است از همه‌ی آن خط قرمزهای خودساخته.

2. انتهای هفته‌ی بعد خواهم نوشت.