خدا نکند ستارگان ِ آرژانتینی به کوتوله ی سفید و قهوه ای تبدیل شوند!
1. چند هفته ی پیش بود هم زمان با آپ دیت شدنِ کتاب خانه ی نمازخانه، سیستمِ صوتی و تصویری نمازخانه هم به طرز ِ فجیعی آپ دیت شد. (الان نمازخانه ی ما هم در کنار ِ تفسیر المیزان و کتب حکمی و اخلاقی، گتسبی بزرگ و برادران کارامازوف و... دارد.)
2. شما مسابقاتِ جام جهانی را چطور پیگیری می کنید؟ توی خانه؟ از محل کار؟ توی ماشین؟ با چه وسیله ای؟ تلویزیون؟ رادیو؟ با موبایل؟ دسته جمعی؟ تنهایی؟
هر جور ببینید، به سبکِ فوتبال دیدنِ دانشجویان نمی رسد.
3. دیروز عصر، با شوق ِ تمام، بازی آرژانتین، تیم ِ این چریکِ دوست داشتنی یعنی ماردونا را توی یک جمع تقریبا صد نفره ی دانشجویی، و آن هم با سیستم آپ دیت شده ی نمازخانه دیدیم؛ یعنی با ال سی دی های 42 اینچ ِ LG و با کیفیتی خدا، حرکات ِ لینونل مسی را دنبال کردیم.(من این اتفاق را بسیار جالب می دانم. یعنی ما نمازخانه ای داریم که با جریان سیال ِ زندگی دانشجویان همراه است. هم سالن مطالعه است، هم کتاب خانه ی تر و تمیزی دارد، هم نمازهای خوب و باشکوهی دارد. آن قدر که موقع نماز مغرب نمازخانه پر ِ دانشجو می شودو... هم الان که می شود سالن ِ دیدنِ فوتبال با هزران تکه و متلک و صمیمت در عین ِ اختلاف سلیقه ها. خدا کند مملکت هم ما هم این جوری شود. همین قدر با صفا و زیبا. به این جمله ی مهم توجه کنید. یکی از بچه ها از ما پرسید: «امشب بازی انگلیس خبیث با آمریکای جنایت کار را هم پخش می کنید؟!» خدایی چقدر این دانشجوها فیلمند!)
من نتوانستم بفهمم بچه هایی که توی نمازخانه نشسته اند طرف دار ِ آرژانتین هستند یا نیجریه و یا فوتبال خوب! چون گدار ِ هر یک از موقعیت های دو تیم، این ها هورا می کشیدند! ولی ما جز تیفوسی های مارادونا بودیم که آخرش هم آرزو به دل ماندیم که آرژانتین، مارادونایی بازی کند.
مارادونا آدم ِ چریکی است. رفتارهای معترضانه و چپ گونه دارد. به یک چپِ صادق شبیه تر است تا دروغ گو. برایش هیچ اهمیتی ندارد که صدها میلیون نفر دارند حرکاتش را رصد می کنند. در قید و بندِ حرکاتش نیست. آن کت و شلوار ِ شیکی که دخترانش (از جمله زنِ آگرو) برایش از آرژانتین بردند خلعتِ برازنده ای برایش نبود. باید به تنش پیراهنی قرمز و یا آبی راه راه با آستین هایی بالا زده می دیدم. مارادونا با کروات قابل هضم نیست.
4. اما ماردونای دیروز، تیمش را با سیستم ِ «خودتان بازی کنید» روانه ی میدان نکرد. مارادونا دیروز ستارگانش را مهار کرد. قبل از آن که دفاع ِ نیجریه بخواهد زهر ِ حمله ی آرژانتین و کهکشانی هایش را بگیرد، این مارداونا بود که نتق ِ بازیکنان را کشیده بود. نگذاشت جُم بخورند. او یک بازیکنِ بزرگ بوده است. پس همه باید گوش به فرمان ِ او باشند. از مسی و دیماریای جوان تا ورون و ماسکرانو باتجربه.
ترس از مارادونا توی روح ِ تیم دمیده شده بود. همین شد که ورون نتوانست دیروز ژنرالی مطمئن نشان دهد و هیگواین و دیماریا تحت تاثیر دیگو پر اشتباه ظاهر شدند. به غیر از مسی که خود ستاره ای است در حد و اندازه های مارادونا، حتی کارلوس توز ِ خودخواه، این بار ترسو شده بود.
5. بعدِ شروع طوفانی آرژانتین، شوت با سر ِ هاینزه که به گلی دیدنی بدل شد، آرژانتین بازی را مهار کرد. کنترل شده بازی می کرد. هافبک ها چندان به فکر ِ تغذیه ی خط حمله نبودند. شاید ماردونا از بازی اول فقط برد می خواست، ولی هر چه بود این بازی آرژانتین نبود. بازی که ما منتظرش بودیم یک بازی هجومی و ویران کننده بود. البته نقشه های مارادونا را یک نفر دیگر هم بر هم زده بود. آن هم ویسنته انیما بود؛ دروازه بانِ نیجریه. او بارها با شیرجه هایی دیدنی مسی را ناکام گذاشت. وگرنه اگر یک دروازه بانِ نا مطمئن مثل ِ اسکار پرز (دروازه بان مکزیک) توی چاچوبِ نیجریه می ایستاد، نتیجه خیلی فرق می کرد و در آن صورت بازی شکل دیگری به خود می گرفت.
6. من فکر می کنم و امیدوارم آرژانتین ِ مارادونا، در بازی های بعدی تهاجمی فوتبال بازی کند. این خواسته ی همه ی آرژانتینی هاست. ما از آرژانتین فوتبال مهندسی شده نمی خواهیم. من خودم طرفدار ِ فوتبال ِ مهندسی آلمانم. ته بازی با حساب و کتاب را در این تیم می بینم، ولی این حرف ها به مارادونا نیامده است. او باید تیمش را طوری به میدان بفرستد که شایسته بالا و پایین پریدن هایش باشد. خیلی خنده دار است، آرژانتین دارد مهندسی و ماشینی فوتبال بازی می کند (آن هم پر اشتباه) ولی ماردونا مثل اسپند روی آتش بالا و پایین می پرد. مهندس یوخوایم لو مربی ژرمن ها، اگر تیمش را مهندسی شده به میدان می فرستد، خودش هم عین ِ یک جنتلمنِ رفتار می کند و با خونسردی از تیمش می خواهد به حریفان بفهماند معاهده ی ورسای بعد از جنگ جهانی اول که اقتصاد آلمان را نابود کرد حق ِ ملتش نبوده است. نظم ِ آلمان ها شایسته اقتصادی نبوده است که در آن تخم مرغ 3 میلیارد مارک باشد. (شاید باورتان نشود آلمان ها از این جهت هنوز هم از ایتالیا و انگلیس و فرانسه + آمریکا گله دارند؛ مخصوصا انگلیس!)
اما آرژانتین باید وحشیانه بازی کند. (منظورم تهاجمی و طوفانی است!) امانِ خط دفاع را ببرد. البته دیروز دفاع ِ نیجریه دوندگی های زیادی داشت، ولی تیمی که مقابل آرژانتین بازی می کند باید بالای 130 کیلومتر بدود تا بتواند توز، مسی، آگرو، هیگواین و حتی میلتو را مهار کند. در حالی که دو تیم کلا 188 کیلومتر دویدند (نیجریه 93 کیلومتر دوید و حتی 2 کیلومتر کمتر از آرژانتین!) و این دربرابر آمار 215 کیلومتری بازی دیشب انگلیس-آمریکا هیچ است. اگر مارادونا سودای «فوتبالی دیگر» دارد باید بیش از این ها زحمت بکشد. این طوری نمی شود جزایر فالکلند را پس گرفت. دستِ خدای! مارادونا باید در پاهای جادویی مسی خلاصه شود. ما پیروزی با نامردی نمی خواهیم. همین می شود که خوشم مان نیاید از فرانسه و تیری آنری حقه باز! (هر چند مرده ی دیوانه بازی های دومنک هستم و همین فوتبال را زیبا و «خاص» می کند.)
ما فوتبال ِ زیبا می خواهیم آقای مارادونا! این پسربچه ی علاقه مندِ به فوتبال در ژوهانسبورگ هم مثل ِ من ِ میثم امیری در ایران این طوری فکر می کند. فوتبال می تواند قلب ها را به هم نزدیک کند. همانندِ هم ذات پنداری که من الان با این نوجوان سیاهِ آفریاقایی دارم.
